Cumque redux alio Phaebea advenerit Orbe
Maiestas, miransque istud splendescere nostro
Reppererit Titan quod nesciit aethere sydus,
Dicite: Phaebe novus tua regna perambulat hospes:
Illud enim ardenti radiat quod pectus ab auro,
Ille tuas ignis recipi terrenus in arces,
Appulsus Coelo geminis, petit, impiger alis:
Hunc astris etenim dignum concordibus ignem
Censuimus votis; tua solum auguste polorum
Arbiter, absentem sphaera inferiore morantur
Imperia: hunc nostris si formosissime princeps
Admittas lucere choris; decus addere Coelo
Splendoremque potes, nostra nil luce minorem.
27 Idque etiam constat, quod non minus ista meretur
Sedes flamma tuas, quam vel prostratus Achivo
Nemaeus domitore Leo, vel cuspide saevus
Scorpius, aut audax Tyrii per caerula ponti
Europae vector, vel qui rabiosus adurit
Prata Canis; qui te pariter mitissime Titan
Igne gravi saevire facit, quo reddat amicis
Gentibus exosum, obscuras praeamantibus umbras
Terrigenis, dum labra Canis flagrantia laxat.
Nec dubitare potes Titan, qua parte locari
Debeat, aut stellis quibus insignire recentem
Conveniat flammam; primae nam Sydera molis,
Pectoris in medio poni, geminisque nitere
Optabunt, quarum lux est illustrior, alis.
Num pede Centauri, nostrae vel messe puellae
Deterius cor istud erit, quae singula primis
Syderibus lucent? nostra inter lumina nunquam
Spectato simili, summum dare convenit igni

Vade retro

Vade porro