teneri constabat, consulto abstinet. Fuit illa obsidio longa, et plena periculi, plena laboris: iamque res a turpi solutione parum aberat, cum nuncius de Sancii obitu in castra adfertur, primum dubius, et sine auctore, mox percrebescente fama, et multorum literis confirmatus. Raro praemeditatis consiliis pares exitus respondere solent. Sancius in quo Rege omnem salutis spem reposuerat, ab eo delusus, et potione (ut traditur) absumptus pacarum hosti fratri regnum reliquit: corpus tamen, credo, ne sceleris magnitudo palam fieret, splendidissimo apparatu regum tumulo illatum. At Alfonsus insperato gaudio perfusus, et iam victoriae hortatur. Satis, superque illius fidem spectatam decessisse regem, a quo steterat, si arcem retinere pergat, iniurium videri posse. Animum vero intrepidum, et divitiarum parum curantem largitionibus, aut minis tentare, parum e regia dignitate visum. at praefectus primum nuncio fidem non habere, et tabellario, si redire pergat, caedem minari, mox ubi iusiurandum accessit, et nulla amplius de Sancii morte dubitatio erat, ut rem maturius expendat, paucorum dierum inducias impetrat. inde data, acceptaque fide, et novo arci praeside imposito, magnis itineribus Toletum se confert. Hic ille magnam, et inauditam rem aggressus, Sancii cadaver exhumatum sede collocat, diademate, sceptro, et regia praeterea veste ornat, inde claves laeva tenens, et Regis genibus advolutus Rex Sanci inquit, claves illius arcis, quam mihi Connimbrica discedens credidisti, tibi restituo, meque ab obstricta fide libero. iubesne ut eas claves Alfonso fratri, ad quem iure optimo Portugalliae Regnum

Vade retro

Vade porro