Heu nimis, heu, longe patria ab tellure domoque
Occidit, ille meum frustra, desertus, amici
Auxilium, infelix, tam duro in tempore poscens.
Nunc quoniam ad patrios nec me remeare penates
Fata sinunt, nec opem dilecto ferreus ullam
Patroclo, sociisve tuli, quos tot mihi dirus
Hector demisit leto; verum usque carinas
Ad curvas sedeo, telluris inutile pondus, 130
Talis ego, fortes qualis nemo inter Achivos
Bellator: fantem in coetu qui vincere possint
Eloquio, haud desunt alii. Proh Jupiter, absit
Discors ira deūmque hominumque a pectore, quamvis
Cordatos saevire tamen quae cogit, et atro
Assimilis fumo gliscit praecordia circum,
Perque means animum, stillanti dulcior ipso
Melle, sinu in medio capit auctus major in horas.
Ceu mihi totum ira pectus complevit Atrides.
Sed quae facta, licet dolor angat, mittere praestat; 140
Ac durae mentem domitos vi subdere sorti.
Nunc abeo, capitis cari si caede superbum
Hectora nanciscar; nigraeque occumbere morti
Haud renuo, volet ille alti cum rector Olympi,
Dīque alii, quorumcunque est sub numine vita
Morsque virūm. mortis postremae fata nec ipsa
Invicti fugit vis Herculis, ille Tonanti
Ante alios fuerit quamvis acceptior omnes:
Sed domitus fatoque gravi, Junonis et ira est.
Sic et ego, me dura premet si Parca, jacebo 150
Mortuus; at meritae referam nunc praemia laudis;
Troiadumque aliquam, sinuosa et veste nitentum
Dardanidum, ambabus tergentem mollia palmis
Ora, gravi cogam gemitu jactare querelas.

Vade retro

Vade porro