Pop Dukljanin (c. 1149) [1149]: Regnum Slavorum, versio electronica, Verborum 12004, ed. Vladmir Mosin [genus: prosa oratio - historia] [numerus verborum] [presb-docl-regnum-sl.xml].
Si vis in lexico quaerere, verbum elige et clavem 'd' in claviatura preme.
<?xml version="1.0" encoding="UTF-8"?>
<TEI xmlns="http://www.tei-c.org/ns/1.0">
<teiHeader>
<fileDesc xml:id="presb-docl-regnum-sl">
<titleStmt>
<title>Regnum Slavorum, versio electronica</title>
<author key="popdukl01">
<name xml:lang="hr">Pop Dukljanin</name>
<date>c. 1149</date>
</author>
<editor>Vladmir Mošin</editor>
<respStmt>
<resp>Hanc editionem electronicam curavit</resp>
<name>
<ref type="viaf" target="6913774">Neven Jovanović</ref>
</name>
</respStmt>
</titleStmt>
<extent ana="D">Mg:D Verborum 12004</extent>
<publicationStmt>
<p>elektronska verzija: Digitalizacija hrvatskih latinista, znanstveni projekt na
Filozofskom fakultetu Sveučilišta u Zagrebu, Hrvatska. <date>rujna
2009</date>
</p>
</publicationStmt>
<sourceDesc>
<bibl type="repo" ana="digital">Digitalna verzija: CroALa</bibl>
<bibl>Dukljanin, Pop ; Mošin, Vladimir (Bearb.) ; Mencinger, Stjepan (Bearb.) ;
Štefanić, Vjekoslav (Bearb.): Ljetopis popa Dukljanina : latinski tekst sa
hrvatskim prijevodom i "hrvatska kronika". Zagreb : Matica Hrvatska, 1950
(Historijska knjižnica). - [priredio, napisao uvod i komentar Vladimir Mošin ;
hrvatski prijevod latinske redakcije Stjepan Mencinger i Vjekoslav Štefanić].
Izdano u povodu 800. godišnjice Ljetopisa popa Duljanina 1149-1949. - Lat. tekst
i "hrvatska kronika" tiskani prema Šišićevu izd. iz 1928. - bilješka na str. 38.
- Str. 11-[36]: Uvod / Vladimir Mošin. - Bilješke uz tekst
<relatedItem type="internet"
target="http://www.montenegrina.net/pages/pages1/istorija/duklja/ljetopis_popa_dukljanina_na_latinskom.htm">
<ref>PRESVITERI DIOCLEATIS REGNVM SLAVORUM, Montenegrina, elektronski tekst</ref>
</relatedItem>
</bibl>
</sourceDesc>
</fileDesc>
<profileDesc>
<abstract>
<p/>
</abstract>
<settingDesc>
<p/>
</settingDesc>
<particDesc>
<p/>
</particDesc>
<langUsage>
<language ident="lat" xml:lang="hrv">latinski</language>
</langUsage>
<creation>
<date when="1149" period="11xx_2_third">1149</date>
</creation>
<textClass>
<keywords scheme="typus">
<term>prosa</term>
</keywords>
<keywords scheme="aetas">
<term>Litterae medii aevi (700-1400)</term>
<term>Saeculum 12 (1101-1200)</term>
</keywords>
<keywords scheme="genre">
<term>prosa oratio - historia</term>
</keywords>
</textClass>
</profileDesc>
<revisionDesc>
<change>
<name>
<ref type="viaf" target="6913774">Neven Jovanović</ref>
</name>
<name>Luka Špoljarić</name>
<date>2012-02-15</date>
Novo, unificirano zaglavlje.
</change>
<change>
<name>
<ref type="viaf" target="6913774">Neven Jovanović</ref>
</name>
<date>2008-08-28T00:16:08</date>
</change>
</revisionDesc>
</teiHeader>
<text>
<front>
<docAuthor>PRESVITERI DIOCLEATIS</docAuthor>
<docTitle>
<titlePart>REGNVM SLAVORUM</titlePart>
</docTitle>
<div>
<p> Rogatus a vobis dilectis in Christo fratribus, ac venerabilibus sacerdotibus
sanctae sedis Archiepiscopatus Dioclitanae ecclesiae, necnon et a pluribus
senioribus maxime a iuvenibus nostrae civitatis, qui non solum in audiendo, seu
legendo, sed in exercendo bella, ut iuvenum moris est delectantur, ut Libellum
Gothorum, quod latine Sclavorum dicitur Regnum quo omnia gesta, ac bella eorum
scripta sunt, ex sclavonica littera verterem in latinam, vim inferens meae ipsae
senectuti, vestrae postulationi fraterna coactus charitate parere studui. Verum
tamen nullus legentium credat, alia me scripsisse praeter ea, quae, a patribus
nostris, et antiquis senioribus veridica narratione referre audivi.</p>
</div>
</front>
<body>
<div>
<div n="1">
<head>I</head>
<p>Regnante in urbe Constantinopolitana imperatore Anastasio, qui se et alios
multos Eutychiana haeresi maculaverat, Romae vero praesidente Gelasio papa
secundo; eo tempore praeclaruerunt, in Italia Germanus episcopus et Sabinus
Canusinae sedis episcopus, atque venerabilis vir Benedictus apud Cassinum
montem; exiit quoque gens a septentrionali plaga, quae Gothi nominabantur,
gens ferox, et indomita, cui erant tres fratres principes, filii regis
Senulaldi, quorum nomina sunt haec: primus Brus, secundus Totilla, tertius
vero Ostroyllus.</p>
</div>
<div n="2">
<head>II</head>
<p>Itaque qui maior caeteris erat, defuncto patre, Brus sedit in solio eius,
regnavitque pro eo in terra nativitatis suae. Totilla vero et Ostroyllus,
ut sibi magnum nomen facerent, consilio et voluntate primogeniti fratris
congregantes exercitum magnum valde, et fortem exierunt de terra sua et
venientes debellaverunt Pannoniam provinciam, et bellando obtinuerunt eam.
Post haec cum valida multitudine pervenerunt in Templana.</p>
<p>Tunc rex Dalmatinorum qui in civitate magna, et admirabili Salona manebat,
misit nuncios, et litteras ad regem Istriae provinciae, ut congregaret
exercitum, <milestone unit="page" n="126"/> quatenus insimul exirent eis
obviam, et defenderent se. Igitur ambo congregantes exercitum gentis suae
exierunt obviam Gothis, venientes itaque castrametati sunt iuxta eos; tunc
per spatium octo dierum quia prope erant castra ad castra, hinc inde armati
procedentes per partes graviter se vulnerabant, ac trucidabant. Octavo vero
die omnes hinc inde <corr resp="NJ">christiani</corr>, et gentiles, armati exierunt, et commissum
est magnum proelium ab hora diei tertia, usque ad vesperam, et Dei iudicio,
cui nemo audet dicere, cur ita faciat, quia forte aliquod magnum peccatum
latebat in Christianis, victoriam Gothi crudeles habuerunt, ceciditque pars
Christianorum et interfectus est rex Istriae, et multa milia hominum
Christianorum in ore gladii mortua sunt et plurima captiva ducta sunt.
Evasit autem rex Dalmatinorum cum valde paucis militibus, et aufugit in
civitatem suam Salonam.</p>
<p>Post haec quia magnus erat exercitus Totillae, et Ostroyili fratris eius, et
populus ei accreverat multus, consilio inito cum suis magnatibus diviserunt
exercitum, et Totilla per Istriam, et Aquileiam cum suo exercitu transiens
Italiam petiit, multaque et magna proelia ibi commisit, regiones ac
civitates plurimas vastavit, atque incendit. Inde insulam Siciliam
ingrediens pauco in tempore vitam finivit, sicut ei dixerat Dei famulus
Benedictus.</p>
<p>Ostroylus autem frater eius cum suo exercitu Illyriam provinciam ingressus,
crudelia committendo bella, quia non erat, qui ei resistere posset, obtinuit
totam Dalmatiam et maritimas regiones, donec advenit et resedit in regione
Prevalitana. Tunc retentis secum aliquantis militibus misit filium suum
Senulatum nomine, ut regiones transmontanas in Transmontana subiugaret.
Inter haec imperator Constantinopolitanae urbis congregans exercitum contra
Ostroyllum misit eo, quod audierat, eum remansisse cum paucis in
Praevalitana <milestone unit="page" n="127"/> urbe. Praeterea venientes, qui
ab imperatore missi fuerant invenerunt sicut dictum est Ostroyllum cum
paucis; attamen quia vir forti animo erat, paravit se ad bellum. Commisso
itaque bello cecidit Ostroyllus et interfectus est, et qui cum eo erant in
fugam conversi sunt. Homines itaque imperatoris tollentes eorum spolia in
terram suam reversi sunt.</p>
</div>
<div n="3">
<head>
<num value="3">III</num>
</head>
<p>Audiens autem filius eius Senudialus mortem patris venit quantocius cum
exercitu putans invenire imperatoris gentem, ut mortem patris vindicaret,
sed minime invenit. Denique caepit regnum, et regnavit in loco patris,
genuitque filium, quem Syllimirum vocavit; fuerunt autem regni eius fines de
Valdevino usque ad Poloniam, tammaritimas, quam transmontanas regiones,
multasque iniquitates, et persecutiones faciendo Christianis, qui in
civitatibus maritimis habitabant. Duodecimo anno regni sui mortuus est.</p>
</div>
<div n="4">
<head>IV</head>
<p>Cui successit filius eius Syllimirus in regno, qui quamvis paganus, et
gentilis tamen cum omnibus pacificus fuit, et dilexit omnes Christianos, et
minime persecutus est eos, iniit quoque pactum cum eis, et facti sunt ei
tributarii. Replevit multitudine Sclavorum et quievit terra in diebus illis,
genuit quoque filium, quem Bladinum vocavit. Vigesimo primo anno regni sui
mortuus est.</p>
</div>
<div n="5">
<head>V</head>
<p>Accepit regnum filius eius Bladinus, et in via patris sui ambulavit et
possedit regnum patrum suorum cum pace, genuit quoque filium quem Ratomirum
vocavit, qui ab infantia sua coepit esse durus valde, atque superbus.</p>
<p>Praeterea regnante Bladino exiit inumerabilis multitudo populorum a magno
flumine Volga, a quo et nomen caeperunt. Nam a Volga flumine Vulgari usque
in presentem diem vocantur. Hi cum uxoribus, et filiis, ac filiabus, atque
cum omni pecunia, ac substantia magna nimis venerunt in Sylloduxiam
provinciam. Praeerat eis quidam nomine Kris, quem lingua sua cagan
appellabant, quod in lingua <milestone unit="page" n="128"/> nostra resonat
imperator, sub quo erant VIII principes, qui regnabant et iustificabant
populum, quoniam multus erat nimis. Igitur impugnantes Sylloduxiam,
expugnaverunt eam. Inde debellando caeperunt totam Macaedoniam. Post haec
totam provinciam Latinorum qui illo tempore Romani vocabantur, modo vero
Morovlachi, hoc est Nigri Latini vocantur. Imperator etiam plurima cum eis
faciens bella, sedens in solio suo, nec valens in aliquo superare, misit, et
facit pacem cum eis, et sic dimisit eos. Similiter et rex Bladinus cernens,
quod maxima multitudo populi esset, cum eis, fecit pacem, caeperuntque se
utrique populi valde inter se diligere, id est Gothi, qui et Sclavi, et
Vulgari, et maxime quod ambo populi gentiles essent, et una lingua esset
omnibus, deinde Vulgari iam ex omni parte securi, construxerunt sibi villas
et vicos, et inhabitaverunt terram, quam caeperunt usque in praesentem
diem.</p>
</div>
<div n="6">
<head>VI</head>
<p>Inter haec mortuus est Bladinus, et regnavit pro eo Ratomirus filius eius,
qui inimicus nominis christiani extitit a pueritia, coepitque ultra modum
persequi Christianos, voluitque delere de terra, et de regno suo nomen
eorum, multas quoque civitates eorum, et loca destruxit, et alias in
servitutem redigens resecravit.</p>
</div>
<div n="7">
<head>VII</head>
<p>Defuncto etiam Ratomiro ex eius progenie regnaverunt post eum quatuor iniqui
reges, non in uno quidem tempore, sed unus post alium temporibus suis,
quorum temporibus semper in persecutione fuerunt christiani. Et quia
inimici, et <milestone unit="page" n="129"/> persecutores Christianorum,
longum duximus narrare eorum iniquos actus et vitam, quoniam ad meliora et
delectabiliora tendere festinamus. Attamen diebus eorum multi Christianorum
ex <corr resp="NJ">maritimis</corr>, et transmontanis regionibus, nolentes inquinare eorum pollutis
moribus fugiebant quotidie, undique iungebant se illis, qui in montanis, et
in locis fortioribus manebant eligentes magis cum eis sustinere
persecutiones, et penuriam, et salvare animas suas, quam gaudere ad tempus
cum gentilibus, et in eorum perdere animas.</p>
</div>
<div n="8">
<head>VIII</head>
<p>Post mortem vero quatuor iniquorum regum natus est ex eorum progenie quidam
Zuonimirus, qui accepto regno destitit Christianos persequi. Temporibus
huius floruit, ut rosa ex civitate Thessalonica quidam philosophus
Constantinus nomine, filius cuiusdam Leonis patricii vir per omnia
sanctissimus atque in divinis scripturis profundissime a pueritia edoctus.
