LIBER DECIMUS NONUS
Oceanum crocea linquens in veste, ferebat
Aurora et divis lucem et mortalibus almam.
Cum Thetis ad naves venit, Vulcania secum
Dona ferens. gnatum heic Patrocli exsangue cadaver
Complexum invenit, flentemque, et pectore ab imo
Altos rumpentem gemitus; circumque frequenti
Plorantes coetu socios. cui diva repente
Adstitit, ac dextra dextram complexa, profatur:
Istum vel moesti patiamur, nate, jacere,
Cum semel est dulci spoliatus luce deorum 10
Numine. tu, mittit quae Mulciber, arma capesse
Pulchra, oculis miranda; humeris non induit umquam
Qualia vir quisquam mortali semine cretus.
Haec effata, cito coram deponit Achille
Arma solo, mirae artis opus, quae pulsa dedere
Horrendum flictu sonitum. conterrita pubes
Myrmidonum intremuit: nec lumina tollere contra
Quisquam ausus: cuncti retro fugere. tuenti
Pectus at Aeacidae saevas magis arsit in iras,
Atque oculi flammae in morem micuere corusci; 20
Gaudebatque, interque manus caelestia dona
Versabat, mirans artem formasque, laborem
Et varium: volvitque oculos per singula; matrem
Continuo et caram compellans, talibus infit:
O mater, deus arma dedit se digna; deorum
Qualia par manibus quae fiunt, arte virorum
Ulla nec fieri possunt ulloque labore,
Esse opera. ergo citus bello armor: sed mihi cura
Solicitat mentem, interea ne vulnera turpes
Patrocli muscae subeant, vitaque carentes 30
Dedecorent, foedentque satis ne vermibus artus.
Cui Thetis: Ista tibi mentem ne cura fatiget,
Nate. ego nam foedas, examina dira, volantes,
Membra virum suerunt quae bello extincta vorare,
Ipsa abigam; ac, totum vel si porrectus in annum
Heic jaceat; qualis nunc est, tibi labe sine ulla
Integer, aut etiam formosior usque, manebit.
Verum et, in coetum Grajis jam rite vocatis,
Da veniam Atridae, atque irarum desine; bello
Dehinc armare, tuasque exprome iri praelia vires. 40
Sic ait, atque animis gnatum dea fortibus implet;
Patroclo at dulcem ambrosiam, purique liquentes
Nectaris infudi succos, putrescere posset
Ne corpus, nares instillans riter per ambas.
Continuo, curvum gradiens per litus, Achilles
Heroas Danaum primores, lumina gentis,
Belligeram et pubem festinus voce vocabat
Horrenda. ipsi etiam nautae, clavumque regentes,
Quique penum curant, certatim puppibus altis
Effundunt sese, conspecto rursus Achille, 50
Postquam depositis longum cessaverat armis.
Tum claudi gressu lento vento venere ministri
Mavortis gemini, Tydiden inclytus armis,
Et sapiens Laertiades, vestigia longis
Firmantes hastis, a vulnere tardus uterque;
Et coetu in magno primi sedere virorum.
Postremus venit Grajorum ductor Atrides
Saucius, in tristi pugna quem fixit acuto
Aere Coon Antenorides. tum denique, ut omnes
Convenere, celer surgens haec fatur Achilles: 60
Quid mihi, quidve tibi, Atride, fuit utile tristes
Exercere iras super et certare puella?
Quam cur non illa confodit luce Diana,
Ipsa suo sternens jaculo, qua victor opimam
Lyrnessum cepi, murisque opibusque potitus?
Non tot strata solo jacuissent milia Grajum,
Hostili confossa manu, dum turgidus ira
Desideo; Troum res unde est aucta, decusque
Hectoreum, at contra memori de pectore Grajis
Nulla unquam nostram tollent oblivia rixam. 70
Verum haec, facta semel quae sunt, nunc mittere praestat,
Perdomitam et durae mentem submittere sorti.
Quod superest, iras en pono: non decet usque
Irasci, saeva nec flecti mente. sed hortans
Nunc age Grajugenas impelle ad praelia, Teucros
Rursus ut experiar pugna; noscamque, carinas
Posthacne audebunt prope celsas ducere noctem.
Quorum aliquis, longo cursu defessa, libenter
Genua, reor, flectet, vesanae incendia pugnae
Effugiet, si forte mea tremefactus ab hasta. 80
