devolutum est, salva fide tradam? hic cum paullulum quasi responsum expectans subticuisset, repetito mox sermone Rex Sanci inquit, istud tuum silentium ita interpretor, quasi petitioni meae assentiaris. Conversus inde ad Castellanam nobilitatem, quae rei novitate frequens illuc convenerat, vos viri Principes, inquit, adpello, vestram fidem imploro, adeste innocentiae, integritatisque meae fidissimi testes, adsit, qui haec in publica acta referat, ut de mea inviolata fide plenissime omnibus constare possit. His peractis, eadem, qua venerat, celeritate Connimbricam reversus arcem Alfonso aperit. vir magnus profecto, et nominis immortalitate dignus. At ea fuit illa praesertim tempestate nostrorum hominum in scribendo negligentia, ut simplici rerum narratione contenti, caetera parum curarent. Hector tamen Tavarius (ne hoc quidem silentio praetermittam) adolescens Lusitanus, nobili genere, et patriae antiquitatis non imperitus, cum mecum Lovanii eodem hospitio uteretur, hunc praefectum gentilem suum fuisse gloriabatur, eumque post deditam arcem sive odio, sive Alfonsi metu, in Angliam navigasse narrabat, neque postea in Lusitania visum, verum fides penes Tavarium esto. Porro ab hoc Sancio obrutum thesaurum, qui me iuvene Connimbricae repertus est, multi pro certo adfirmant.