Hic vir sanctus a Spiritu Sancto admonitus exiens de civitate sua
Thessalonica, venit in Caesaream provinciam ibique cum pluribus philosophis
disputans diebus plurimis convicit eos, suaque doctrina et praedicatione,
convertit totam Caesaream provinciam ad fidem Jesu Christi, et baptizati
sunt omnes in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti. Post haec convertit
totam gentem Bulgarinorum, et similiter baptizati sunt in fide Sanctae
Trinitatis.</p>
</div>
<div n="9">
<head>IX</head>
<p>Inter haec mortuus est rex Sanamirus et accepit regnum eius Sfetopelek
nomine. Regnante vero rege Suetopelek misit papa Stephanus litteras ad
venerabilem virum Constantinum doctorem, vocans eum ad se, audierat enim de
eo, quod sua praedicatione converti fecerat innumerabilem gentem, et ob hanc
causam desiderabat eum videre. Itaque Constantinus, vir sanctissimus
ordinavit praesbiteros, et litteram lingua sclavonica componens, commutavit
evangelium Christi, atque psalterium, et omnes divinos libros Veteris, et
Novi testamenti <milestone unit="page" n="130"/> de graeca littera in
sclavonicam nec non, et missam eis ordinans more Graecorum confirmavit eos
in fide Christi, et valedicens omnibus, quos ad fidem Christi converterat,
secundum apostolicum dictum Romam pergere festinabat. Dum autem pergeret
transiens per regnum regis Sphetopelek honorifice ab eo susceptus est. Tunc
vir Dei Constantinus, cui nomen postea Kyrillus a papa Stephano impositum
est, quando consecravit eum monacum, coepit praedicare regi evangelium
Christi et fidem Sanctae Trinitatis, ad cuius praedicationem rex Sphetopelek
credidit Christo, et baptizatus est cum omni regno suo, et effectus est
orthodoxus, et verus Sanctae Trinitatis cultor. Aliquantis post haec diebus
immoratus cum rege vir beatissimus confirmavit eum in fide atque doctrina
Christi, et valefaciens omnibus christicolis, Romam profectus est. Tempore
isto facta est laetitia magna, et christiani descendentes de montanis, et
locis abditis, quo dispersi erant, coeperunt nomen Domini laudare et
benedicere, qui salvos facit sperantes in se.</p>
<p>Post haec Sphetopelek rex iussit christianis, qui Latina utebantur lingua, ut
reverterentur unusquisque in locum suum, et reaedificarent civitates, et
loca quae olim a paganis destructa fuerunt. Placuit etiam regi, ut
temporibus suis rememorarentur, ac recordarentur seu scriberentur termini ac
fines omnium provinciarum ac regionum regni sui, quatenus unaquaeque gens
sciret, atque cognosceret fines, et terminos provinciarum, et regionum
suarum, congregans igitur omnes sapientes regni sui, locutus est eis de
verbo hoc, sed nullus eo tempore inventus est, qui certam responsionem daret
regi de hac re. Tunc rex Dei sapientia plenus, sano utens consilio, misit
sapientes, ac nobiles viros legatos ad venerabilem, et apostolicum virum
papam Stephanum, et ad imperatorem Constantinopolitanae urbis Michaelem
rogans, et petens, quatenus antiqua <milestone unit="page" n="131"/>
privilegia, quibus termini et fines provinciarum, ac regionum, seu terrarum
scripti continebantur, mittere cum viris sapientissimis dignarentur, dum
autem legati regis Romam venissent, et verba regis papae Stephano
intimassent, gaudio magno gavisus est papa venerabilis et maxime quod
occasione accepta mitteret sapientissimos viros, qui novellum, ac tenerum
regem adhuc in fide, et populum eius pascerent, ac satiarent pane coelesti,
ac verbo vitae. Misit itaque vicarium suum Honorium nomine sanctae Romanae
ecclesiae presbiterum cardinalem, cui et tradidit potestatem ligandi, atque
solvendi, evellenti et dissipandi, aedificandi, atque plantandi, sicuti
moris est, quando per mundi partes legati, seu vicarii a sede Romana
mittuntur, et cum eo alios duos cardinales episcopos quoque iussit eum secum
assumere, qui adhuc populo in fide episcopos, sive ecclesias consecrarent,
et verbum vitae in eorum cordibus quotidie seminarent. Advenientes itaque
cardinales, et episcopi invenerunt regem in planitie Dalmae, a quo cum
magno honore, et reverentia suscepti sunt. Tunc rex iussit congregari in
eadem planitie Dalmae omnes populos terre, et regni sui. Inter haec dum
populi congregarentur, advenerunt legati nobiles, et sapientes missi ab
imperatore Michaele, Leo, et Joannes, et alii sapientes, qui a rege, et
cardinalibus honorifice suscepti sunt. Igitur omnes congregati, tam latina,
quam et sclavonica lingua qui loquebantur, iussu Honorii apostolici vicarii,
ei christianissimi regis Suetopelk, per spatium dierum XII synodum fecerunt.
In qua diebus octo de lege Divina, et sacra scriptura, ac de statu ecclesiae
tractatum est. Caeteris autem quatuor diebus de potestate regis, de ducibus,
et comitibus, et centurionibus, et de statu regis sermocinatum est. Relecta
sunt, et in eadem synodo antiqua privilegia tam latina, quam graeca missa ab
apostolico, et ab imperatore, <milestone unit="page" n="132"/> audientibus
cunctis populis de divisione provinciarum ac regionum seu terrarum, sicuti
ab antiquis imperatoribus scripta, et ordinata fuerunt, et placuit regi, et
cuncto populo finita synodo XIIa die per manus Honorii vicarii, et
cardinalium, atque episcoporum coronatus est rex atque coronatus more
Romanorum regum, et facta est laetitia magna in populo, et in universo regno
eius. Post haec iussit rex, ut consecrarentur archiepiscopi, unus in Salona,
et alius in Dioclia; similiter, et episcopi plurimi consecrati sunt, et
ecclesiae, que destructae erant, et violatae manebant, reaedificate et
consecratae sunt; statuit etiam rex, ut nullus perturbaret in aliquo aliquam
ecclesiam, aut haberet aliquam potestatem, seu dominationem in aliqua
ecclesia, nisi solus archiepiscopus, vel episcopus, cuius sub iure esset
eadem ecclesia, qui vero aliter faceret, regiam coronam offenderet. Post
haec secundum continentia in privilegiorum quae lecta coram populo fuerant,
scripsit privilegia, divisit provincias, et regiones regni sui, ac terminos,
et fines earum hoc modo: secundum cursum aquarum, quae a montanis fluunt, et
intrant in mare contra meridianam plagam, Maritima vocavit; aquas vero que a
montanis fluunt contra septentrionalem plagam, et intrant in magnum flumen
Donavi, vocavit Surbia. Deinde Maritima in duas divisit provincias: a loco
Dalmae, ubi rex tunc manebat, et synodus tunc facta est usque ad Valdevino
vocavit Croatiam Albam, quae et Inferior Dalmatia dicitur, cui Inferiori
Dalmatiae consensu domini papae Stephani, et legatorum eius, instituit
Salonitanam ecclesiam metropolim, sub cuius regimine has ecclesias statuit,
videlicet: Spalatum, Tragurium, Scardonam, Aransonam, quod nunc est
castellum Jadrae, Aenonam, Arbuam, Absarum, Vegliam, et Epitaurum, quod nunc
dicitur Ragusium. Item ab eodem loco Dalmae usque Bambalonam <milestone unit="page" n="133"/> civitatem, quae nunc dicitur Dyrachium, Croatiam
Rubeam vocavit, quae et Superior Dalmatia dicitur, et sicuti Inferiori
Dalmatiae Salonitanam ecclesiam constituit metropolim, simili modo Superiori
Diocletanam ecclesiam pro iure antiquo statuerunt metropolim, sub cuius
regimine has ecclesias declararunt, scilicet: Antibarium, Buduam, Ecatarum,
Dulcignum, Suacium, Scodram, Drivastum, Pollatum, Sorbium, Bosonium,
Tribunium, Zaculmium. Surbiam autem, que et Transmontana dicitur, in duas
divisit provincias: unam a magno flumine Drina contra occidentalem plagam
usque ad montem Pini, quam et Bosnam vocavit. Alteram vero ab eodem flumine
Drina contra orientalem plagam usque ad Lupiam, et Lab, quam Rassam vocavit.
Unaquaque autem in provincia banum ordinavit, idest ducem ex suis
consanguineis fratribus, et supanos, idest comites, et sednicos, idest
centuriones, ex nobilioribus earundem provinciarum. Dedit autem unicuique
bano, idest duci, potestatem sub se habere septem centuriones, qui recte, ac
iuste populum iudicarent, et tributa acciperent, et banis praesentarent.
Bani post haec medietatem regi persolverent, et medietatem sibi tenerent.
Comitibus vero, idest iupanis iussit sub se habere unum sednicum, qui cum eo
similiter iudicaret populum cum iustitia, et duas partes tributorum
comites, idest iupani, regi ut solverent, tertiam vero suo usui retinerent,
banis autem sive ducibus nullam rationem facerent, sed unusquisque teneret,
et dominaretur iupaniis earundem provinciarum, ac regionum, sed solo regi
rationem redderent, multas leges, et bonos mores instituit, quos qui velit
agnoscere, librum Sclavorum qui dicitur Methodius, legat; ibi reperiet
qualia bona instituit rex benignissimus. Itaque perfectis omnibus,
cardinales et episcopi, ac legati imperatoris accepta a rege licentia, et
agentes gratias deo <milestone unit="page" n="134"/> et regi, cum honore
magno, et cum pluribus donis a rege datis reversi sunt ad loca sua.
Similiter bani et supani atque centuriones noviter ordinati cum universo
populo laudantes Deum, et salutantes regem, abierunt unusquisque in
provinciam, et regionem suam. Regnavit praeterea rex sanctissimus XL annos,
et menses quatuor, genuitque filios, et filias, et septima decima die
intrante mense martio mortuus est, sepultusque est in ecclesia Sanctae
Mariae in civitate Dioclitana honorifice, et cum magnis exequiis. Tunc
congregantes se populi lamentaverunt illum flentes, et in aedem ecclesia in
qua sepultus est, elevaverunt filium eius Sfetolicum, ibique consecratus et
coronatus est ab archiepiscopo et episcopis. Ex illa denique die mos
adolevit, ut in aedem ecclesia eligerentur, et ordinarentur omnes reges
huius terre. </p>
</div>
<div n="10">
<head>X</head>
<p>Igitur Sfetolicus accepto regno secutus est vestigia patris sui, et ambulavit
in via mandatorum Domini, pacemque cum omnibus habuit, genuit filios, et
filias, et XII anno regni sui mortuus est. Regnavitque Vladislavus filius
eius pro eo.</p>
</div>
<div n="11">
<head>XI</head>
<p>Accepto regno Vladislavus, qui fortis extitit viribus, oblitus est Domini Dei
sui, et declinavit a via patrum suorum, non recte ambulavit coram Domino,
sed coinquinavit se multis immunditiis, ideoque dum quadam die iret venatum,
divino iudicio in foveam cecidit, et mortuus est.</p>
</div>
<div n="12">
<head>XII</head>
<p>Regnavitque frater eius Thomislavus pro eo, qui fortis extitit viribus, sed
non fuit ut frater eius. Regnante Thomislavo Ungarinorum rex nomine Attila
promovit exercitum, ut debellaret eum. Rex autem Thomislavus fortis iuvenis,
et robustus bellator, plurima bella cum eo commisit, et semper eum in fugam
convertit; genuitque Thomislavus rex filios, et filias et XIII anno regni
sui mortuus est.</p>
</div>
<div n="13">
<head>XIII</head>
<p>Sebeslaus filius eius successit in regnum patris sui; eo tempore venerunt
Graeci, et obsederunt <milestone unit="page" n="135"/> civitatem Scodarim.
