Cuncta haec quotidie viridem stant sparsa per herbam,
Quae quamquam smaltire queat non incola solus,
Nec possent centum quoque Refectoria Fratrum,
Non haec sola putes tamen hujus commoda Terrae.
Nam si forte velis tibi sparagnare faticam
(Si qua fatica manu de terra alzare vivandas)
Ultro imbanditis poteris discumbere Mensis,
Quas super arrostae pernices atque columbae,
Fagiani, quagliae, starnae, turdi atque becacciae,
Atque omnis tandem se salvaticina rovesciat.
Quin si forte manum nolles stancare tirando
Forchettam assidue et trinciando in fercula Carnes,
Hoc etiam poteris, modo spalanchetur in altum
Bocca tibi nec sit poenosum agitare ganascias.
Nam tibi sic promptè bocconum copia servit,
Ut vix ingoles unum, stet pendulus alter
Poscat et obscuro sepeliri in carcere panzae.
Vina ministrantur per se tantumque liquiris
Funditur in tazzas, quantum sitis ipsa domandat.
At quae vina tuae donasti, Bacche, Cucagnae!
Borgognam, Lacrymam decantatumque Tokai,
Sciampagnam, Cyprum Cesvinizamque salubrem,
Moscatum Pecenumque et, quae sola beatum
Potantis guttur quit reddere, Malvasiam,
Sorpassant veterem quae di gran lunga Falernum.
Sed dove te lascio, solitus qui claudere Mensam,

Vade retro

Vade porro