Haec res, quis non videt, quam latum campum aperiat explicandae futuri Pontificis charitatis, et providentiae; si idoneis ad flectendas hominum voluntates artibus urgendum sibi pulcherrimum hoc incoeptum suscipiat: et si inclinatis ad lucem veritatis accipiendam multorum Principum mentibus, ac certe Catholicae causae minus, et minus jam iniquis, uti velit, et sciat?

Nam quid ego de controversiis inter Catholicos loquar, quorum divisae, et plusquam civiliter in diversum propugnatae de summis rebus fidei, ac disciplinae sententiae, ne in malum publicum erumpant, quanta animi contentione, qua dexteritate, qua prudentia opus esse putatis? quantae vero vigilantiae negotium, ne absurda pravorum ingeniorum industria nostris discordiis abutatur, ad promovenda sua consilia pestifera, et scelerata, foedandae turpissimis maculis Religionis, et gravissimis vulneribus affligendae?

Nihilo interea melior est in Republica, quam in Ecclesia habitus animorum; ortis nuper, et hoc maxime tempore in germen prodeuntibus perniciosis dissensionum seminibus inter maximos, et clarissimos Principes et Reges terrae; quae ne extinctam non ita pridem pessimam zizaniorum segetem iterum immittant in Orbem terrarum, omnemque bellorum incendiis Europam involvant, summum, praesensque periculum est; cujus periculi depulsio salutarem futuri Pontificis curam, opemque desiderat: si is magnus, et placens Deo, in tempore iracundiae conciliator factus audire cupiet.

Sed haec omnia, quanquam plena calamitatis, atque discriminum, ferenda utcunque viderentur, nisi una cum

Vade retro

Vade porro