Audiens autem Sebeslavus rex congregavit gentem multam, et venit, et irruit
in castra eorum, et ceciderunt Graeci, et multi gladio perierunt, et plurimi
capti sunt; alii vero in fugam conversi sunt. Dum haec agerentur, Attila rex
Ungarinorum cum exercitu intravit in terram Sebeslavi regis, et depredavit,
destruxit atque incendit maximam partem terrae illius et reversus est in
locum suum. Inde abiit contra occidentalem plagam, Sebeslavus autem rex
reversus non invenit eum coepitque recuperare terram suam. Nati sunt ei duo
filii gemini, unumque Rasbivoy vocavit, quod latinae dicitur ruina gentis,
alium vero Vladimirum. Regnavit XXIV annis, et mortuus est.</p>
</div>
<div n="14">
<head>XIV</head>
<p>Post eum regnaverunt filii eius, diviseruntque sibi regnum, eo quod gemini
essent, et Rasbivoy quidem Maritimam, Vladimirus autem Surbiam regebat; qui
accepit uxorem filiam regis Ungarinorum, genuitque ex ea filios, et filias,
et facta est pax firma inter Ungaros et Sclavos. Post haec Rasbivoy septimo
anno regni sui mortuus est, Vladimirus vero accepit totum regnum, et XX°
anno regni sui mortuus est.</p>
</div>
<div n="15">
<head>XV</head>
<p>Regnavit post eum filius eius Charammirus, cuius temporibus rebellavit
Croatia Alba, et proiecerunt eum inde. Tunc rex congregans gentem ex Rassa,
et Bosna, perrexit super eos. At ipsi congregantes se in plano Chelmo,
paraverunt ei bellum, in quo cecidit rex, et mortuus est.</p>
</div>
<div n="16">
<head>XVI</head>
<p>Accepitque post eum regnum Tuardoslauus filius eius, et recuperavit regnum patris
sui, et mortuus est.</p>
</div>
<div n="17">
<head>XVII</head>
<p>Post eum regnavit Ostrivoy nepos eius, eo quod liberis caruit rex Tuardoslauus,
genuit filias, et filias rex Ostryvoy et XXII anno mortuus est.</p>
</div>
<div n="18">
<head>XVIII</head>
<p>Tolimirus filius eius accepit regnum, in diebus illis laetata est omnis terra,
genuit filios, et <sic>filios</sic>, et mortuus est. <milestone unit="page" n="136"/>.</p>
</div>
<div n="19">
<head>XIX</head>
<p>Post quem regnavit Pridislauus filius eius, qui multas iniquitates operatus est.
Quodam itaque tempore insurrexerunt magnates Bosnae cum aliquantis et
interfecerunt regem, corpusque eius in flumen proiecerunt.</p>
</div>
<div n="20">
<head>XX</head>
<p> Tunc Crepimirius, filius eius, una cum bano captis omnibus illis, disperdiderunt
eos, morteque pessima necaverunt eos. Crepimirius itaque post haec accepit
regnum, et regnavit in loco patris; eo tempore venerunt Alamanii, et caeperunt
Istriam coeperuntque intrare Croatiam. Tunc rex Crepimirius congregans
fortitudinem validam gentis suae, paravit eis bellum, facto bello misit eos rex
in ore gladii, et persecutus est eos, proiecitque eos ex omni terra sua. Post
haec dux Alamanorum misit legatos regi Crepimiro, ut daret filiam suam uxorem
filio suo Svechozar. Placuit regi eo quod ipse dux esset consobrinus imperatoris
et accepit filiam eius uxorem filio suo, et facta est pax firma inter eos.
Regnavit Crepimirus rex XXV annos, et mensem unum, et mortuus est.</p>
</div>
<div n="21">
<head>XXI</head>
<p> Regnavit post eum Sfetozar, filius eius, qui mansuetus fuit, ac pius, vixitque
in timore Domini, et genuit filium, cui Radaslavus nomen imposuit. Post haec in
pace quievit.</p>
</div>
<div n="22">
<head>XXII</head>
<p> Post eum regnavit Radaslavus, qui patris sui vestigia secutus, omni bonitate
fuit ornatus. Praeterea genuit filium, quem Ciaslavum vocavit, qui iuvenis
effectus, coepit esse inobediens patri suo. Eo tempore banus Croatiae Albae cum
suis omnibus rebellaverunt regi. Tunc rex Radaslavus congregans exercitum partem
exercitus dedit filio suo Ciaslavo, partemque secum tulit. Post haec abeuntes
circumdederunt rebelles hic inde, et comprehenderunt illos, ac depraedaverunt,
sed quotquot rex comprehendit liberos abire permisit; quos vero filius Ciaslavus
comprehendit, militibus in servitutem tradidit, quam ob causam indignati sunt
milites, qui cum rege erant, et <milestone unit="page" n="137"/> relicto eo
abiuerunt post Ciaslavum filium eius. Tunc Ciaslavus elevatus in superbiam
expulit patrem suum de regno, et consilio militum coepit persequi eum. Rex
denique fugiens venit in locum, qui dicitur Lasta; cernens itaque non posse se
evadere manus filii sui, cum aliquantis qui eum diligebant, venit prope haec ad
litus maris. Post haec, quia Ciaslavus cum suis iam prope erat, tempore
percussi, cum equitibus, ut stabant natantes pervenerunt, et ascenderunt quamdam
petram, quae non multum longe erat a terra, et sic evasit rex. Non multo post,
voluntate Dei transibat navis, quae de Apulia erat. Tunc rex et qui cum eo
erant, coeperunt clamare, et vocare nautas, et nautae navigantes venerunt, ut
viderent, quid nam esset. Ut autem cognoverunt causam cum honore susceperunt
regem, et omnes eius, et duxerunt ad civitatem Sypontinam. Inde perexit Romam ad
limina apostolorum Petri, et Pauli, ab illa autem die petra illa vocata est
<name>Radaslavi camich</name> sive petra. Ciaslavus praeterea maledictus a patre coepit
regnare. Eo tempore erat quidam adolescens nomine Tycomil in partibus Sraga
filius cuiusdam presbyteri de vico Rabici, pascebatque greges ovium cuiusdam
principis, cui nomen Budislavus, et quia Tycomil fortis erat viribus, et
robustus venator, atque valde levis ad currendum, quandocumque princeps exibat
venatum, ducebat eum secum. Quadam vero die dum iret venatum Tycomil, nolens,
sed casu percutiens virga, quam manibus gestabat, unam canem nomine Palusia
interfecit eam, unde nimio terrore perterritus, eo quod princeps eam valde
diligeret, fugam petiit, et venit ad Ciaslavum, a quo statim susceptus est. </p>
</div>
<div n="23">
<head>XXIII</head>
<p> Regnante ergo Ciaslavo rege, Kys princeps Ungarinorum cum suo exercitu venit
Bosnam et devastabat, atque depredabatur eandem provinciam. Tunc rex, congregans
populum, exiit ei obviam <milestone unit="page" n="138"/> in Drina iupania iuxta
fluvium, ubi commisso bello Tycomil supradictus adolescens, hinc inde hostes
vulnerans cucurrit, et interfecit Ungarinorum principem, et amputato illius
capite regi praesentavit. Ceciderunt die illa innumerabiles ex gente Ungarinorum
in loco qui Civedino dicitur (quasi prorugitus pecorum, sic enim rugiebant ibi
Ungari, dum interficerentur, ut porci, in loco ubi interfectus fuit Kys princeps
Kiskovo) usque in presentem diem. Post haec rex Ciaslavus valde laetus dedit
Tycomil iupaniam Drinae, et filiam bani Rassae dedit ei uxorem eo quod
interfecisset Kys principem. Uxor autem principis audiens mortem viri sui,
perrexit ad regem Ungariae quaesivit ei adiutorium, et exercitum, quatenus
vindicaret mortem viri sui, accepta autem innumerabili gente venit supra regem
Ciaslavum, invenitque eum in Seremo. Nesciente autem rege, nocte irruerunt
Hungari in eius castra, et captus est rex Ciaslavus, et omnes parentes illius,
quos iussit uxor Kys ligatis manibus, et pedibus proiici in flumen Saum, sicque
factum est, conversus est dolor eius in peccatum, quod exercuit circa patrem
suum super caput eius, et periit ipse, et domus eius tota. </p>
</div>
<div n="24">
<head>XXIV</head>
<p> Post haec remansit terra sine rege, et bani coeperunt dominari terram suam
unusquisque super provincias, et regiones, subiugaveruntque sibi iupanos, et ab
eis tributa accipiebant, sicut rex solebat accipere. Nomen vero regis nemo
audebat sibi imponere. Tycomil etiam defuncto socero dominabatur terram Rassam,
sed nec regem nec banum ausus est se vocare, sed tantum iupanum maiorem, et
ideo, quoniam praeerat caeteris iupanis Rassae. Sicque dominaverunt terram
multis temporibus. </p>
</div>
<div n="25">
<head>XXV</head>
<p> Praeterea parentes regis Radaslavi, et milites, qui cum ipso erant Romae,
audientes quod accidit, rogaverunt regem, ut uxorem acciperet, qui <milestone unit="page" n="139"/> coactus eorum praecibus accepit uxorem Romanam, valde
nobilibus ortam natalibus, de' qua genuit filium, quem Petrislavum vocavit. Post
haec in senectute bona mortuus est, et sepultus in ecclesia Sancti Ioannis
Lateranensis cum magna honorificentia. </p>
</div>
<div n="26">
<head>XXVI</head>
<p> Accepit post haec Petrislavus uxorem puellam nobilem Romanam, de qua genuit
filium, quem Pavlomirum vocavit. Post haec vivens annis plurimis cum parentibus
suis Romanis, et ipse mortuus est. Post mortem vero eius, parentes eius
caeperunt habere inimicitias cum caeteris Romanis, et caeperunt dura bella
facere in civitate, sicuti saepe solent facere. Pavlimirus iam iuvenis effectus
caepit esse valde robustus et fortis bellator, ita ut in civitate Romana nullus
ei esset similis; unde parentes eius, nec non alii Romani caeperunt illum valde
diligere, immutaveruntque nomen eius, et composuerunt ei nomen Bello eo quod
bellum facere valde delectabatur. Eo tempore exivit stolum a Sicilia, multitudo
copiosa navium Saracenorum, quod stolum vocatur miria armeni graece id est
latine decem millia vella, omnes civitates maritimas destruxerunt. Latini autem
fugientes montana petebant, quo Sclavi habitabant revertentes in suas civitates
sed Sclavi comprehendentes illos pro servis tenuerunt. Post haec plurimi Latini
dimiserunt tali pacto, ut omni tempore tributa eis redderent, et servitia
exercerent, sicque coeperunt reaedificare civitates maritimas a Saracenis
destructas. Per idem tempus Romani parentes Belli, qui et Bellimirus, quod non
possent sustinere magnatum Romanorum insidias, atque inimicitias eo quod nolent
se humiliare ac pacem cum inimicis facere, exeuntes omnes de civitate una cum
Bello, uxoribus et filiis, ac filiabus, milites numero quingenti acceptis
parvulis, et mulieribus venerunt Apulam, inde intrantes naves, transfretaverunt
in partes Dalmatiae. Venerunt <milestone unit="page" n="140"/> ad portum qui
Gravosa dicitur, et Umbla. Miserunt enim Sclavi Bello, qui et Pavlimirus,
nuncios, ut veniret accipere regnum patrum suorum, et hac de causa secuti sunt
illum parentes eius, igitur descendentes de navibus construxerunt castellum, et
habitaverunt ibi. Audientes homines Epidauriae civitatis qui per silvas, et
montana manebant, quod Bellus cum Romanis venissent, et castellum fecissent,
congregantes se venerunt, et una cum ipsis aedificaverunt civitatem supra mare
in ripis marinis, quas Epidaurii lingua sua laus dicunt, unde ea civitas Lausium
vocata est, quae <sic>postea / posita</sic>, Ragusium appellata est. Sclavi vero Dubrovnich
appellaverunt, id est silvester sive silvestris, quoniam quando eam
aedificaverunt, de silva venerunt. </p>
</div>
<div n="27">
<head>XXVII</head>
<p> Inter haec audientes bani, et iupani terrae advenisse Bellum, nepotem Radaslavi
regis laetati sunt, et maxime populus terrae Sclavorum; coeperunt undique ad eum
confluere, in primis habitatores regionis Tribuniae venientes cum magno honore
duxerunt illum in Tribuniam. Postea bani venientes in Tribuniam cum iupanis, et
setnicis succeperunt illum honorifice, et in die Ascensionis Domini
constituerunt illum regem. Solum iupanus Rassae, qui de Thycomil progenie erat
cum sua provincia noluerunt venire ad regem. Tunc rex Bellus iratus congregavit
exercitum et venit Rassam; Luthomirus autem iuppanus Rassae congregans similiter
populum paravit ei bellum. Bello itaque inito iuxta flumen Limo, cecidit populus
iuppani Rassae et in fugam conversi sunt. Tunc rex cum suo exercitu insecutus
