Custodes hominum superi, qui semper oberrant
Per spatia immensae telluris, et aere cincti
300 Iudicia observant vigiles violentaque facta.
Ipsa etiam est virgo magni Iovis aurea proles
Astraea: hanc quisquis prava ad convicia surgens
Laeserit, altisono residens vicina parenti
Iniustos queritur sensus mentemque malignam
305 Multa rogans, populus luat ut mala crimina regum,
Artibus instructi pravis qui tramite recto
Deflectunt, caussasque intorto fulmine damnant.
Hanc veriti, o reges, vestras intendite vires,
Oblitique iniusta, nec ore ad munera hiantes
310 Et facite, et semper quod fas est, dicite tantum.
Molitur sibi damna, alii molitus acerbam
Perniciem, auctoremque suum mens improba perdit.
Omnia dispiciens oculus Iovis, omnia noscens,
Si velit, haec etiam cernit; nec caussa latere,
315 Quam nunc urbs agitat, valet ipsum. non ego iustus,

302 Astraea etc. Postquam terras reliquit, in caelo Iovi assidet, eumque admonet, ut poenas praemiaque hominibus tribuat pro cuiusque merito.

313 Omnia dispiciens etc Hunc et sequentes sex versus, teste Proclo, expungit Plutarchus; et re quidem vera quid sibi velint, non satis liquet. Respicit fortasse poeta ad iniurias, quae sibi a fratre per iudices parabantur.

315...... non ego iustus etc. Sane Clericus non satis recte videtur ob hanc sententiam quasi virum minime bonum damnare Hesiodum. Heic, ni fallor, non aliud poeta vult significare, nisi quod