Insonet aure melos, pelagoque fremente procellas
Asperet in rabiem, victamque stet unda per alnum,
Ora notis trepidus vicinae mortis opacat.
Par turmis, ducibusque timor, communis adauget
Sors minimis, magnisque metus, interrita durant
Pectora nulla viris, non infremit amplius audax
Vllus, in ense minae periere, furorque lacertis.
Non secus, ac rabidae cum multo rupis hiatu
Mugiit Aetna ferox, dirùm vicina minatur
Arboribus, viridesque novi sua veris alumnos
Damna pavere docet, mox ipsa nec oppida pallor
Praeterit, immoriturque viris in sanguine fervor.
Tandem audax timido sub corde renascitur ardor,
Nec damnata metûs patitur fomenta vigere
Desperata salus, sed atrox seponere bellum
Aptius esse probat, quam vile pavescere pugnam.
Acriter in furias rabie fervoris iniqui
Itur, opusque trucis virtus temeraria Martis
Instaurat per mille furens ardentia diri
Instrumenta Dei, aestiferaeque incendia pugnae.
Quo tendis, vesane furor? quid pulvere docto
Vi flammae peperisse faces, et plena globorum
Grandine moliris gravium Themesaea propinqui
Aera minis hostis frustra objecisse? labores
Nulla queunt minui nova per conamina Lunae.
Interea non iura gemens, praereptave regni
Arbitria, ast multâ nutantes compede plantas
BVDA SVO indoluit REGI, sceptrique prioris

Vade retro

Vade porro