Illinit os fuco, donec formosa nitescat.
Dacus dux, speciem, qui a blando iudicat ore, 110
Illam sponte tuo proavo donavit habendam.
Cuncta haec diverso circum rumore feruntur,
Plurima falsa quidem, nonnulla at credita vulgo.
Quae facienda reor, tria nunc bonus accipe Princeps.
Si vis Byzanti secedere protinus urbe, 115
Haud alter maneat vitali hîc munere gaudens,
Caesar, namque arens leviter succenditur arbos,
Mustaphae hinc pereat mater, gener atque Daütes,
Quodcumque atque obstat, prosterne, et destrue ferro.
Fratres quae tangunt, sapientum effata recordor. 120
Haud magna, in plures quae didita flumina rivos.
Vezirus tacuit, custos legum addidit ista.
Qui regni monui virtute extendere famam,
Nunc sociare illam divinis legibus opto.
Audi hinc consilium, tibi dat quod rite sacerdos. 125
Inclytus es Caesar, Deus at supereminet omnes.
Morte tuâ Othmanidûm trepidat domus alta potentum.
Ne sine, Rex regum, pereat sua gloria tecum.
Nulla etenim sobolem, te decedente, relinquis.
Ignosce, o Princeps, audax si forte loquutus. 130
Prodere qui refugit, verum non celat, at illud
Pandens nil metuit vitae discrimen adire.
Propositum ipse tuum, Veziri dictaque laudo,
Consilium at si umquam, dederam quod mente fideli,
Audisti, suadere ausim te ducere veram 135
Nunc velle uxorem, moveas nova bella priusquam.
Respue captivam plebeio sanguine cretam,
Quin posce illustrem famâque et gente vetustâ.
Si fors te alliciat species formosior oris,
Connubio et iungas tibi clarâ haud stirpe puellam, 140

Vade retro

Vade porro