Quos homini durum est mortali, praeter Achillem
Eximium, Peleo mater quem diva creavit.
Interea Atrides Patrocli ad corpus acuto
Aere tibi socium stravit Menelaus, ad arma
Trojugenum fuerat nemo quo fortior uno,
Panthoiden Euphorbum. Haec postquam est fatus Apollo;
Digreditur, mediisque virūm se immiscuit armis:
Hector at indoluit casu turbatus acerbo;
Perque acies ac tela acri circum omnia visu
Observans, videt hunc humeris rapere inclyta ovantem 100
Arma, hunc exanimem nigra in tellure jacere;
Ibat cui roseus lato de vulnere sanguis.
Nec mora, procurrit fulgentibus acer in armis,
Horrendum clamans, furiisque incensus, et igni
Aetnaeo similis, nudus quem Mulciber usque
Versat inexstinctum. venientem, et voce minantem
Horrisona, sensit longe Menelaus, et altum
Ingemuit; dubiusque animi, trepidusque pericli,
Talia magnanimo secum sub corde volutat:
Hei mihi! pulchra hosti si nunc spolianda relinquam 110
Arma et Patroclum, me propter caede cruenta
Qui domitus jacet heic, Danaum pudet, atque fugacem
Est metus excipiant ne probris: Hectora solus
At si consistam contra Teucrosque pudore
Victus, permetuo a multis ne jam opprimar unus.
Troas enim huc secum rapit omnes efferus Hector,
Sed quid ego haec autem? laevo qui numine cunque
Congreditur, pugnatque viro, largitur honorem
Cui Deus, huic misero supra caput ocyus ingens
Volvitur exitii moles, reprehenderit ergo 120
Haud quisquam Danaūm, qui me cessisse videbit
Priamidae, quem saeva cient in praelia divi.

Vade retro

Vade porro