Disce mei caussas, disce, o bona Luna, furoris.
Obrigui nivibus mage tota; ac plurimus uda
Sudor iit de fronte, noto ceu tacta pruina
Liquitur humenti; poteram nec dicere quidquam,
Solvere nec vocem, quantam, quum somnia turbant,
Ad matrem pueri clamantes tollere suerunt:
Sic gelidae penitus rigui assimilis crystallo.
Disce mei caussas, disce, o bona Luna, furoris.
Ille autem crudelis, ubi me vidit amantem,
Lumina defixit terra, solioque resedit;
Tum residens: Simaetha, inquit, praevertere tantum
Tu me adeo voluisti ultro, quantum ipse venustum
Antevolans liqui nuper post terga Philinum,
Te coram ut veniamque, tuis et sedibus adstem.
Disce mei caussas, disce, o bona Luna, furoris.
Atqui ego venissem, iucundum testor Amorem,
Aut tribus aut quatuor sociis comitatus, eadem
Venissem nocte hac servans canentia Bacchi
Mala sinu, circum et redimitus tempora fronde
Herculea, ornaret levibus quam purpura vittis.
Disce mei caussas, disce, o bona Luna, furoris.
Quod si in tecta forem admissus, tibi dulce fuisset
Spero equidem; neque enim mihi vel contendere cursu,
Vel quisquam sese valeat componere forma.
Et si labra labris potuissem inferre, quiessem
Munere contentus parvo, sin forte fuissem
A foribus longe pulsus, nec tela nec ignes
Cessarent, gemerentque effracto cardine postes.
Disce mei caussas, disce, о bona Luna, furoris.
Nunc fateor Veneri grates me reddere primum,
Dein tibi post Venerem debere, quod igne retractum
E medio invitas tua sponte ad limina, diro

Vade retro

Vade porro