Andreae Franci summae spei adolescentis Epitaphium. Obiit xxiii. aetatis anno.
Erigit Andreae mater Rhacusa sepulchrum.
Et iubet incidi marmore verba duo.
Sustulit immitis mors hunc quia multa scientem.
Cum videt ante pilos, credidit esse senem.

Aliud in eundem.
Flere immortales mortali in funere Divos
Si fas, et si lex aequior illa daret,
Flevissent Andrea novem tua fata sorores,
Flesset et effusis moesta Minerva comis.
Frangeret et calamos, et plectra sonantia Phoebus,
Et tener in pullis vestibus iret Amor.
At quoniam vetitum, faxint tibi funera vates
Digna, coronatus coelet et ossa lapis,
Carmen et incidant, iuvenis qui clauditur urna,
Vincere longaevum Nestora dignus erat.

Gregorii XIIII. Pontificis Maximi ex Sfondrata gente Epitaphium ad Camillum Senensem.
En quo spes hominum? vidisti docte Camille,
Quam cito ver abiit, quam cito venit hyems?
Nam quae stabat heri late porrecta sub auras,
Populus excisa est, et sine fronde iacet,
Grata nec est pecori, pastor nec cessat ad umbram,
Dulce nec e ramis pendula garrit avis.
Quaeque tibi e tenui nectebat fronde corollas,
Nais abit. iam non gratus, ut ante, locus.

Vade retro

Vade porro

---

Pir, Didak (1517 – 1599) [1596]: Cato minor, sive disticha moralia, versio electronica, versus 5366, verborum 40443, ed. Neven Jovanovic [genus: poesis - carmen; poesis - elegia; poesis - epigramma; poesis - ode] [numerus verborum] [didacus-p-cato.xml].

---