Ereptos terris animos inducit olympo?
Non toti (procul ex animis temerarius error:
Stulta quìd immerito sese mens funere damnet?)
Non toti fuimus, nutantia lumina postquam
Ferrea nox clausit, deploratique supremùm
Neruos atque cutem tristi concessimus vrnae.
Nil Lachesi diuina animorum in semina iuris.
Quod dederat, tellus repetit: quod fluxit ab alto
Aethere, perpetuùm cineri, taboque superstes,
Non defecturos vitam producit in annos.
O niueus! Quater o felix, gemmâque notandus
Ille dies, lutei quo mens compage soluta
Carceris in Patriam cognataque sydera fertur,
Caelicolûm iugenda choris! Vt lumine puro
Vescitur! Ingenuos vt promptiùs exerit actus!
Vt dulces agitat curas! Vt laeta suo se
Restituit fonti! Non flamma volatilis aequè
Prosilit in patrij Conuexa nitentia caeli:
Non Tyberim pelago, aut rapidum par impetus Istrum
Deuehit; ipsa suum vinclis ac libera ferri
Gestit in authorem, flagrantique incita nisu,
Ingere sese illi, ac penitùs miscere laborat.
Qua, rogo, tunc igitur fruituram sorte putandum est.
Flammiferos cum tandem aestus, inhiantiaque ora
Nectaris aetherei optato iam proluet haustu:
Inque suo syncera bibens, immensaque fonte
Gaudia, perpetuum pascet laetissima, nunquam
Non auidi, nunquam non pleni, cordis a amorem?
77. Me certè haec animo reputantem abrumpere nexus
Ocyùs inuisos, pigrique morantia claustra
Corporis, et tantae iamdudum accedere sorti,
Flammeus, haud capiens sese, vinclisque teneri
Nescius ardor agit. Quid enim iam longiùs inter
Tot gemitus, et viua morer tot funera, cari
Numinis amplexu, et dulci fraudatus amore?
Quo sine tam nullum mihi fas sperare quietem;
Mota suis nullum quàm sedibus ossa leuamen

Vade retro

Vade porro