Reticulum, crines cohibet quod plectile vinclum,
Fusa solo, capite a pulchro delapsa, jacebant.
Velum, quod dederat Venus aurea, qua bonus illam
Hector luce altis ex aedibus Eetionis
Duxit, multa dedit postquam sponsalia laetus
Munera: languentis frigentia membra sorores
Hectoreae, atque nurus Priami collapsa tenebant
Inter se, luctu attonitae; dulcemque timebant
Vitam exhalaret saevo ne absumpta dolore.
Ut rediit tandem ad sese, mentemque recepit,  580
Crebra gemens inter moestas haec Troadas infit:
Hector, me miseram! fato ergo nos sumus ambo
Nati uno; sacris Trojae tu in moenibus, aede.
In Priami: Thebis ego Hypoplaco in silvosa
Inque domo, parvam qui nutriit, Eetionis
Nutriit heu miseram miser ipse. optatius esset
Nunc certe, si me nunquam genuisset; acerbo
Quam viduam in luctu linquis longe abditus altum
In barathrum inque domum caecam illaetabilis Orci.
Quid puer ille infans, laevo qui numine frustra est 590
Progenitus miseris? cui non tu mortuus usu
Hector eris, non ille tibi, qui gentis Achaeae
Effugiet si forte manus, lacrimosaque belli
Exitia: aerumnae misero tamen atque labores
Haud aberunt. patrios turbatis finibus agros
Quippe adiment alii puero. qui nanque parentem
Infelix puer amisit, jam non habet ullos
Se circa aequales; dejecto solus at usque
It vultu, lacrimisque rigat manantibus ora;
Fert et egens sese ad patrios pudibundus amicos, 600
Atque hunc accedens laena trahit anxius, illum:
Apprendit supplex tunica, si forte precantis

Vade retro

Vade porro