Insitam et Othmanidae rabiem sub pectore condens,
Mentem animi insimulat, nec dictis facta cohaerent.
Hinc pueri miserâ fingit dum sorte moveri,
Illi suavidicis demulcet pectora verbis, 240
Atque ait, o iuvenis, fratris sperare salutem
Fas tibi, curabo, faveat tibi Caesar amicus.
Optas interea carum si visere fratrem,
Nunc, iterumque fores reseram tibi carceris ultro;
Innuit hinc puero, ductorem pone sequatur, 245
Pluribus armigeris iubet et comitentur euntes.
Quâ septem aeriae consurgunt ordine turres,
Ingressi aeratos postes vestigia flectunt,
Vivus ubi tabet Korevskus pene sepultus.
Inferiora petunt arcta, et praerupta locorum, 250
Transmittunt pontes verso mox axe volutos.
Hic media evehitur sublimi vertice moles,
Quo vix accipiter rapidis ascenderet alis.
Iuxta angusta patet ferrato cardine porta,
Quae vehit ad foveam, barathrum quâ panditur ingens. 255
Subter humum huc itur, tenebrosus carcer hiatum
Condit ubi, aut potius vivorum infame sepulchrum.
Per loca senta situ fertur pia sponsa, nec optat
Visere tam solem, cari quam coniugis ora.
Huc dux armigeris detrudant imperat illam, 260
Quae dum transgreditur nulla formidine limen,
Stridenti retro clauduntur cardine portae,
Illaque terrifico mersam se vidit in antro.