Clauditur inuicta ianua nostra sera.
Ergo ego Natalem nequeo sentire beatum,
Sed mihi lugubri tristior ille die,
Siue Parasceue seu Christi funeris instar,
Nec Natalitiam dignus habere notam.
Non malefacta tamen uitae probrosa piamus,
Nec reus incaesto dicor adulterio,
Nec Catilina feror, nec Verrhes improbus idem,
Nec dicor patriae Sparthacus esse meae,
Sed Brutos Traseasque sequor, nec fundere uitam
Pro patria aut dubitem procubuisse mea.
Ipsa, nouerca tamen, genitrix mihi – pro pudor! – ecce
Non meminit matrem dedidicitque piam.
Innocuum quid enim tenebroso in carcere clausit,
Aut tantum linguae simplicitate reum?
Non multis uitae nocuerunt crimina: nobis
Linguae libertas et pia uerba nocent.
Scilicet haec nostri sudoris idonea merces?
Hoc precium uati reddis, Apollo, tuo?
Qui licet accuser uerbis peccasse proteruis,
Dote tamen propria lingua redempta mea est,
Quae modo Pannonici decorauit funera regis,
Quae patriae totiens officiosa fuit.

Vade retro

Vade porro