neque me laborum, nec eam poeniteret operum meorum: insuper honestissime functus amplissimis honoribus indixeram ocium mihi a publicis muneribus in reliquum tempus uitę meae, nisi reipublicae necessitas a me praesidium in suis periculis efflagitaret: quippe nec ipse plura exoptabam, nec amplius quicquam optanti praestari poterat. Interim allati sunt Mithridatici belli tumultus: eam prouinciam senatus absenti mihi decreuit: quam Sulpitius tribunus plaebis rescisso senatus consulto (nescio quidem a maleuolis incitatus, an inuidia nobilitatis) in C. Marium noua rogatione transferre conatus est. Cui pesti nisi me fortiter opposuissem (de me taceo), fuisset autem senatus auctoritas non debilitata modo, sed radicitus euersa: curia deinceps a nemine bono frequentaretur, quando abolito iure senatus omnia libidine tribunicia decernerentur: tuas quoque gallias, Caesar, unde non mediocrem uirtutis famam reportasti, aliquis tibi Mysorum postremus uel fullo uel sutor eripuisset. Quid? inuiderem C. Mario, quem nunquam mihi parem existimauerim?