Sic ait: at Graji laetas ad sidera voces
Extulerunt, regi Argivo placatus Achilles
Quod posuit tristes, bello jam redditus, iras.
Hos inter sceptro insignis, sedem ille, tenebat
Quam prius, haud linquens, sic fari est orsus Atrides:
O socii Heroes Danai, Mavortia pubes,
Stantem audire decet; non inter verba loquenti
Obstrepere. id fanti durum nimis, ore diserto
Sit licet. in turba nam quis, multoque tumultu
Audiat, aut dicat? quae vox evincere vulgi 90
Tanta queat fremitum? mentes advertite; et uni
Quae fabor nunc Pelidae, cognoscite cuncti.
Saepe in me Danai iactarunt probra, malumque
Objecere mihi facinus: sed non ego caussa
Ipse fui: altitonans at Juppiter, et mala Parca,
Tristis et, obscura quae nocte vagatur, Erinnys.
Haec etenim Grajum in coetu mihi numina Noxam
Injecere malam, dementi percitus ira
Eripui qua luce tuum tibi munus, Achille.
Quid facerem? quae vult deus omnia perficit. ipso est 100
Ab Jove nata nocens Noxa omnibus. haec pede molli
Ingreditur; nec pressa solo vestigia ponit,
Sed volucri fertur lapsu, graditurque virorum
Per capita, usque nocens miseris mortalibus; ambos
Atque malo ingenti, rixantum aut implicat unum.
Ipsi Noxa Jovi fertur nocuisse, deorum
Maximus atque hominum qui dicitur: hunc tamen olim
Juno, deum regem, decepit foemina, Thebis
Alcmena Herculeos partus qua luce trahebat.
Nam pater in divum jactarat talia coetu: 110
Dique, deaeque omnes, vestras advertit mentes,
Atque audite, lubet quae nunc expromere dicta.
Hac, partu praesens quae praesidet, Ilithyia
Luce virum educet dias in luminis oras,
Finitimos regat imperio qui maximus omnes,
Illa hominum de gente, meo qui sanguine creti.
Tum sic Juno, struens fallaci pectore fraudem:
Narras falsa; istud nec re complebis inane
Pollicitum: vel tu jura mihi, Olympie, cunctis
Hunc fore finitimis regem, qui luce parentis 120
Ex utero hac dulces vitae prodibit in auras,
Ille tuo cretus de sanguine. Talia Juno.
Jupiter at fraudem non sensit. nec mora, damnum
Juratus subiit vafrae astu conjugis ingens.
Juno etenim celeri lapsu de vertice Olympi
Confestim Argivam sese demisit in urbem,
Norat ubi Stheneli Perseo sanguine creti
Egregiam uxorem, mensis cui septimus ibat
Foetum ventre marem gestanti; lucis in almae 
Quem subito eduxit, nondum actis mensibus, oras; 130
Alcmenae at partus maturos diva repressit, 
Continuitque, adsunt quae partubus, Ilithyias.
Ipsa deūm post haec stellatas venit in aedes
Nuncia fallacis facti, magnumque superbi.
Audax voce Jovem compellans, talibus infit:
Magne deūm pater altitonans, tibi nuncia veni,
Hoc dictura; memor conde hoc sub pectore dictum.
Editus est partu jam vir qui temperet Argos
Imperio, Stheneli Persidae filius, ex te 
Cui genus est, dignus certe qui sceptra capessat. 140
Sic ait illa: Jovi laeso praecordia fodit
Ima dolor; Noxamque, suum genus, ipse nitenti
Arripuitque coma iratus? celsisque deorum
Aedibus ejecit; dīs et juravit, Olympi
Ad sedes, caelumque astris fulgentibus aptam
Immanem nullo redituram tempore Noxam.
Atque deūm atque hominum generi quae sueta nocere est.
Haec ubi juravit, natam dejecit ab alto
Axe rotans dextra ingenti: delapsa per auras
Pestis in humanos pervenit noxia coetus. 150
Hanc propter divum rex et pater usque gemebat,
Rege sub Euristeo foede servire videret
Cum gnatum, ac duros nunquam non ferre labores.
Sic et ego Argivos cum perderet efferus Hector

Vade retro

Vade porro

---

Kunic, Rajmund (1719-1794) [1776]: Homeri Ilias, Latinis versibus expressa, versio electronica, 18.330 versus, verborum 126.883, ed. Petra Sostaric [genus: poesis - epica; poesis - versio] [numerus verborum] [kunic-r-ilias-libri.xml].

---