Assiduis collido aestris; ego sola potentum
Ludificans animos moveo, seu bella parari,
Sive repentinis accendere motibus iram
Cum iubeo, charosque inter sero iurgia fratres,
Sunt artis portenta meae: solusne furorem
Ergo meum, solus spernet mea tela Thiene?
Illa ego praetextam indutis quae mentibus, ignes
Accendo Cyprios, Veneris quos plena sororis
Flamma meae sequitur totas bibitura medullas.
Quot mihi, sidereo qui se vovere Tonanti,
Illustres cecidere animae! Coeloque propinquae,
In mea damnatis iurarunt faedera votis!
An modo me stygio audacem pro Principe, vires
Deseruere meae? de me iam parta Thieni
Palma, triumphatam patrio confundet Averno
Tisyphonem? Nostri non est vis tanta veneni,
Nec vigor anguicomo tantus qui vertice strident,
Crinibus; et nigris non est ea gloria taedis,
Humana ut Stygio subdant mihi pectora fumo?
An Caietanus, nostri cui plena furoris
Copia, cui nostrae fluxere potentia fraudis
Toxica, delusae titulo gaudebit Erynnis?
Non patiar; sed calcantem mea iussa Thienem,
Saevior ulciscar, quasque irritata reservo
Subiciam flammas; certum est, irata quod armat
Tisyphone telum: donec meus occidat hostis.
Dirum omne experiar: nativas iuro per umbras,
Per styga, per Ditem, nec aquas Acherontis adorem.
Iam piceam, stygiis illi occurrentibus umbris,
Transierant lethem; mox adventare scelestam
Percipit Eumenidem, socia praeeunte Megaera,

Vade retro

Vade porro