HOMERI ILIADOS LIBER SEXTUSDECIMUS.
Sic hi pro celsa miscebant praelia puppe.
Magnanimo coram stabat Patroclus Achille,
Fletu moesta pio perfundens ora; tepentes
Ibant ex oculis lacrimae, ceu jugis aquae fons
Aëria lymphas volvit de rupe liquentes.
Hunc simul ac vidit, dulcem est miseratus amicum,
Talibus et mirans dictis affatur Achilles:
Nam cur sic ploras, Patrocle? ut parva puella,
Pone sequens trepido matris vestigia gressu,
Quae cupit in gremium tolli, vestemque retentat 10
Apprensam manibus, festinam et detinet udis
Suspiciens oculis, gestari et poscit in ulnis.
Huic tu nunc similis lacrimis rorantibus ora
Moesta rigas, Patrocle. Aliquid num triste, quod omni
Myrmidonum genti, mihi vel quod contigit ipsi,
Apportas? Phthia num quis tibi missus ab urbe
Nuncius huc venit soli? certe Actoris ajunt
Vivere adhuc natum; sceptroque insignis avito
Vivit adhuc Peleus; quorum nos fata deceret
Lugere, atque pios utrivis reddere fletus. 20
Anne vicem ploras Danaūm, quod clade carinas
Ingenti ad curvas pereunt, ultoribus et dīs,
Quas meriti, expendunt scelerato sanguine poenas?
Dic age: nil cela, tecum ut simul omnia norim.
Haec ille: at gemitu Patroclus talia reddit:
O Pelida ingens, Grajūm fortissime, Achille,

Vade retro

Vade porro

---

Kunic, Rajmund (1719-1794) [1776]: Homeri Ilias, Latinis versibus expressa, versio electronica, 18.330 versus, verborum 126.883, ed. Petra Sostaric [genus: poesis - epica; poesis - versio] [numerus verborum] [kunic-r-ilias-libri.xml].

---