Preteriens, volvit stellatos visere campos:
Inde etiam tenuis punctum dum conspicit orbis,
Corruptas cernit sacris obsistere terras
Ritibus, inque feros sensim concedere mores.
Rarus honor fuerat superis, vix ara Tonantis
Puro thure calens: perversis moribus aequas
Calcatas vidit non posse resurgere leges.
His visis rutilam vibrans Astraea mochaeram,
Augustum accedit Numen, quam pone severa
Adstabat vindex, et quae decreta Tonantis
Exequitur Nemesis; quarum prior orsa supremum
Affari Numen; paenis ultricibus, inquit,
Nunc opus est; orbemque reum, iustissime rerum
Arbiter, aequa tuae premat est opus ultio dextrae:
Nec mora sit paenae, nisi plura audere superbos
Terrigenas, pluresque sequi sine vindice paena
Expectas culpas: animis brutalibus aequat
Mortales scelerum feritas: non restat inausum,
Vel quod mortales pudeat committere crimen.
Dixerat haec Astraea; ensemque armata parabat
Ultorem Nemesis; sed iusto adversa furori,
Sic Pietas est visa loqui: pater optime Mundi,
Terrigenumque sator, cuius sapientia tantum,
Quod fecit, conservat opus, tua supplice vultu
Ora peto, iustamque tui spontanea regni
Et virgam veneror Pietas, et culmen adoro,
Quas Astraea Soror tulit indignata querelas,
Atque hominum, dixit, saevis matura flagellis
Probra; gemens, ploransque tuli; non nescia, culpas
Terrigenum ultricis Nemesis tormenta mereri,
Atque tuam, scelerum cumulata piacula iustam

Vade retro

Vade porro