Proritare manum, dignasque accersere poenas;
Sed tua quam suadet Pietas, pater optime, mitem
Indue suppliciis mentem, cui gloria maior,
Conversa in veniam poterit consurgere paena.
Flens equidem video quas debeo moesta fateri
Terrigenum noxas, quibus irritata flagellat
Mortales Nemesis; veniam sed terrea lapsis
Poscit conditio, quorum sincera priores,
Quas culpae dederant, curat Metanaea ruinas.
Pulcrius est, si quod vindex Astraea locare
Debuerat, Pietas paret exaudita trophaeum.
Cerne virum qualem praesentis postulat aevi
Improbitas (Vicentina natum urbe Thienem
Indigitat) nutricis ego cui munere functa
Formavi propriis generosum heroa papillis:
Ille meo innocuos quos suxit ab ubere rores
Moribus ostendit; populis lucere serena
Virtutum face, vox populi iam firma recenset.
Tale ego pellendo terris paro lumen Averno.
Dixerat haec fervens Pietas, retulitque precatus
Laeta sui faciles placato Numine palmas.
16 In Caietanum mox ut sua lumina flexit
Terrigenum rector, cernit pia pectora sacris
Urgeri flammis: virtutis amore calentes
Miratur vultus, puri suspiria cordis
Auscultat: tum quas Erebo, quas ille trifauci
Fabricet insidias, invisaque bella molosso:
Tum stupet aethereae sedis quo ferveat aestu,
Avulsumque solo superum deploret honorem;
Cedite, tunc inquit, poenae quas debita suasit
Ultio: non Nemesis modo, non Astraea flagellis

Vade retro

Vade porro