Pastor quidam Amaryllidis amore correptus cum eadem conqueritur, quod male eius amori puela respondeat.

Colloquuntur inter se Battus caprarius et Corydon bubulcus armento custos relictus ab Aegone, quem Milo ad certamen Olympicum secum abduxerat.

Comatas Caprarius, et Lacon ovium pastor obvii sibi invicem conviciantur primo; deinde, positis pignoribus, cantu certant, Morsone iudice adhibito, qui Comatan victorem declarat.

Damoetas et Daphnis bubulci armenta pascentes cantilenam incipiunt: alter ad Polyphemum canit de Galatea; alter nomine Polyphemi respondet ad ea, quae prior dixerat.

Narrat Theocritus in hoc Idyllio, ut a Phrasidamo et Antigene invitatus cum aliquot sociis iverit ad Cereris sacra, occurreritque Lycidae Cydoniensi ex Creta, fortasse in insula Co.

Alternis carminibus inter se certantes inducuntur a Theocrito Menalcas pastor et Daphnis bubulcus. Caprarium quemdam adhibent iudicem; isque Daphnidi victoriam adiudicat.

Pastor quidam Daphnin et Menalcam hortatur ad cantum: qui duo bubulci postquam iussi cantum absolverunt, et ipse Pastor breviter canit.

Duo agricolae, vel potius messores inducuntur colloquentes, Milon alter, et alter Battus: Milon Battum ignaviae accusat, causamque exposcit. Battus se excusat, culpamque in Amorem reiicit. Deinde canunt inter opus.

Theocritus Niciam medicum Milesium in hoc carmine alloquitur, nullumque esse ait contra Amorem praesentius remedium, quam Musas, earumque cantum; idque docet exemplo Cyclopis Polyphemi.

Amatorium est hoc breve Idyllium, nec caret simplici quadam venustate. In eo autem amator quidam desiderat, ut eiusdem amicus pari ipsum amore semper prosequatur. Ionica plerumque dialecto scriptum est.

Hoc XIII. Idyllium inter Theocritaea est item scriptum ad Niciam: docemur autem, non solis hominibus Amorem imperitare, verum etiam heroibus.

Civicum potius est, quam pastoritium hoc carmen, in quo Aeschines amico Thyonico narrat, ut eum Cynisca uxor Lupo cuidam adolescenti in amore posthabuerit, effugeritque e domo. Quamobrem et militare se decrevisse dicit.

In hoc Idyllio quaedam Syracusiae mulieres inducuntur inter se colloquentes, et festum Adonidis invisurae. Multis personis constat Idyllium, estque totum drammaticum, nativa quadam simplicitate maxime commendandum.

Videtur huius Idyllii argumentum esse consueta poëtarum noenia, nimirum fructum, quem percipere sperarunt, non respondere votis; quod homines vel nimium avari sint, vel turpi inscitia teneantur, neque pervideant, quantam assequi gloriam potuissent ex poëtarum laudibus. Demum in Hieronis laudes famamque bellicam excurrit Vates.

Altius heic assurgit poeta, regemque Aegypti Ptolemaeum Philadelphum praesertim ex generis nobilitate, ex immensae ditionis potentia, ex amplissima divitiarum copia, regiaque munificentia laudat.

Virgines Spartanae, uti mos erat in Graecia, in Menelai domum congregatae, multa canunt in honorem coniugum.

Vt apis, sic Amor pusillus est; magnum tamen vulnus infigit.

Pastor quidam, quum in urbem venisset, voluissetque Eunicen urbanam puellam deosculari, ab eadem repulsus fuit atque irrisus tamquam indignus. Qua de re Pastor in hoc Idyllio conqueritur

Asphalion piscator vana spe inflatus narrat hospiti nocturnum visum de pisce aureo, quo capto, comnians iuraverat, se divitem iam factum, piscandi finem facturum. Cui hospes auctor est, ut omissis nugis, artem suam exerceat, si quidem inter aurea somnia fame perire nolit.

Duas in partes hoc Idyllium de laudibus Pollucis atque Castoris divisum est. In prima parte Pollucis pugna cum Amyco Bebryciorum tyranno describitur, victoriaque celebratur, quam retulit Pollux. In altera vero parte Castorem inter et Lynceum certamen initum, Leucippi filiarum ergo, continetur. Vincit Castor.

Tragicus omnino huiusce miserandi hominis est exitus, qui quum se contemni crederet, laqueo mortem quaesivit. Nec minus tragice ab Amore animadversum in eum est, a quo se ille contemptum putabat.