Iam iam aestu exustum, mulier. quippe improbus ille
Saevit Amor gravius Liparaeo saepe calore.
Disce mei caussas, disce, o bona Luna, furoris.
Ille actas furiis patrio discedere gnatas
E thalamo intactas, docuitque relinquere sponsas
Coniugis elusi necdum bene frigida strata.
Dixit: ego facile dicenti credula, dextra
Correptum iuvenem mecum in penetralia traxi;
Mutuaque exarsit confestim in corpore flamma,
Oraque flagrabant dulci mussantia voce.
Neve diu teneam te dictis, optima Luna,
Maxima res perfecta, optato et fine potimur.
Post illo nec me culpavit tempore Delphis,
Ipsa nec illum, hesternam ad lucem. at cara Philistae
Atque Melixonis veniens huc mater in altum
Quum veherent caelum roseae Titanidos axem
Oceano e rutilo, nondum orto sole, iugales,
Multa inter fando miserae haec narravit: amore
Captum alio Delphin; puerine, an forte puellae,
Incertum. tantum saepe inter pocula dixit
Plena mero miscere, malus quo flagrat, amorem,
Et fugere, et raptim solitum sua visere tecta
Floribus ac semper multis halantia sertis.
Haec mihi narravit non mendax hospita. ad aedes
Terque quaterque meas prius adventare solebat,
Doricaque heic pyxis posita illi saepe relicta est.
Nunc vero necdum duodena est luce reversus;
Immemor anne etiam nostri nova gaudia servat,
Deliciasque odit primas? quare ipsa fugacem
Experiar philtris iuvenem reprendere, quod si
Laeserit heu rursus, Parcas immitia testor
Numina, tabescetque, fores pulsabit et Orci;

Vade retro

Vade porro