Socratici tendunt, Sophocles quam detque Menander,
Delicias has ipsas paucis, Atticum et hoc mel,
Quod tibi jam tantum placuit, scenaeque leporem
Romanae, et Charites, et Socrate gaudia digna,
Expendamus, age, haud censoris more severi.
Sed tamen ut liceat scribenti dicere verum,
Quodque neget nemo. Hoc primum, tenebris loca squalent
Immundoque situ: nares teterrimus afflat
Et Styge dignus odor. Nunc his, o Attice, belle
Difflue deliciis. Si quis tibi rusticus hospes
Uncto pavonem apponat, rhombumve catino,
Suaves res certe, fugias, vescique recuses.
Cum toleras haec, vix olidis quae scorta popinis
Ferre velint, dicas urbane te recreari?
Nimirum redoles ventre urbem, at mente merum rus.
Auriculas sed enim exercet tibi musica doctas.
Musica, si quidquam, risu dignissima Romae
Explodi res est. Manca est orchestra, chorusque
Dimidia plus parte sui. Tum semisopitus
Somno, atque absurdus chordis citharoedus oberrat,
Stridulaque exoritur quaedam et symphonia discors,
Quale dedere melos lima cum pondera ferri
Attrivere fabri. Hic summam dat tibia vocem,
Hic citharae resonant imam. Omnibus hoc placet, omnes
Plaudunt; suavidicoque sonorum abreptus amore
Quo fidicen reddit magis illaetabile murmur,
Quoque indoctius erravit, tanto acrius Io,
Atque Evoe plenis inclamat Corbulo buccis,
Et cupidus repeti plusquam vice postulat una.

Vade retro

Vade porro