est eos usque ad aliud flumen, qui dicitur Ybibro, ubi dum iupanus per pontem
transiret fugiens, quidam qui cum eo erant, volentes habere benevolentiam regis,
percutientes eum gladio per pontem <milestone unit="page" n="141"/> iactaverunt
eum in flumen, et mortuus est. Rex autem accepit regnum patrum suorum, et siluit
terra in conspectu eius. Igitur causa victoriae Romani, qui cum rege erant,
aedificaverunt ecclesiam in Rassia ad honorem beati Petri apostoli in loco
propinquo Cafdanae, et non multum longe ab eadem ecclesia in uno monticulo
construxit rex castellum, vocavitque illud suo nomine Bello. Ecclesiam autem
supradictam statuit episcopatum fieri, ordinavitque ibi episcopum, et
episcopatum usque in praesentem diem; post haec coepit rex perambulare per
terram, et per regnum suum. Quodam itaque tempore dum esset rex in partibus
Sremi, Sremani congregantes se cum Ungaris commiserunt proelium cum rege, in quo
loco ceciderunt Sremani cum Ungaris, et facta est eis contritio magna, ab illo
ergo die dicta est planities illa, in qua factum est proelium, Bellina nomine
regis ob victoriam, quam habuit ibi rex usque hodie. Post haec Ungari ad regem
miserunt quaerendo pacem. Rex praeterea fecit pactum cum eis hoc modo, ut ab
illo die in antea non auderent transire flumen Sava, et a loco unde surgit, et
sicut currit usque quo intrat in magno flumine Donavi, neque homines regis
transirent in illam partem, neque illi in istam, et placuit eis, et fecerunt
pacem. Post haec reversus est rex in maritimas regiones. Quadam autem die, dum
intraret in unum oppidum Tribuniae, subitanea morte defunctus est. Tunc
sepelierunt illum in ecclesia Sancti Michaelis in eodem oppido cum grandi
honore. Populi autem fleverunt illum multis diebus. Septima autem die
dormitionis eius uxor illius peperit filium, quem Tiscemirum vocavit, quod
latine dicitur Consolator Populi. </p>
</div>
<div n="28">
<head>XXVIII</head>
<p> Defuncto rege ii, qui de progenie Tycomil erant coeperunt dominare Rassam
<milestone unit="page" n="142"/> et omnes bani similiter tempore ut prius
dominari super se, nolebantque ullam facere rationem reginae, nec eius filii,
sola Tribunia obediebant reginae, eo quod parentes eius erant in Tribunia et
Lausio, et non audebant rebellare ei. Postquam autem crevit puer, tulerunt ei
uxorem, filiam bani Cidomiri de Croatia Alba de qua genuit duos filios:
Praelamirum et Cresimirum. Postquam autem creverunt pueri, misit Tiescemirus
filium suum socero suo, qui Croatiam Albam dominabatur, mandans ei ut
congregaret populum et iret supra banum Bosnae, ipse autem cum Prelimiro filio
suo congregans parentes suos, et populum Tribuniae, venit proeliare contra
banum, qui Prevalitanam regionem regebat. Banus itaque congregans populum suum
paravit se ad bellandum, dum autem committeret bellum, cecidit banus et mortuus
est, cecidit et Tiesemirus, et vulneratus est; postea mortuus est. Prelimirus
autem eius filius vicit proelium et cepit totam Croatiam Rubeam, et coronatus
est rex, coepitque dominari terram et regnum patrum suorum. </p>
</div>
<div n="29">
<head>XXIX</head>
<p> Cresimirus autem frater eius cum avunculo pugnantes praedaverunt Uscople, et
Lucca et Preva, banus autem Bosnae videns quod ante eos stare nequibat ad
pugnam, fugit ad regem Ungariae, deinde Cresimirus caepit totam Bosnam, et
dominavit eam. Defuncto etiam patre matris suae dominavit Croatiam Albam. </p>
</div>
<!-- dovde spellcheck -->
<div n="30">
<head>XXX</head>
<p> Eo tempore defunctus est Bulgarorum imperator Petrus nomine, qui sedebat in
civitate Magna Preslava, et Graecorum imperator congregans validam fortitudinem
gentis suae, obtinuit totam Bulgariam, suoque subiugavit imperio, deinde
reversus ad polatiam suam, reliquit suum exercitum. Hi autem, qui praeerant
exercitui venientes cum exercitu caeperunt totam Rassam <milestone unit="page" n="143"/> provinciam. Iuppanus etiam Rassae fugit et venit ad regem
Prelemirum cum duobus filiis suis, Piena et Radgoraad et filia sua nomine
Prechvalla, et invenerunt regem in iuppania Onogosti. Prelimirus autem rex
videns filiam eius, quod pulchra esset valde, et omnibus membris composita,
vulneratum est cor illius amore eius, .vocatisque pueris suis mandavit eis loqui
iuppano patri puellae, si vellet se subiugare et omnem regionem suam regiae
potestati spontanea voluntate, et vellet iurare fidelitatem regi, et filiis
eius, sciret quod rex acciperet filiam eius uxorem, quod iupanus audiens laetus
effectus iuravit ipse cum filiis eius fidelitatem regi, et filiis eius
promiserunt se adimplere omnia quaecumque mandasset rex. Tunc rex accepit fiiiam
eius uxorem, et nuptiis celebratis more regali dedit cognatis suis in Tribessam,
quam Latini dicunt haereditatem, et constituit Radigradum iuppanum in Onogoste.
Post haec non multo tempore transacto defunctus est imperator Graecorum, et rex
Prelimirus cum suo socero miserunt Rassanis suis amicis, ut nil timendo
interficerent Graecos, qui praeerant eis, ita et factum est. Occisis ergo una
die omnibus Graecis perrexit rex cum socero, et suis cognatis, et obtinuit totam
Rassam, constituitque socerum suum sicut prius fuerat iupanum maiorem, et
cognatos suos sub potestate patris iupanos constituit, ut dominarentur eam
provinciam, et possederunt, salvo tamen iure regio. Post haec Prelimiro regi
nati sunt quatuor filii, quorum nomina sunt haec: primogenitus Chvalimirus,
secundus Bolleslavus, tertius Dragislavus, quartus Spelanchus, quibus et divisit
terram suam hoc modo: Chvalimiro dedit Zentae regionem cum civitatibus, et has
iuppanias: Lusca, Podlugiae, Gorsca, Cupelnich, <milestone unit="page" n="144"/>
Obliquit, Prapratna, Cremeniza, Budua cum Cuceva et Gripuli; Pelislavo dedit
Tribuniam cum his iuppanis: Libomir, Vetanica, Rudina, Crusceviza, Vrmo,
Ressena, Draceviza, Canali, Gernoviza; Dragislavo dedit Cherenaniam regionem et
has iuppanias: Stantania, Papava, Yabsco, Lucca, Vellica, Gorymita, Vecenike,
Dubrava, et Debre; Prevladio dedit regionem, quae sclavonice dicitur Podegoria,
latine Submontana, et has iuppanias: Onogoste, Moratia, Comarniza, Piva, Gerico,
Netusini, Guisemo, Com, Debreca, Neret et Ramma; quas, et quatuor regiones
Thetrarchias vocavit. Vixit autem Prelimirus rex annis multis, et vidit filios
filiorum suorum, et in senectute bona mortuus est, et sepultus est in episcopio
Rassae in ecclesia Sancti Petri cum magno honore, et reverentia, atque gloria.
</p>
</div>
<div n="31">
<head>XXXI</head>
<p> Crescimiro autem fratri eius natus est filius cui Stephanus nomen imposuit, iste
post mortem patris rexit Croatiam Albam, et Bosnam, et post eum semper
regnaverunt in Croatia. Natus est ei ex concubina filius ambobus pedibus
claudus, qui multo tempore ambulare non potuit quem Leghet nominavit, iste
Leghet, mortuo patre eius Crescimiro, adductus est in Tribunia ad consobrinum
suum Bolleslavum. Serviebat itaque ei puella quaedam nomine Lovizza, quam
dilexit et postea duxit uxorem, genuitque ex ea septem filios, qui crescentes
effecti sunt iuvenes bellatores, et strenui in armis. Filii Prelemiri regis,
relinquentes vestigia patris sui coepemnt dure, et superbe se agere contra
populum, quem regebant, unde valde coeperunt displicere populo. Sed quia mala
voluntas diu latere non potest, miserunt populi occulte nuncios supradictis VII
fratribus, et dederunt eis manus quatenus insimul insurgerent, et disperderent
filios et nepotes regis. Itaque consilio inito VII fratres cum patre, et
<milestone unit="page" n="145"/> populo consilio, et voluntate patris, ac
totius populi, insurrexerunt et persecuti sunt filios regis, et miserunt eos in
ore gladii a minimo usque ad maximum. Evasit autem unus, Sylvester nomine,
filius Boleslavi cum matre sua Castreca, et fugerunt Lausium, quae nunc est
Ragusium, unde et mater Sylvestri progeniem duxerat.</p>
<p>Post haec filii Leghech perpetrato fratricidio, seu homicidio, coeperunt dominari
terram, patre eorum residente in Culfo de Cattaro in loco qui Traiectus dicitur,
ubi castellum sibi construxerat et curiam. Sed Deus omnipotens cui cuncta bona
placent, et displicent omnia mala, atque peccata brevi in tempore percussit
patrem, claudum corpore, et anima, et filios eius pestilentia et clade
quemadmodum percusserunt ipsi fratres et nepotes suos, et mortui sunt et non
remansit ex eis vel unus. </p>
</div>
<div n="32">
<head>XXXII</head>
<p> Videntes autem populi timuerunt timore magno, statimque, cum sine rege essent
consilio facto perrexerunt Lausium, et tulerunt inde Sylvestrum, qui solus
remanserat de progenie regis gloriosi Praelemiri, et ordinaverunt sibi illum in
regem. Rex itaque Sylvester accepto regno gubernavit totam Thetrarchiam in pace
cum timore Dei et iustitia. Genuitque filium, cui nomen imposuit Tugemir, et
dormivit in pace. </p>
</div>
<div n="33">
<head>XXXIII</head>
<p> Successit Tugemirus in regnum, et accepta uxore genuit filium, quem Chvalimirum
vocavit. Eo tempore surrexit in gente Bulgarinorum quidam Samuel, qui se
imperatorem vocari iussit, et commisit proelia muita cum Graecis proiecitque eos
ex tota Bulgaria ita ut in diebus eius Graeci non auderent propinquare illuc.
</p>
</div>
<div n="34">
<head>XXXIV</head>
<p> Defuncto etiam rege Tugemiro Chvalimirus filius eius successit in regem, qui
uxore accepta ex ea tres filios genuit: primogenitum Petrislavum vocavit, qui
regionem Zentam rexit, <milestone unit="page" n="146"/> secundum Dragimirum, qui
rexit Tribuniam, et Chelmam, tertium Miroslavum, qui regionem Podgoriam tenuit.
Postquam autem dimisit terram filiis suis, in senectute bona mortuus est. </p>
</div>
<div n="35">
<head>XXXV</head>
<p> Quodam itaque tempore Miroslavus veniens causa videndi fratrem suum maiorem,
ingressus in lintrem, navigansque per Baltam, orta subito tempestate, periit
ipse et qui cum eo erant, cuius terram possedit frater eius et regnavit pro eo.
Post haec rex Petrislavus genuit filium, quem Vladimirum vocavit, et in pace
quievit. Sepultus est in ecclesia Sanctae Mariae, in loco qui dicitur Gazeni.
</p>
</div>
<div n="36">
<head>XXXVI</head>
<p> Puer autem Vladimirus accepto regno cresebat decoratus omni sapientia, et
sanctitate. Tempore itaque eodem dum Vladimirus esset adolescens, et regnaret in
loco patris sui, supradictus Samuel Bulgarinorum imperator, congregato magno
exercitu advenit in partibus Dalmatiae supra terram regis Vladimiri. Rex vero
qui vir sanctus erat, et nolebat aliquem de suis perire in bello, seccessit
humiliter, et ascendit in montem, qui Obliquus dicitur, cum omni gente sua.
Veniens post haec imperator cum exercitu, et cernens, quod regi praevalere non
posset partem sui exercitus ad montis pedem reliquit, partemque secum ducens ad
expugnandam civitatem Dulcinium perrexit. Erant praeterea per montem Obliquum
igniti serpentes, qui statim ut aliquos percutiebant, absque ulla tarditate
moriebantur, coeperuntque magnum damnum facere tam de hominibus, quam de
animalibus. Tunc rex Vladimirus orationem fudit ad dominum cum lacrimis, ut Deus
omnipotens Hberaret populum suum ab illa pestifera morte. Exaudivit Deus
orationem famuli sui et ab illo die nullus ex eis percussus est, sed et usque
hodie si homo, aut aliqua bestia in monte illo <milestone unit="page" n="147"/>
a serpente percussus fuerit, sanus et absque ulla laesione perseverat.
