Eximium docti carminis exstat opus.
At tibi quo Veneres, quo nunc, Raymunde, lepores,
Atque tuae Charites artifices citharae?
Heu Charites tecum, atque omnes periere lepores,
Et tibi quae similem saecula ferre queant?
Nilus, et Euphrates, Gangesque, atque Ister, et Hebrus
In mare quas olim, nunc quoque volvit aquas.
Stant immotae Alpes; et adhuc longaevus eisdem
Axem humeris, eadem et sidera torquet Atlas.
Si folia in sylvis gelidam cecidere sub Arcton,
Vere renascuntur vividiora novo.
Sic reparat natura omnes ex artibus artes;
At nos, qui Clario sacra tuo facimus,
Abripimur caeco fatorum turbine vates,
Ut plebs Iliacis Graja sub aggeribus.
Sed quo me caeci rapuit violentia luctus?
Aut nostro cur hoc excidit ore nefas?
Te phoebus, Raymunde, vetat periisse, vetantque
Pierides, quamvis funere composita
Membra jacent, clauduntque aeterna silentia linguam,
Et lyra frigidulis labitur e manibus.
Immortale aevum dio nam carmine vives
Exequiis major, major et invidia.
Sic tua perpetuae renovabis tempora vitae,
Ut Phoenix varias unicus inter aves,
Donec erunt artes, donec discetur Achilles,
Donec, sed longe sit precor illa dies!
Ferrea jam rursus saeclis labentibus aetas
Involvat tenebris munera Pieridum.

Vade retro

Vade porro