Auguste ò Caesar, quid vobis Seña fidelis
Peccavit? Vel quid nobis vicini et amici,
Quòd proprium curat duro medicamine vulnus?
Si Deus, aut si Rex populi quae crimina punit:
Aequo animo feret illa; Dei Regisque scelestos
Est punire homines. At vos vicini et amici,
Pro quorum durè vigilaverat illa quiete:
Pro quorum, hostili redimenda è fauce, salute
Saepiùs exposuit propriam cum sanguine vitam,
Funera tot perpessa lubens captivaque ducta
Grandia persolvit victori lytra tyranno:
Ejus in interitum ruitis? Prò cernite causam,
E medioque mali factores tollite; quorum
Auri dira fames cunctos deglubere Cives
Tendens, nupernos causavit in urbe tumultus;
Ne pereat pars tota boni pro parte maligna.
Hej! quò te tua fata trahunt, mea Seña: perire
Insidiis es digna tuis? ubi candor avitus?
Prisca fides, et amor ubi nunc ò Sena? tuaene
Degenerant proles, patriam meditando ruinam?
Non aliis verè est periturae opus hostibus urbi,
Si Cives hostes habeat. discordia summus
Civibus est hostis, patriaeque ruina salutis.
Consilio, pietate, armis Respublica floret,
Et quaevis privata domus concrescit: in imam
Plurima dissidiis abierunt Regna ruinam. [ERROR: no reftable :]1699.
Ipsa mali tellus horret praesaga futuri,
Mirando totum quassata tremore per annum;
Quo motu permultae aedes et templa fatiscunt,
Arx Ozaĺ fatale malum de nomine sensit.
Sol quoquè, cura nitidi propè jàm tenuisset olympi

Vade retro

Vade porro