Mecum dona tuli. quae tu ne despice, Achille;
Sed magnos reverere deos; miserare senectam
Hanc, precor, ipse, tui patris non immemor. illo
Certe ego flebilior, magis et miserandus. adegit
Me fors ferre, hominum quae nemo pertulit unquam;
Atque viri dextram, ferro mactavit acuto
Qui mihi tot natos, admotis tangere labris.
Sic ait, et cari monitu genitoris Achilli 610
Confudit moerore animum, penitusque sub alto
Corde pii magnum fletus incendit amorem.
Ille senem dextra apprendit, paullumque removit
Leniter ab se arcens. fletu indulgebat uterque
Eximii Priamus memor Hectoris, ante volutans
Peliden sese genibus minor: ipse parentem
Carum at Pelides deplorans, atque vicissim
Patroclum lugens. circum tecta ampla sonabant
Myrmidonum fletu spectantum, et multa gementum.
Verum ubi jam tristi luctu est expletus Achilles,
Ac flendo egestus liquit praecordia moeror;
Exsurgitque, senemque manu mentumque, verendam
Canitiem incani et capitis miseratus, amice
Sublevat, ac verbis affatur talibus ultro:
Heu miser, heu multos animo perpesse dolores!
Ausus es ad naves te ferre huc solus Achaeas?
Atque viro coram te sistere, qui tibi totque,
Tamque bonos stravi leto inter praelia gnatos?
Firma tibi ferri duro stant robore corda.
Verum age, jam conside. alto sub pectore curas,
Quae cruciant animum, tristes residere sinamus.
Quid prosit luctu, et longae indulgere querelae?
Dī fatum hoc miseris dederunt mortalibus, aegri
Ut curis vivant, curis vacui omnibus ipsi.

Vade retro

Vade porro