Astrorum princeps, meus est cui mancipor ignis.
Illustres titulos, et vani nomina fastus
Numinis excedit servus; mihi caetera nullo
Stant censu: peritura meo periistis amori.
Terrae vilis amor nostros licet improbet ignes;
Terrae vilis amor, Christi nunquam auferet ignes.
7 Saeva Thienaeas voces immota stupebat
Tisyphone; cuius duro tamen ille petitus
Crebrius assultu, semper submovit eodem
Insidias animo: quo Divi robore serpens
Percita, nec quidquam tacitis afflatibus ultra,
Ausa loqui, Stygias rediit delusa sub umbras.
Excessit proprio postquam saturata veneno,
Eumenis, infaustoque leves certamine vires
Infernas didicit; quantasque Athleticus, una
Instructus pietate animus decerpere palmas,
E diro Plutone queat, tentata Thienis
Expressit Stygiis virtus invicta duellis.
Prostrato ne Dite tamen sibi debita laurus
Ista foret, vanaque suas dulcedine vecors
Efferret vires; cui laus, cui integra recti
Debetur bonitas operis; victricia Christo
Signa, triumphatae donum sacravit Erynnis.
Christe tuis, inquit, quas profligatus ab armis
Orcus, et anguicomae rabies inferna sororis,
Deposuit palmas; quas non mihi, debile robur,
Deberi, nihilque mei persuadet abyssus;
Reddo tibi: quod tartareo non concidit aestu
Prona meae levitas mentis; quos vana probanti
Gaudia, te IESU verae dulcedinis unum
Praetulerim fontem; facilis quod labile vulgi

Vade retro

Vade porro