Quaenam dira tuos torquebit cura nepotes,
Natorum et natos, et qui nascentur ab illis.
Sic reor illorum questurum quemque dolentem.
Sum frustra Othmanidûm claro de sanguine natus,
Quum mea mater erat pastoris filia rapta. 145
Cuncti orientem atavi patris ditione tenebant,
Belligerâ hîc dextrâ felicia sceptra gerentes.
Regifico ad caelum erexere palatia luxu,
Illis adstabat procerum delecta corona,
Lustravere illi terras victricibus armis. 150
At matris proavi montes, et rura colebunt,
Adsueti duras proscindere vomere glebas,
Illorum comites fuerunt armenta, pecusque,
Illi humilesque casas et querna mapalia habebant.
Post bona rapta illis latro omnis colla premebat. 155
Adversas species iunctas quis viderit unquam?
Anne culex aquilae, magno et formica leoni
Si geminata foret, potis est educere foetum?
Caesaream et sobolem pareret num rustica virgo,
Regnatori orbis si quae coniuncta fuisset? 160
Teutonidum Caesar, Gallus rex, Anglus, Iberus,
Tristis Sarmaticus, Moscorum, Persidis heros,
Atque omnes clari proceres, magnique Dynastae
Par genus inquirunt clarum, sibi nempe daturum
Dignam progeniem mansuram tempus in omne. 165
Et tu, Rex regum, tu, Princeps maxime, quotquot
Magnos terra colit, felici ut prole fruaris
Pastoris natam stabili tibi foedere iunges?
Prodire innati nil mirum tenuia signa
Roboris Othmanici, quo gens antiqua renidet, 170
Fulgida deleri quin tot vestigia sensim.
Foemineam haud credas fas sit contemnere stirpem.

Vade retro

Vade porro