Utque homines nossent, summi quod provida patris
Vis animi, terris non deficiente coquina
Prospiceret; legit socios, quos nuda ciebat
Pauperies: queis certa sui stipendia Martis,
Annonaeque fidem, non certa messe, nec auro
Pollicitus; per spem solo sed Numine nixis,
Securos census Coelo dictante spopondit.
26 Hunc revocasse patet quondam usurpata, sed aevo
Intermissa rudi vitae consortia; quando
Non dispar animus, sed cor credentibus unum,
Una fuit morum series: nil dicere quisquam
Esse suum novit: caetu tamen abfuit illo,
Sollicita in victu quae tecta fatigat, egestas.
Non deerat quo vita calet, procul omnibus una
Vitae cura fuit: non quid pro corpore fervens
Flamma petit, sed quod spretum pro Numine corpus
Obsequium pendat, votum commune ferebat
Haec antiqua patrum, clarum est, monumenta Thiene
Scrutatum, posuisse super nigra rudera, molis
Fundamenta novae. Veteres supplere ruinas,
Praestanti vacuas animare propagine sedes,
Primaevoque novos flori coniungere fructus,
Igne novo antiquas imitari Flaminis almi
Primitias, fortassis adhuc incredulus orbis
Si fieri potuisse neget; tua Caietane
Gesta fidem superant: florent te authore vetusti
Christicolae; decorat nostros ea Regula soles,
Quam fidei primos scimus coluisse parentes:
Illis nullus ager seritur, nulla horrea natam
Excipiunt messem; queis si coelestia curae
Eripias, nihil est quod curent: corporis escam

Vade retro

Vade porro