Grandi voce inquit: daemon saevissime, linque
Innocuum corpus. Fremit horridus ore nefando:
Quo fugiam? Divus repetit: cito linque puellam
Portator scelerum. Teneam nova corpora certe,
Hostis ait, fremit horrendam dans sibila, circum
Foetorem effundens fugit illico citior aura
Sentit ubi Jesu nomen. Mox laeta puella
Adsurgit, roseo effundens splendore, novaque
Subridens specie: salve, venerabile Jesu,
Salve, iterum dixit, repetita Artemia voce.
Christiadum praecepta docet, pia dona minister,
Virgineumque caput lustrali flumine purgat.
Angelicam tradit vitam, coeloque reformat.
Materna pietate simul, simul excita grandi
Virtutum exemplo, foeda ceu saepe palude
Candidulas frondes flos integer erigit usque,
Sic aula Dioclis vitiorum sorde referta
Casta puella suo vitae candore nitebat.
Illius et mentem sancti doctrina magistri
Excitat ad summum coelestis Numinis ignem.
Nil nisi divinos flammanti pectore amores
Exoptat, coeloque inhiat, divinaque quaerit.
Ipse ego mundani captus dulcedine sensus,
Formosaque oris specie, frontisque decore,
Ecce sequor velox vestigia prompta puellae,
Impatiensque viae resonanti Artemia voce
Quo fugis, inclamo! quae te modo cella recepit?
Te quaero infelix, oculis te proripis istis?
Spectacli strepitum spernit ludosque theatri
Dum tu seposita gaudes sola aede latere
Aut horti ad virides plantas tua tollere vota
Vel sacra thura Deo laudesque offerre, precesque
Juxta aram aediculae, divaeque adsidere mensae.
Me sequere alma soror, nostras ne despice voces,

Vade retro

Vade porro