minum conspectu, quemadmodum multae aliae et regiones et insulae,
disparuit; ac eo tempore fortasse, quum Oceanus diffractis Gaditanis
montibus eoque freto aperto in Mediterraneum se infudit mutata late
telluris superficie. Tantum aevi mutare valet longaeva vetustas, inquit
Viroilius Aeneii. lib. nl, ubi Siciliam
ab Italia abscissam memorat: o
» quum protinus utraque tellus
» Vna foret, venit medio vi pontus etc. Sed quum baec omnia valde incerta
sint, ad Atlantem redeamus. Ex ea veteri traditione de eiusdem astronomica
periua hausit, opinor, Virgilius illa, quae lib. I Aen. scripsit in Didonis coavivio:
» Cithara crinitus Iopas
» Personat aurata, docuit quae maximus Atlas. » Hic canit errantem
lunam solisque labores, » Vnde hominum genus, et pecudes, unde imber et
ignes: » Arcturum, pluviasque hyadas, geminosque triones, » Quid
tantum Oceano properent se condere soles » Hyberni, vel quae tardis mora
noctibus obstet. Quod autem pertinet ad fabulam, in qua Atlas caelum sustinere
dicitur, nisi et id velimus referre ad astrorum scienuam, qua pollebat, ad
montem commode referri potest. De illo enim Herodotus lib. vl c. Clxxxiv sic ait: Est angustus et
undique rotundus, et, ut fertur, adeo excelsus, ut eius summa iuga nequeant
cerni: numquam enim iis desunt nubes neque aestate neque hyeme. Hunc columnam
caeli esse dicunt incolae.
569 Ac multo terrore Menoetion
etc.
Alter Iapeti filius, qui quod fuerit malus, a Iove dicitur ad Erebum detrusus.
Nescimus autem ubi habitaverit.
570 Vafrum animum
etc. De Prometheo et
Epimetheo iam dixi