Fueruntque in illo monte ab illo die quo oravit beatus Vladimirus quasi sine
veneno serpentes usque in hodiernum diem. Interea misit imperator nuncios
Vladimiro regi, ut cum omnibus qui cum eo erant de monte descenderet sed rex non
acqirievit. Iuppanus autem eiusdem loci Iudae traditori similis effectus misit
ad imperatorem dicens: <q>Domine, si tuae placet magnitudini, ego tibi tradam
regem</q>, cui remisit imperator: <q>Si hoc agere praevales ditatum te scies a me, et
magnificum valde</q>. Tunc rex congregatis omnibus, qui cum eo erant, taliter eis
locutus est: <q>Oportet me, fratres carissimi, ut video adimplere illud Evangelii
versiculum, ubi dicitur: <q>Bonus pastor animam suam ponit pro ovibus suis</q>,
melius est ergo, fratres, ut ego ponam animam meam pro omnibus vobis, et tradam
corpus meum sponte ad trucidandum seu occidendum, quam ut vos periclitemini
fame, sive gladio</q>. Tunc postquam haec, et alia plurima eis locutus fuisset
resalutatis omnibus, perrexit ad imperatorem. Quem imperator statim relegavit in
exilium in partibus Achridae, in loco qui Prapa dicitur, ubi et curia eiusdem
imperatoris erat. Post haec congregato exercitu debellavit Dulcinium longo
tempore, sed eum capere nullatenus valuit, inde ascendit iratus, coepit
destruere incendere ac depraedare totam Dalmatiam, Decatarum autem atque Lausium
civitates incendit, nec non et vicos, et totam provinciam devastavit, ita ut
terra videretur esse sine habitatore. Pertransivit imperator sic devastans tam
maritimas, quam et montanas regiones usque Jadram postea per Bosnam, et Rassam
reversus est in locum suum.</p>
<p> Praeterea Vladimirus tenebatur in vinculis, ieiuniis, et orationibus <milestone unit="page" n="148"/> vacans die, noctuque, apparuit ei in visione angetus
Domini confortans eum et nuncians ei ea que ventura erunt quomodo eum Deus
liberaret de ipso carcere, et quomodo per martirium perveniret ad regna
coelorum, et acciperet immarcescibilem coronam et praemia vitae aeternae. Tunc
beatus Vladimirus de visione angelica roboratus, magis, ac magis vacabat
orationibus, atque ieiuniis. Quadam itaque die imperatoris Samuelis filia
Cossara nomine, conpuncta, et inspirata a Spiritu Sancto accessit ad patrem, et
petivit ab eo, ut descenderet cum suis ancillis, et lavaret caput, et pedes
vinculatorum, et captivorum, quod ei a patre concessum est. Descendit itaque, et
peregit bonum opus. Inter haec cernens Vladimirum, et videns quod esset pulcher
in aspectu humilis, rnansuetus, atque modestus, et quod esset repletus
sapientia, et prudentia Domini, morata locuta est cum illo, videbatur namque ei
Ioquela illius dulcis super mel, et favum. Igitur non causa libidinis, sed quia
condoluit iuventuti, et pulchritudini illius, et quoniam audiret eum esse regem,
et ex regali prosapia ortum dilexit eum, et salutato eo recessit, volens post
haec a vinculis liberare eum, accessit ad impertorem, et prostrata pedibus
illius taliter locuta est: <q>Mi pater et domine, scio quia daturus es mihi virum
sicuti moris est. Nunc ergo, si tuae placet magnitudini, aut des mihi virum
Vladimirum regem, quem tenes in vinculis, aut scias me prius morituram, quam
aliam accipium virum</q>. Imperator haec audiens quia valde diligebat filiam suam,
et quia sciebat Vladimirum ex regali progenie ortum, laetus effectus est, annuit
fieri petitionem illius, statimque mittens ad Vladimirum et balne... vestibusque
indutum regiis iussit sibi praesentari; et benigne intuens atque osculans coram
magnatibus regni sui, tradidit ei filiam suam in uxorem. Celebratis itaque
nuptiis filiae suae more regali, constituit imperator <milestone unit="page" n="149"/> Vladimirum in regem et dedit ei terram, et regnum patrum suorum
totamque terram Duracenorum. Deinde misit imperator ad Dragimirum, patruum regis
Vladimiri, ut descenderet, et acciperet terram suam Tribuniam, et congregaret
populum, et inhabitaret terram, quod et factum est.</p>
<p> Vladimirus itaque rex vivebat cum uxore sua Cossara in omni sanctitate et
castitate, diligens Deum et serviens illi nocte, ac die, regebatque populum sibi
commissum cum timore Dei et iustitia. Post non multum vero temporis defunctus
est imperator Samuel, et filius eius Radomirus accepit imperium, qui fortis
extitit viribus, commisitque proelia multa cum Graecis tempore Basilii
imperatoris Graecorum, obtinuitque totam terram usque Constantinopolim. Timens
autem Basilius imperator, ne forte imperium ammitteret, misit oculte legatos ad
Vladislavum consobrinum Radomiri, dicens: "Quare non vindicas sanguinem patris
tui? Accipe aurum, et argentum a me, quantum tibi visum fuerit, estoque nobiscum
pacificus, et accipe regnum Samuelis qui patrem tuum, et fratrem suum
interfecit, et si praevales occide filium eius Radomirum, qui nunc tenet
regnum". Quo audito Vladislavus conscnsit, et quadam die, dum Radomirus iret
venatum, ipse cum eo equitans, percussit eum, atque interfecit. Et sic mortuus
est Radomirus, et regnavit in loco eius Vladislavus, qui occidit illum. Accepto
itaque imperio misit nuncios ad regem Vladimirum, ut ad eum veniret. Quo audito
Cossara regina tenuit cum dicens: <q>Mi domine, noli ire, ne quod absit, tibi
eveniat sicut fratri meo, sed dimitte me, ut eam, et videam, et audiam, quomodo
se habet rex. Si me vult perdere, perdat; tu tantum ne pereas</q>. Igitur voluntate
viri sui perrexit regina ad consobrinum suum quae honorifice ab eo suscepta est,
tamen fradulenter. Post haec misit legatos secundo regi, dans ei crucem auream,
et fidem dicens: <q>Quare venire dubitas? Ecce, uxor tua apud me est, et nil mali
passa, sed a me, et a meis <milestone unit="page" n="150"/> honorifice habetur.
Accipe fidem crucis, et veni, ut videam te, quatenus honorifice cum donis
revertaris in locum tuum cum uxore tua</q>; cui remisit rex: <q>Scimus, quod dominus
noster Jesus Christus, qui pro nobis passus est, non in aurea, vel argentea
cruce suspensus est, sed in lignea; ergo, si vera est fides tua, et verba tua
vera sunt, per manus religiosorum hominum crucem legneam mitte mihi, et fide, et
virtute domini nostri Jesu Christi spem habendo in vivificam crucem, ac
pretiosum lignum, veniam</q>. Tunc accersitis duobus episcopis, et uno heremita,
mentiendo illis maligne fidem suam, dedit illis crucem ligneatn misit eos ad
regem, qui venientes salutaverunt regem et fidem atque crucem dederunt. Rex vero
accipiens crucem pronus adoravit in terra et deosculatam recondidit in sinu suo;
assumptisque paucis secum perrexit ad imperatorem. </p>
<p> Praeterea iusserat imperator per viam ponere ei insidias, ut transeunte eo
insurgerent ex adverso, et interficerent eum. Deus autem omipotens, qui ab
infantia custodivit famulum suum noiuit extra homines dormitationem accipere,
nam misit angelos suos, qui eum custodirent, cumque transiret per loca, quo
insidiae erant, videbant insidiatores comitari milites regem, quasi alas
habentes, manuque trophaea gestantes, et cum cognovissent, quod angeli Dei
essent, timore perteriti aufugerunt quisque in locum suum. Rex vero venit ad
imperatoris curiam in loco, qui Prespa dicitur, moxque ingressus est, ut ei mos
erat, orare coepit Deum coeli. Ut autem cognovit imperator advenisse regem, ira
magna iratus, proposuerat nempe in corde suo, ut in via occideretur, antequam ad
eum veniret, ne videretur consors, vel consentiens neci eius, eo quod iurasset,
et in episcoporum et haeremitae manibus crucem dedisset, et hac de causa per
viam insidias illi imposuerat. Sed cum iam videret denudatum opus suum
nequissimum sedens ad prandium, misit gladiatores, qui <milestone unit="page" n="151"/> eum decollarent, orante praeterea rege, milites circumdederunt
eum, ut autem cognovit rex, vocatis episcopis et haeremita, qui ibidem aderant,
dixit: <q>Quid est domini mei? Quid egistis? Quare me sic decepistis? Cur verbis,
et iuramentis vestris credens, sine culpa morior?</q> At ipsi prae verecundia
vultis eius non audebant aspicere. Tunc rex facta oratione, et confessione,
accepto corpore, et sanguine Domini, crucem illam, quam ab imperatore acceperat,
manibus tenens dixit: <q>Orate pro me, domini mei, et haec venerabilis crux una
vobiscum sit mihi testis in die Domini, quoniam absque culpa morior</q>. Deinde
osculata cruce dans pacem episcopis et flentibus omnibus egressus est ecclesia
moxque a militibus ante ianuam ecclesiae percussus, decollatus est XXII die
intrante maio. Episcopi vero tollentes corpus eius in eadem ecclesia, cum
hymnis, et laudibus sepelierunt; ut autem Dominus declararet merita beati
martyris Vladimiri, multi diversis languoribus vexati, intrantes ecclesiam,
orantesque ad eius tumulum, sanati sunt. Nocte vero videbatur ibi ab omnibus
lumen divinum et quasi plurimas ardere candelas. Uxor vero beati Vladimiri
flevit cum fletu, magno ultra quam dici potest diebus multis. Videns autem
imperator mirabilia, quae ibi Deus operaretur, poenitentia ductus, satis timuit
concessitque consobrinae suae tollere corpus eius, et sepelire honorifice
quocumque vellet. Tulitque denique corpus eius, et asportavit in loco, qui
Craini dtcitur, ubi curia eius fuit, et in ecclesia Sanctae Mariae recondidit.
Iacet corpus eius integrum, et redolet quasi pluribus conditum aromatibus, et
crucem illam quam ab imperatore accepit, manu tenet; congregaturque multitudo
populi in eadem ecclesia omni anno in festivitate eius, et meritis et
intercessione eius prestantur ibi multa beneficia recto corde petentibus usque
in hodiernum diem. Uzor vero beati Vladimiri Cossara, sanctimonialis <milestone unit="page" n="152"/> effecta, pie, et sancte vivendo, in eadem ecclesia
vitam finivit ibique sepulta est ad pedes viri sui. </p>
<p> Eodem itaque tempore, quo translatum est corpus beati Vladimiri de Prispa in
Craini imperator Vladislavus congregato exercitu venit possidere terram beati
Vladimtri, et civitatem Durachium, ut promissum ei fuerat ab imperatore Basilio
propter homicidia quae perpetraverat. Manens itaque ante Durachium, quadam die
dum coenaret, et epularetur, subito apparuit ei miles armatus et in effigie
sancti Vladimiri, et terrore percussus magnis vocibus clamare coepit: <q>Currite
mei milites, currite, et defendite me, quia Vladimirus occidere me vult</q>. Et
haec dicens surrexit de solio suo, ut fugeret, statim percussus ab angelo,
corruit in terram, et mortuus est corpore et anima. Tunc principes, et milites
eius, et omnes populi magno terrore percussi, et metu, succenso igne per castra,
eadem nocte fugerunt omnes per loca sua. Sicque factum est, ut nequissimus
homicida, qui sedens ad prandium beatum Vladimirum decollari iusserat, et
mertyrem fecerat, ipse hora coene percuteretur, ut angelus satanae efficeretur. </p>
<p> Quantas et quales virtutes, et prodigia Deus operare dignatus est per beatum
Vladimirum, famulum suum, qui scire desiderat, librum gestorum eius relegat, quo
acta eius per ordinem scripta sunt et agnoscet profecto, quod ipse vir sanctus
unus spiritus cum Domino fuit et Deus habitavit cum eo, cui honor, <abbr>etc.</abbr>
</p>
</div>
<div n="37">
<head>XXXVII</head>
<p> Praeterea Dragimirus, frater beati Vladimiri, audiens mortem imperatoris,
congregavit populum et exercitum, ut terram, et regnum patrum suorum sibi
vindicaret. Igitur veniens in culfum civitatis de Cattaro iussit transfretare
populum. Cattarenses vero praeparatis naviculis panem et vinum et cibaria
plurima abundanter extulerant ei obviam, et invitaverunt eum ad prandium in
insula, quae Sancti Gabrielis dicitur. Ipse vero cum paucis intrans in unam
naviculam, <milestone unit="page" n="153"/> venit ad locum. Cumque prandium
pararetur, videntes Cattarenses, quod Dragimirus cum paucis esset, et ipsi
plurimi, et quod nullus ei succurrere de terra posset, eo quod in insula esset,
coeperunt dicere inter se alter ad alterum: <q>Imperator Bulgarinorum mortuus est,
et reges huius terrae mortui sunt, hic solus de progenie illorum superest, si
vixerit iste et obtinuerit terram, non bene erit nobis. Opprimet enim nos, sicut
alii oppresserunt reges, qui patres et fratres eius fuerunt; occidamus ergo
illum et iam non erit ex progenie istorum, qui opprimat aut perturbet nos, seu
liberos nostros</q>. Deinde dum sederent ad prandium, id ipsum mutuo repetebant.
