Ipsam agitat carae dulcis amor patriae.
Objicit infestos nequidquam illi Hadria fluctus,
Navifragamque Auster saevit agens hyemem,
Quin in complexum Genitricis et oscula tamdem
Omnibus impatiens nata ruat studiis.
Hei mihi! quis pulcra damnet pietate Neaeram,
Quis non propositam suadet ire viam?
Ipse ego, qui peream absentis moerore Basilli,
Flectibus adspersos qui modo mitto Elegos,
Assensisse meo cogor (miserabile!) damno,
Manantesque genis tergere lacrymulas.
Quamquam o! dissidium carae spectare Neaerae
Immotus sicco lumine qui poterit,
Huic chalybe, et rigido stabunt praecordia ferro,
Nec quidquam humani in pectore moris erit.
Ast ego, cui vera ornatam virtute Neaeram,
Et mores penitus nosse datum aureolos,
Et cor magnanimum, mentemque ad grandia natam,
Excultumque bonis artibus ingenium,
Quid faciam? quae me miser ad solatia vertam?
Quî non sollicita solvar amaritie?
Namque peregrino quoties sermone loquentem
Sive tuo, Tamesis, Sequana, sive tuo,
Caelesti memini contingere cuncta lepore
Nympham propitiis pol genitam Charisin;
Sive repercusso tremulos vibrare orichalco
Nervos, atque animae fundere molle melos,
Tunc mihi nec mens, neve color manet amplius idem,
Singultu sed vox haeret in ancipiti.

Vade retro

Vade porro