Priuatus pudor, et censura domestica gentes.
Illi apices hominum, nascentis gloria Mundi,
Integer ille aeui flos, illibataque caeli
Semina, nec Superis indigna parentibus aetas:
Innocuos quorum mores, tranquillaque nobis,
Nescio quo laeuo ceu sydere, gaudia praesens
Futilium prouentus opum in contraria vertit.
Et dubitamus adhuc, tot tristia funera rebus
Cum ferat humanis lautae indulgentia sortis;
Accensere Malis, vitaeque inimica putare,
Sensibus abduci vecors suprema Bonorum
Quae crepat, et falso miratur pectore vulgus? 43
43. Heu steriles Veri, insanae quos deuia turbae
Viuendi per iter ducunt vestigia, Graios
Tanquam Helice nautas: et, quidquid mens bona contra
Occinat; id rectum, quod plurimus approbat author,
Constituunt. Ideone igitur superaddita nostris
Sensibus aeterni, Ratio, lux filia Solis,
Deteriora bonis dignoscere, curuaque rectis
Qua licet; vt clausis post errabunda Priorum
Agmina luminibus rueremus: lanigerarum
Ceu pecudum mos: demisso quae vertice, primis:
Quà libuit, temere associant vestigia: rupis
Et siue vna iugum scandat; seu praecipitet se
In foueam; reliquum porro ruit ocyùs agmen,
Securum quò, vel quare ducatur; eatque?
Prima Mali hinc Homini labes: hoc funditus omnem
Euertit vitam. Nemo sibi desipit vni:
In commune mali sumus, abreptique, sequentes
Abripimus. Fatui semper sic longior ordo
Agminis, et vitae fit regula publicus error.
Cumque vagos caeli cursus, cum fulminis ortus,
Ventosque, pluuiasque, arcanaque semina rerum,
Et varias Mundi leges condiscere nemo
Plebis ab ignarae eloquio dignetur; eandem
Quae Bona sint Homini, vel quae diuersa docentem
Attoniti tamen auscultare, insulsaque dicta

Vade retro

Vade porro