Cumquc incoluissent vino, surrexerunt ut eum occiderent. Qui, ut vidit, accepto
ense suo, fugit in ecclesiam, stansque deintus evaginato gladio defendebat se.
At illi de foris stantes, intrare non audebant. Tunc quidam eorum ascendentes
desuper fregerunt tectum ecclesiae, et fapidem, et ligna iacentes in ecclesiam,
interfecerunt eum. Post haec intrantes naviculam fugierunt. Populi autem
videntes quod accidit, reversi sunt per loca sua. Uxor autem Dragimiri defuncto
viro suo reversa est ad patriam suam. Filia erat Lutomiri magni iuppani Rassae,
quae cum reverteretur cum duabus filiabus, et ipsa praegnans patrem suum
defunctum invenit. Post haec perrexit Bosnam una cum matre ad avunculos suos.
Peperit autem filium mascutum in itinere, in iuppania Drinae, in loco qui
dicitur Brusno, vocavitque nomen eius Dobroslavo. Qui nutritus est in Bosna
usque dum esset adolescens; post a parentibus educatus est Ragusii, accepit ibi
uxorem puellam virginem speciosam, nepotem Samuelis imperatoris, de qua genuit
quinque filios, quorum nomina sunt haec: Goyslavus, Mihala, Sacnec, Radoslavus,
et Predimirus. </p>
</div>
<div n="38">
<head>XXXVIII</head>
<p> Igitur post mortem Vladislavi imperatoris Bulgariae, Basilius imperator,
congregato magno exercitu et navium multitudine, coepit debellare <milestone unit="page" n="154"/> terram, obtinuitque totam Bulgariam, Rassam, et
Bosnam, totamque Dalmatiam, omnesque maritimas regiones usque in finibus
Inferioris Dalmatiae. Dobroslavus praeterea, quod sapiens et ingeniosus esset,
coepit se subdare Graecis, et esse quasi adiutor, et socius eorum equitabatque
cum eis per provincias, et Graecis oculte consilium dabat ut dure, et iniuste se
agerent contra populum. Similiter et populus occulte dicebat: <q>Quare tam grande
malum sustinetis a Graecis; iniuste vos iudicant, bona vero tollunt, uzores
adulterant, filias vestras virgines corrumpunt et polluunt; numquam patres rnei,
qui ante me reges fuerunt, talia operati sunt vobis grande et grave malum est
hoc</q>. Dumque sic ageret per singula loca coeperunt populi in eum intendere et
valde diligere Graecosque nimium odisse. Inter haec consilio inito populi inter
se quadam die uno consensu mittentes legatos et cartulas mutuo ad invicem
surrexerunt, et uno die interfecerunt omnes magnates Graecorum, qui sunt inventi
per totam Dalmatiam. </p>
<p> Post haec congregati omnes populi miserunt Dobroslavo, et fitiis eius, ut
venirent, et acciperent regnum, et terram patrum suorum, qui veniens cum quinque
filiis suis, qui iam iuvenes, et milites strenui erant, accepit regnum,
coepitque proeliari cum Graecis et, obtinuit terram usque in Apliza. Tunc
imperator Craecorum iratus vocavit unum ex ducibus suis nomine Armenopolos,
iussit eum venire, et debellare regem Dobroslaum et eius filios, qui congregato
magno exercitu militum, et peditum, pervenit usque ad planitiem Zentae. </p>
<p> Rex etiam Dobroslavus, congregans exercitum, dedit partem exercitus quatuor
filiis, misitque eos in locum, qui Vuranie dicitur contra orientalem plagam, ut
ibi expectarent eventum beili; ipse vero cum Radoslavo filio suo ex parte
occidentali irruit super Graecos, coeperuntque valde trucidare eos. Radoslavus
itaque iuvenis potens, et <milestone unit="page" n="155"/> strenuus armis
dextera laevaque vulnerans pervenit ad ducem, quem cognovisset, gladio
percussit, atque de equo in tcrram proiecit. Quod videntes Graeci in fugam
conversi sunt, cedderuntque ex eis plurima multitudo, quam dinumerare nemo
potuit. Plurimi autem eorum fugientes cum iam se evasisse putarent, insurgentes
filii regis, qui in orientali parte erant, trucidaverunt eos, et facta est
contritio, et plaga magna in Graecis die illa; regnum vero Dobroslavi crescebat
et multiplicabatur quotidie. Dedit tandem rex filio suo Radoslavo iuppaniam,
quae Kezca vocatur eo quod in bello fortis, et victoriosus extitit. Audiens
praeterea Graecorum imperator quod evenerat, ira magna iratus, et tristis animo
effectus, misit statim legatos cum auro, et argento non modico, ut darent
iuppano Rassae, et bano Bosnae, et principi regionis Chilnanae, ut mitterent
exercitum et gentem supra regem. Tunc iuppanus et banus, congregantes populi
multitudinem miserunt Lutovid principi regionis Chelnani, ut coadunaret
universam multitudinem, et ipse esset princeps, et ductor totius populi, sicque
factum est. Imperator vero ex alia parte, congregans magnum valde quam fuerat
ante exercitum misit Durachium, mandans cuidam Cursilio toparchae, qui illis
diebus Durachium, totamque terram Duracinorum tenebat, ut congregaret omnem
populum terrae Duracaenorum et praeesset omni exercitui et pergens caperet regem
cum filiis suis quocumque reperisset. </p>
<p> Igitur Cursilius cum omni exercitu venit et ressedit in planitiae civitatis
Scodrinae, ut ibi congregarentur omnes. Congregata est ergo ibi tanta multitudo,
ut vix eos terra caperet. Post haec transvadato flumine, pervenerunt in
planitiem Antibarenae civitatis. Luttovid et princeps cum suo exercitu advenit
in Tribuniam. Rex vero Dobroslavus cum filiis et gente sua manebat in Cermoniza
<milestone unit="page" n="156"/> cernens autem, quod magna multitudo esset
Graecorum, timensque, ne Luttovid transfretaret culfum, ne concluderetur in
medio, vocatis quinque filiis suis, dixit eis: <q>Videtis filii carissimi, quod
magnus est Graecorum exercitus, et nos valde pauci ad comparationem illorum, eis
resistere, mihe videtur, in bello nullatenus valemus. Faciamus ergo sic:
remaneant duo ex vobis, Goyslavus, et Radoslavus, caeteri vere tres, accipite
unusquisque X strenuos cum tubis, et buccinis, et montana conscendite, et per
cacumina montium vos distendite sic ut Graeci videantur quasi in medio. Ego
autem cum his, qui mecum sunt nocte media irruam in eorum castra cumque
audieritis sonitum tubae, et buccinae vos similiter per circuitum de montibus,
tubis, et buccinis clangite, magnisque vociferate vocibus. Post haec paulatim
descendentes eorum castris appropinquate, et dum prope fueritis, nolite timere,
sed estote fortes, et pugnate viriliter. Deus enim omnipotens tradet eos in
manibus nostris</q>. </p>
<p> Igitur vesperascente hora tres filii regis ascenderunt montana, et fecerunt
omnia, sicut mandaverat rex. Ea hora quidam Antibarennus, amicus regis volens
terrere Graecos accessit ad Cursilium, et dixit ei:Cave, domine, et esto
solicitus, et vide, quomodo evadas cum hac multitudine. Scias sane quod ex omni
parte circumdatus es a magna multitudine. Quod verbum per castra sonuit, et
omnes nimio terrore concussi sunt. Statimque iussit Cursilius omnes armatos
stare, et vigilias et custodias de longe a castris fecit ponere. Inter haec rex
cum suo exercitu noctis hora paulatim gradiens et suaviter appropinquabat eorum
castris, media autem nocte venit, quo vigiles et custodes Graecorum erant,
irruitque in eos, et alios trucidavit, aliosque in fiigam convertit, quod
videntes Graeci valde turbati sunt, mox regis tuba sonuit, et qui cum <milestone unit="page" n="157"/> rege erant clangentes bucinas, magnisque vocibus
cocperunt vocitare, filii quoque regis, qui per montana erant, similiter
coeperunt hinc inde buccinas, et tubas clangere, et vociferare. Post haec tarde
per latera montium descendendo appropinquabant hostibus similiter, et rex
faciebat, Graeci vero valde timere coeperunt, et quia tarde audiebant eos
descendere, quia nox erat, et videre non poterant, putabant maximam
multitudinem, quemadmodum audiebant ab Antibarensi. At ubi audierunt sonitum
tubarum et buccinarum et vociferationis hinc iam prope esse, et supra se irruere
terrore percussi in fugam conversi sunt, ut autem cognovit rex, et qui cum eo
erant fugam iniisse Graecos; aurora appropiquante irruentes in castra eorum
coeperunt vulnerare, trucidare et interficere, post terga eorum persequentes eos
similiter et filii regis hinc inde graviter eos percutiebant et trucidabant
cumque persequendo, et interficiendo eos rex cum filiis suis, et cum gente sua
transisset torrentem, qui Prapratnam currit, et venisset in silvam. Goyslavus
non agnoscens patrem suum, quia pulvere, et sanguine aspersi erant, et alter non
cognoscebat alterum, irruit in patrem et ex equo in terram proiecit, non tamen
eum vulneravit tunc voce magna clamavit: <q>Boze pomiluj, Boze pomiluj</q>, quem
statim filius ad vocem cognovit et mox de equo descendens, patris pedem tenuit,
dicens: <q>Miserere pater, non enim cognovi te</q>, cui rex: <q>Noli timere flli
quoniam adhuc Dei misericordia nobiscum est, eo quod non vulnerasti nec
occidisti me</q>. Tunc rex stetit in eodem loco vocavitque nomen loci <name>Bosya
milost</name>, quod latine dicitur <name>Dei misericordia</name>, qui locus sic vocatur usque in
praesentem diem, eo quod fecisset Deus misericordiam regi, ut non interficeretur
a filio suo, et quod tantam multitudinem concessit Deus in manibus paucorum.
Igitur filii regis persecuti sunt hostes <milestone unit="page" n="158"/> usque
Drinum fluvium, vulnerantes, et interficientes eos, nec non comprehendentes eos,
et ligantes plurimos secum adduxerunt ad patrem in Boxya milost. Cursilius autem
graviter vulneratus evasit, sed cum venisset in planitiem servitutis Scodrinae,
mortuus est, in quo loco posita est crux, quae usque hodie <name>Crux Cursilii</name>
vocatur. </p>
<p> Post haec misit rex Goyslavum filium suum cum exercitu obviam Luttovid principi
dans ei L Grecos, qui capti erant, et vulnerati, ut dum appropinquaret hostibus
mitens eos sic vulneratos, et sanguine aspersos in castra Liutovid principis, ut
Graeci referrent ea quae eis acciderant; quod, si Graeci ire nollent omnes
capite trucidaret. Et hoc ideo egit rex, ut princeps cum suo exercitu metu
concuterentur, videntes eos sic trucidatos. Fecit igitur Goyslavus omnia, quae
mandaverat ei pater, movens igitur exercitum transfretavit culfum, iter agens
per Canalem. Ascendit in montem, qui Clouco vocatur. Tunc quia prope erat
Luttovid exercitus, misit supradictos Graecos in eius castra. Quod videntes qui
cum Luttovid erant, et audientes, quod evenerat, valde perterriti sunt. Luttovid
autem princeps, quia vir bellicosus erat, et strenuus in armis minime timuit,
igitur misit Goyslavo dicens: <q>Ingenia tua nullatenus me perturbant, sed si vir
es, et aliquid vales, sume tecum duos milites et ego similiter descendam usque
in campum, ut dimicemus, et scies, qui sum ego</q>. Placuit verbum in conspectu
Goyslavi et statim sumens duos strenuos milites secum descendit in campum
similiter et princeps descendit, ut autem dimicare coeperunt, unus ex Goyslavi
militibus nomine Udobic, impetum faciens in Luttovid principem percussit eum, et
in terram proiecit, tunc alius clamare coepit: <q>Currite commilitones, et socii,
currite, quoniam Luttovid cecidit et mortuus est</q>. Ad cuius necem coeperunt
omnes currere. Luttovid <milestone unit="page" n="159"/> autem, ut erat
vulneratus recuperato equo, fugam petiit. Hi vero, qui cum eo erant videntes
quod cecidit, et vulneratus esset, omnes in fugam conversi sunt. At Goyslavus
cum suis persecuti sunt eos tota die illa, tolentesque spolia eorum reversi sunt
victores ad loca sua, et ex illa die quievit terra in conspectu regis et
filiorum eius, et non fuit ausus quique resistere eis, sed omnes facti sunt ei
pacifid. Inter haec rex Dobroslavus plurima bona dans Antibareno illi, qui
Cursilio nunciaverat, quod esset circumdatus a magna multitudine, stabilivit ei,
ut nec ipse nec filii eius in perpetuum obliviscerentur hoc factum. Post hoc
filii regis obtinuerunt totam terram Duracinorum usque ad flumen Daiussium,
aedificaveruntque ibi castellum et posuerunt in eo viros fortes, qui exeuntes
depraedabant Graecos, et captivabant eos quotidie. Regnavit praeterea rex
gloriosus Dobroslavus XXV annis, et cadens in lectulo mortuus est in Prapratna
in curia sua. Filii autem eius congregantes se fleverunt illum et sepelierunt in
ecclesia Sancti Andreae in capella sua cum magno honore et gloria. </p>
</div>
<div n="39">
<head>XXXIX</head>
<p> Defuncto rege filii eius cum regina matre congregati placuit eis dividere sibi
terras, et regiones patrum suorum, ut unusquisque suam possideret portionem.
