Quid te ni imperium, quo subdita regna coerces? 45
Hoc tamen erepto tua magna potentia cedit.
Quidnam aient proceres iamdudum sceptra vereri
Othmanidum adsueti, dabitur si copia cuique,
Quae vult, signa sequi, meritas nec solvere poenas?
Fors tibi subiectos illos non esse pigebat, 50
At si equitum, peditumque acies impune quod ausint
Vi rapiant, proceres patienter tempore nullo
Milite ab effreni sibi tolli commoda, opesque;
Si vero adnueris, quod poscunt agmina dira,
Haud magis imperites, victus parebis at ipsis. 55
Hinc dum tempus adest, solers tua lumina pande,
Nam modo quae audito trepidat plebs nomine regis,
In solium insurgens proceres venerabitur aeque;
At Deus avertat, te sospite ut imperet alter.
Novimus et gentis numerum, viresque rebelles, 60
Audaces animos, minitantia, et aspera verba.
Factaque si dictis respondent, tristia adesse
Arbitror, at pereat nostrum te sospite quisquis.
Innuere hinc ausim (impendet ni tale periclum)
Consilio, atque fide ne expertos linque ministros. 65
Iam pridem proceres miscebant cuncta tumultu,
Caesarem at adversum nemo tulit arma scelesta,
Evectus solio qui iure sedebat avito,
Quemque tuebatur proavûmque, atavûmque potestas.
At meminisse vices satis est quas vidimus olim, 70
Mustapham, fidi quum deseruere ministri;
Tunc contra Arsadices tulit arma exercitus ingens,
Byzanto et cunctae fidae excessere cohortes.
Consilio is caruit, custosque remotus ab illo.
Difficile haud fuerat patrium tibi cingere sertum, 75
Iure ad te spectans, tibi solum at crimine ademptum.

Vade retro

Vade porro