haud multum intersit, si quod in epici carminis digressionibus historicum factum, servata tamen veri similitudine, ex parte immutetur, idque potius fiat eo consilio ut clarius poematis meta illucescat, huiusmodi ratio maiore perspicuitate operi, de quo agitur, congruit, quandoquidem ficta liberatione ab Osmano ultro Kerevsko concessa, splendidiore lumine emicat singularis animi magnitudo et generositas praecipui poematis herois, vulgo protagonistae. Iuvat aliunde observare, quod operis argumentum in suis praecipuis adiunctis verae historiae narrationibus cohaeret, idque licet plures historicos comparando sit cuique facile habere persuasum, monebo dumtaxat Dionysii Petavii Rationarium temporum Venetiis anno 1722 apud Laurentium Basilium editum, nec non Imperii, et Sacerdotii annales pro saeculo decimo septimo consulere, quod Marcus Battaglini Venetiis anno 1701 typis Andreae Peletti vulgavit.

Nemo alius, quatenus mihi constat, tentavit usque adhuc Osmanidem in latinum vertere, teneor nihilominus fateri, quod clarissimus vir Bernardus Zamagna, meus conterraneus, quique sibi ob Homeri Odysseae, Hesiodi, Theocriti, Moschi et Bionis carminum latinam versionem immortalem famam est nactus, Osmanidis novem libri quinti strophas in triginta exametros transtulerit, quod videre est in Tomo 2, pag. 265 dicti operis Francisci Appendini, Notizie storiche etc. Quos ego nulla immutatione ob eorum miram speciem, et tanti nominis auctoritatem suo loco retuli, quique veluti lectissimae gemmae meae versioni a versu 14 usque ad 43 dicti quinti libri insertae micabunt, illique decus, fulgoremque adiicient. O utinam talis vir doctissimus totum illud carmen

Vade retro

Vade porro