Igitur Goyslavus cum Praedimiro fratre minimo acceperunt Tribuniam, cum
Grispuli, Michala, Obliquum et Prapratnam et Cermenizam, Saganec autem Gorscam
iuppaniam, Cuprelnyc et Barezi, Radasiavus Lucam iuppam, Podlugie et Cuccevi in
Budua una juppa. </p>
<p> Post haec regina cum filio suo Goyslavo primogenito regebat regnum et filios.
Nulius autem rex ex eis vocitatus est rex, donec vixit regina mater eorum, sed
tantummodo knesii vocabantur. Quodam itaque tempore Goyslavus cecidit in lectulo
et dum infirmus iaceret in lectulo, quidam de Tribunia, qui Scrobimesi
vocabantur <milestone unit="page" n="160"/> consilio inito venerunt, et
interfecerunt illum iacentem in lecto, fratremque eius Predimirum capientes,
similiter occiderunt, deinde quemdam constituerunt caput eorum et dominum nomine
Domanech. </p>
<p> Quo audito Myhala, et Saganec, et Radoslavus, fratres eorum, congregantes
exercitum venerunt in Tribuniam, et comprehendentes homicidas illos diversis
supliciis affligentes morte pessima peremerunt eos, sed Domanech cum aliquantis
evasit. Deinde relinquentes ibi Saganech, Mychala, et Radoslavus reversi sunt in
Zentam. Non post multum temporis Saganech timens et ipse reversus est in Zentam
ad iuppanias suas. Domanech iterum venit, et intravit in Tribuniam. Videns autem
Michala, quod Saganec nollet ire in Tribuniam vocato ad se Radoslavo dixit ei,
ut iret, et defenderet regionem Tribuniam, qui respondit, nullatenus se velle
dimittere partem suam, quae ei accidit in Zenta. Tunc Mychala et Saganech
timentes ne <FONT COLOR="#CC3300"><b>Graeci</b></FONT> terram invaderent eo quod Graeci praeparabant se venire, et
nolebant exire eis obviam coram magnatibus terrae iuraverunt Radoslavo ambo
fratres, et privilegium ei scripserunt, ut ipse, et eius heredes possiderent
partem Zentae, et si posset sibi acquirere Tribuniam, vel quamcumque regionem
aliam esset illi, et eius haeredibus in haereditatem, et possessionem sine
contrarietate, et requisitione eorum, vel haeredum eorum, et nunquam inde ab
eis, vel ab eorum haeredibus requisitus esset. Tunc Radoslavus congregans gentem
abiit, et intravit in Tribuniam, et debellavit Domanec, et convicit, atque
interfecit eum. Postea intravit in regionem Chelmani, et obtinuit eam. </p>
</div>
<div n="40">
<head>XL</head>
<p> Eo tempore defuncta est regina et Mihala accepit regnum. Erantque ei septem
filii, quorum nomina sunt haec: Bladimirus, Priaslavus, Sergius, Deria, Gabriel,
Miroslavus, et Bodinus, et quia hos septem filios habebat accepto regno noluit
servare sacramentum fratri suo Radoslavo, sed tulit illi iuppaniam Zentae et
dedit illam filio suo Bladimiro. </p>
<p>
<milestone unit="page" n="161"/> Eo tempore mortua est uxor regi Michalae,
duxitque aliam uxorem Graecam consobrinam imperatoris, genuitque ex ea quatuor
filios, quorum nomina sunt haec: primus Dobroslavus, sccundus Petrislavus,
tertius Niceforius, quartus Theodorus. Ex Dobroslavo, et Niceforo, et ex
Theodoro non fuit superstes, nisi ex Petrislavo natus est. Bodinus, qui
dominavit totum regnum. Bladimirus cum suis fratribus perrexerunt in Rassam, et
obtinuerunt eam, deditque eam filio Petrislavo ad dominandum. Post hoc
perrexerunt Bulgariam et commiserunt proelia multa cum Graecis, et Bulgaris, et
obtinuerunt totam Bulgariam, quam provinciam dedit rex Michala Bodino filio suo
ad regendum. </p>
<p> Praeterea Bodinus imposuit diadema capiti suo, et iussit se vocari imperatorem.
Imperator Graecorum hoc audiens iratus, et congregans validam multitudinem misit
ad debellandum Bodinum, et Bodinus congregans multitudinem exiit obviam eis
quadam die, coeperunt utrinque populi valde laniare, et vulnerare. Cecidit ibi
Bodinus Bulgarinorum imperator, et captus est a Graecis, iussuque imperatoris
relegatus est in exilium in Antiochiam civitatem. Caeteri autem fratres Bodini,
quia displicuit Deo peccatum patris eorum propter periurium huc, illucque per
provincias equitantes, et bella plurima committentes, omnes in bello mortui sunt
vivente patre eorum, non uno quidem die, sed quisque tempore suo. Regnavit
praeterea rex Michala XXXV annis; et mortuus est, sepultusque est cum magno
honore in monasterio Sanctorum martyrum Sergii, et Bachi. </p>
</div>
<div n="41">
<head>XLI</head>
<p>Post haec accepit regnum Radoslavus frater eius, cui erant octo filii et quatuor
filiae. Nomina filiorum eius haec sunt: primus Branislavus, Gradislavus,
Chvalimir, Stanicna, Cociapar, Goyslavus, Dobroslavus, et Picinech. Fuit autem
rex Radoslavus pacificus, et mansuetus, ac timens Deum in omni vita sua.
Regnante autem illo nunciatum est ei quod Bodinus nepos eius viveret, et
imperator, qui eum relegaverat defunctus est. Qui audiens, misit Antiochiam
<milestone unit="page" n="162"/> et fecit eum rapere de custodia, et ad se
ducere qui reductus cum gaudio a rege et a filiis susceptus est. Deditque ei rex
Gripoli, et Buduam. Sexto decimo anno regni regis Radoslavi Bodinus oblitus est
bonorum, quae ei fecerat rex, in fide non stetit, sed consilio inito cum noverca
sua, et cum quatuor filiis eius, qui ei fratres erant ex parte patris,
rebellavit a rege una cum fratribus suis. Rex autem, quia mansuetus erat, et
pacificus, noluit bellum cum eo committere, sed secessit humiliter cum filiis
suis in Tribuniam regionem, ita senex et plenus dierum dormivit cum patribus
suis, et sepultus est cum grande honorificentia in monasterio Sancti Petri de
Campo.</p>
</div>
<div n="42">
<head>XLII</head>
<p> Post haec Bodinus, accepto regno, intravit in Zentam, coepit debellare
consobrinos suos. Tunc Petrus Antibrensis sedis archiepiscopus, bonae
memoriae vir, videns grande litigium, atque discordiam esse inter fratres
posuit se in medio una cum clero, et populo, locuti sunt eis, miseruntque
paccm inter eos, iuraveruntque sibi invicem Bodinus cum fratribus, ut
pacifice et quiete viverent. Praeterea Branislavo nati sunt sex filii,
quorum nomina sunt haec: primogenitus Praedica, Petrislavus, Gradicsa,
Tvardislavus, Dragellus, et Grubessa, Bodino autem regi nati sunt fllii
quatuor de Jaquinta, filia Archiriz de civitate Barensi, quorum nomina sunt
haec: Michala, Georgius, Archirizi et Thomas. </p>
<p> Facta pace, Bodinus cum fratribus perrexit Rassam, et debellando obtinuit
eam, atque possedit eam, posuitque ibi duos iuppanos de curia sua Belcano,
et Marco, qui etiam iuraverunt ei, ut ipsi, et filii eorum essent
specialiter homines regis Bodini et filiorum, vel haeredum eius, deinde
coepit Bosnam posutque ibi Stephanum kncsium. Post haec potestate Francorum,
qui erant in Durachium, et in tota terra Duracenorum, mortuo Riberto
Guiscardo tulit, atque obtinuit rex Bodinus totam terram Duracinorum et
ipsam civitatem Durachium. Post haec facta pace cum <milestone unit="page" n="163"/> imperatore reddidit illi civitatem. </p>
<p> Igitur Jaquinta uxor Bodini videns filios Branislai crescere, et
multiplicare, valde dolebat, timebat enim, ne viro eius moriente,
Branislavus seu filii eius acciperent regnum, unde et semper invidebat eis,
et quaerebat opportunum tempus, quomodo patrem et filios perderet. Quodam
itaque tempore dum Branislavus cum fratre suo Gradislavo, et filio Bericna
simpliciter venissent ad regem in civitatem Scodarim, videns eos Jaquinta
solos venisse gavisa est, accedensque ad regem protervae coepit insistere,
et dicere, ut eos comprehenderet, et in custodia poneret, alioquin nullam
vitam posse habere cum eo, si hoc non ageret. Dicebat illi: <q>Scio, quia
moriturus es et isti regnum accipient, filii autem tui ad mensam eorum
manducabunt</q>. Quid multum? Victus Bodinus rex ab uxore, ut Herodes ab
Herodiana dum sederent ad prandium, et epularentur iussu regis capti sunt,
et positi sunt in custodia, et quia noluit rex resistere voluntati uxori
suae periurrus effectus est ad mensam, ut Herodes homicida. Quod audientes
fratres, et filii ac nepotes eorum, congregantes omnem parentelam in unum
abierunt Ragusium, et intraverunt in civitatem cum quadringentis viris in
armis. Audiens rex quod fugissent congregato exercitu venit, et obsedit
civitatem coepitque debellare eam. Tunc fratres et filii knesii Branislavii,
et qui cum eis erant exeuntes armati de civitate magnam caedem faciebant
quotidie de Bodini regis exercitu, quadam die dum exissent, et plures
occidissent, et vulnerassent, Cocciaparus iactans lanceam e manibus
transfodit, et occidit quendain Cosar, quem regina valde diligebat. Quod
videns regina statim solutis crinibus coepit faciem suam fortiter percutere,
et flere ac dicere viro suo: <q>Heu, heu, heu, numquid non vides o rex,
quomodo interficiunt tuos? Parentes eorum apud nos sunt, et ipsi non
desinunt quotidie vulnerare, et occidere tuos. <milestone unit="page" n="164"/> Numquid non cernis quod fecit Cocciaparus, quare sines vivere
fratres eorum, quos tenes in vinculis?</q> Tunc rex iratus manu sua porrigens
gladium iussit decollari knesium Branislavum cum fratre, et filio ante
civitatem Ragusii, et coram praesentiam parentum suorum, et iungens periurio
homicidium. Tunc episcopi, et abbates, qui venerant rogare regem, ne
decollarentur, et ut pacem inter eos mitterent, videntes eos iam decollatos
eo quod moram fecissent veniendi valde tristes effecti sunt, coeperuntque
vchementer arguere, et increpare regem eo quod obedisset voci uxoris suae,
et occidisset fratres suos. Rex statim poenintetia ductus flevit amare, et
quia fratres erant iussit eos sepeliri honorifice. Episcopi vero, et abbates
tollentes eorum corpora magno in obsequio sepelierunt eos in monasterio
Sancti Benedicti, in insula, quac est ante Ragusium. Post haec fratres eorum
et filii et caeteri, qui erant in civitate sentientes quod quidam vellent
tradere civitatem regi, praeparatis naviculis intrantes omnes in eis,
navigaverunt Spalatum; inde transfretaverunt Apuleam, et inde
Constantinopolim ad imperatorem. Praeterea rex caepit civitatem Ragusium et
aedificavit ibi castellum, et post ea reversus est in Scodarin. Regnavit
autem XXVI annis, et in XXII decolavit fratres suos, expletisque XXVI annis,
et mensibus quinque in regno suo, mortuus est; sepultusque est more regali
in monasterio Sanctorum martyrum Sergii et Bachi.</p>
</div>
<div n="43">
<head>XLIII</head>
<p>Tunc Michalla filius eius voluit succedere in regno, sed propter nequitiam
matris eius noluit populus terrae; sed constituerunt sibi regem Dobroslavum
fratrem Bodini regis. Regante eo, coepit se dure agere contra populum. Eo
tempore audientes fratres, et filii knesii Branislavi, quod rex Bodinus
obiisset imperatoris iussu venerunt Durachium ubi Goyslavus accepit uxorem,
et mansit ibi cum nepotibus suis. Cociaparus quoque frater eius perexit
Rassam, inde cum Belcano iuppano congregantes populum venerunt contra
Dobroslavum <milestone unit="page" n="165"/> regem. Rex vero congregans
populum voluit se defendere. Commisso denique bello in Dioclia supra
fluvium, qui Moracia dicitur, cecidit pars populi regis Dobroslavi, et ipse
captus est. Post haec Cociaparus cum Belcano mittentes vinculatum regem
Dobroslavum in Rassam venerunt, et obtinuerunt Zentam, et depredaverunt
maximam partem Dalmatiae. Belcanus post haec perexit Rassam, et Cociaparus
remansit in Zentam. Post haec insidiabatur Belcanus Cociaparo cum Rassanis,
ut eum perderent, quod sentiens abiit in Bosnam, et accepit ibi uxorem
filiam bani Bosnae, et non post multum temporis in bello mortuus est in
Chelmani.</p>
</div>
<div n="44">
<head>XLIV</head>
<p>Interea populi congregantes se constituerunt regem Bladimirum filium
Bladimiri filii regis Michalla. Regnante illo dilexit pacem, et cum omnibus
pacem habuit, congregavitque ad se omnes fratres suos et accepit uxorem
filiam iuppani Rassae, et quievit terra XII annos. Postquam acccepit rex
filiam Belcani dimussus est a iuppano rex Dobroslavus, qui tenebatur in
vinculis, eo quod esset patruus regis Bladimiri, qui dimissus venit ad
nepotem suum, quem ut vidit rex statim comprehendere iussit, et in custodia
ponere, mansitque in custodia usque quo nepos eius Bladimirus regnavit.
Itaque XII anno regni Bladimiri regis Jaquinta consiliata a quibusdam
pessimis hominibus, qui inimici erant iuppani Belcani potionem mortiferam
conficiens in Cattaro, quo manebat, dedit eis. Hii vero venientes in
Scodarim propinquaverunt regi per manus ministrorum eius, qui ab eis
deceptus, tunc cecidit in lectulo. Regina autem Jaquinta sciens, quod
moriturus esset, venit cum filio suo Georgio in Scodarim causa visitandi
regem, quam ut vidit rex, permovit eam a se, et iussit eam foris egredi, qua
egressa, dixit astantibus: <q>Quare sic agit rex? Quid ego mali feci? Si vult
scire dominus rex, patruus Dobroslavus, qui tenetur in vinculis ipse egit,
ut moreretur dominus rex</q>. Hoc autem <milestone unit="page" n="166"/> dixit
volens perdere Dobroslavum, timens ne ipse succederet in rcgnum. Statimque
inde abscendens venit usque ad Garizam mortem regis attendens. Postea misit
occulte hominibus regis promittens eis plurima, ut moriente rege perderent
Dobroslavum, quod et factum est. Nam rex mortuus est, et sepultus est in
monasterio Sanctorum Sergii et Bachi. Hominesque vero regis occasione
accepta consilio Jaquintae acquivere super Dobroslavum regem, et extrahentes
illum de custodia exiecaverunt oculos eius, et testiculos illi amputaverunt,
miseruntque illum in monasterio Sanctorum Sergii et Bachi, ubi cum monacis
vivens longo tempore, postea mortuus est.</p>
</div>
<div n="45">
<head>XLV</head>
<p>Post mortem regis Bladimiri caepit regnum Georgius filius Jaquintae reginae.
Secundo autem anno regni sui voluit occulte comprehendere filios Branislavi,
sed minime valuit, nam innotuit eis quoddam consilium, et ipsi abierunt
Durachium ad patruum suum Goyslavum, solus Grubessa comprehensus est, et
positus in custodia in Scodarim. Tempore illo dux Calo Joannes Cumano
congregans fortem exercitum venit cum Goyslavo, et nepotibus eius supra
regem Georgium. Rex etiam congregans populum paravit eis bellum.
Committentes itaque bellum cecidit pars Georgii regis et multi interfecti
sunt, et plurimi capti sunt. Rex autem cum aliquantis evasit, et fugit in
Obliquum. Post haec dux, et caeteri debellantes civitatem Scodarim ceperunt
eam, inde extrahentes Grubessiam de custodia, iussu imperatoris constitutus
est rex a populo, et dux relinquens ei exercitum reversus est Durachium. </p>
<p> Regnante eo sciens rex Georgius Grubessiam esse strenuissimum militem et
potentem in virtute, atque audacem in bello fugit in Rassam, mater vero eius
capta est apud Cattarum, et ducta est Constantinopolim ubi et mortua est.
Regnavit rex Grubessa VII annos, et quievit terra in diebus eius, et
recuperavit valde, dedit enim diebus illis Deus abundantiam frumenti, et
vini, repleta est terra omni saturitate. Denique <milestone unit="page" n="167"/> septimo anno regni eius venit rex Georgius cum Rassianis supra
istum, qui praeparans ei bellum in ipso bello mortuus est rex Grubessa
fortiter dimicando, et proeliando ante civitatem Antibarim; sepultusque est
in episcopio eiusdem civitatis honorifice in ecclesia Sancti Georgii.</p>
<p> Post haec rex Georgius obtinuit ragnum non tamen terram, misitque fratribus
regis Grubessae, qui adhuc supererant Dragichnae, et Dragilo, et fecit pacem
cum eis, et iuravit quod divideret terram cum eis, et nil eis mali faceret,
qui venientes propter ius iurandum crediderunt ei dedit illis partem terrae,
et iuppanias in Zenta, et valde coepit eos diligere, et hoc ideo faciebat
rex ut Gradicnam fratrem eorum tertium posset decipere, et ad se attrahere
ut postea perderet eos. Igitur Gradigna manens in Rassa accepit ibi uxorem,
de qua genuit quatuor filios: primus Radaslavus, Lobari, et Bladimirus,
praeterea Dragilus cum omnibus terrae suae intravit in Podgoream regionem,
et obtinuit Onogoste, et alias plurimas iuppanias. Videns autem rex, quod
prudenter se ageret, valde ei placuit. Deinde consilio Dragili congregans
rex exercitum abiit in Rassa, et proeliando obtinuit eam, et depredavit,
inveneruntque ibi Uroscium in custodia, in qua missus a parentibus fuerat,
unde extrahentes illum dimisserunt iuppanum in Rassa. Inde rex cum suis
omnibus reversus est ad locum suum cum spoliis magnis. Gradicna eo tempore
secessit in Chelmani. Post haec videns quod Dragillus cum fratre, et
nepotibus prudenter se agerent et quotidie multiplicarent, et crescerent in
amore omnium populorum invidia ductus timensque quod populus terrae sincere
eum non diligeret, ne forte regnum amitteret, comprehendere fecit Mihala,
filium Bladimiri regis, et post eum Dragillum, posuitque in custodiam.
Dragichna vero cum quatuor filiis suis: Prevoscio, Grubesda, Neeman, et
Sirac evasit, et fugit Durachium. Audiens autem, quod frater eius, et
nepotes tenerentur in vinculis, abiit et ipse Durachium. Post hoc Pirigordi
dux <milestone unit="page" n="168"/> cum Gradigna et Dragicna congregantes
populum, et magnum exercitum venerunt, et ceperunt terram usque Vuraneam, et
usque Antibarim. Sed quia dux ire volebat Constantinopolim Gradigna
relinquens nepotem suum Borosci in Obliquo ad custodiendum castellum
transportaverunt ducem usque Durachium. Praeterea rex Georgius iratus iussit
Dragillum, et Mihala, nepotem eius, privare lumine coeli, eo quod Gradigna
cum fratre suo debellarent illum. Postquam autem dux Pirogorti ivit
Constantinopolim, venit alius dux Durachium, Kirialexius de Condi Stephano.
Interea rex Georgius congregans populum venit, et obsedit Obliquum,
Boroscius vero cum suis fortiter defendebat se. Audiens autem dux
Kirialexius cum Gradigna, et cum fratre congregantes exercitum venerunt supra
regem, quia vero iam rex erat exosus omni populo non fuit quis, qui hoc ei
annunciaret quousque venit dux cum Gradigna, et cum exercitu, et
percusserunt castra eorum, et occiderunt, et vulneraverunt plurimos, et
fugaverunt eos. Rex evasit tunc, et fugit Cermeniza, et dux fugato eo
reliquit Gradigna cum exercitu, et ipse reversus est Durachium. Tunc quia
propter tribulationes, et bella terra iam deserta erat, et quotidie magis
magisque dessolabatur, rebellavit Decatarus et postea tota terra regis
Georgii. At Gradigna cum suis coepit comprehendere terram, et persequi
regem, alia autem ex parte Rassani eum persequebantur. Rex autem cum suis
per montana, et per silvas huc illuc fugiens latitabat. Praeterea videns rex
undique persecutionem sibi accidere, nesciens quid ageret, intravit in
castellum, qui Obolon dicitur. Tunc Gradigna obtinuit terram usque
Decatarum, praeter castellum quo rex tenebatur. Inter haec dux venit in
Scodarim, et Gradigna misit ad eum, ut quantocius veniret quatenus caperent
castellum, et regem, qui veniens cum exercitu obsederunt castellum. Tunc hii
qui amici, et proximi regis esse videbantur, et qui edebant panem eius
levaverunt contra eum calcaneum suum et <milestone unit="page" n="169"/>
alii de foris, alii de intus castellum tradiderunt, et regem duci Kirialexio
quem dux comprehendens duxit secum Durachium inde vinculatum, et cum
custodibus misit Constantinopoiim ubi mortuus est in custodia.</p>
</div>
<div n="46">
<head>XLVI</head>
<p>Post haec populi congregantes se constituerunt regem Gradignam, qui accepto
regno coepit regere populum cum omni iustitia. Erat sane vir timens, ac
diligens, Deum pius, et misericors viduarum, et orphanorum protector, atque
defensor, et in omnibus actibus siris omni bonitate praecipuus. Praeterea
hii qui dispersi erant per regiones, et provincias, et in Apulia, audientes
vitae eius bonitatem reversi sunt ad loca sua, et ad patriam suam, et
repleverunt, et habitaverunt terram, quae iam quasi destructa, et desolata
manebat, sustinuit quoque rex Gradigna diebus regni sui multas insidias, et
persecutiones iniuste a malis hominibus, sed ex omnibus eripuit eum Deus.
Expletisque XI annis in regno ingressus est viam cunctorum et dormivit cum
patribus suis in pace. Sepultus est honorifice et cum magnitudine in
monasterio Sanctorum martyrum Sergii, et Bachi manibus filiorum suorum
Radaslavi knesii, Ioannis et Bladimiri.</p>
</div>
<div n="47">
<head>XLVII</head>
<p>Post haec Radaslavus knesius perexit ad imperatorem Hemanuelem, et benigne ab
eo susceptus est, deditque ei totam terram dominandam eamque regendam, sicut
tenuit pater eius. Postea knesius Radaslavus veniens ab imperatore, coepit
tenere, et dominare terram cum fratribus suis. Post haec surrexerunt quidam
maligni, qui antiqui inimici fuerunt, et rebelaverunt ei, et adduxerunt
Dessam filium Urossi, et dederunt ei Zentam, et Tribuniam. Radaslaus autem,
et fratribus eius remansit maritima regio, et civitas Decatarum usque
Scodarim, et indesinenter non desinebant dimicare, et proeliare contra
filium Urossi, et contra caeteros inimicos quatenus terram quae eis
rebellaverat, valerent acquirere, et eam, quam dominabant, viriliter
defendere. <abbr>Etc.</abbr>
</p>
</div>
</div>
</body>
</text>
</TEI>
Pop Dukljanin (c. 1149) [1149]: Regnum Slavorum, versio electronica, Verborum 12004, ed. Vladmir Mosin [genus: prosa oratio - historia] [numerus verborum] [presb-docl-regnum-sl.xml].
|
