CroALa & LatTy: nodus

Nodus 995026 in documento djurdjev-i-poe.xml

C. D. FRANCISCO XAVERIO IN SANCIANO MORIENTI EPICEDIUM Xaverium cecinisse iuvat: date carmina, Musae, Ocius, et magno tumeant mihi barbita Phoebo. Xaverio quis magna neget, dum maximus ille Littore in ignoto vilique abiectus in ulva Proxima delibat piroperati gaudia caeli? Vindice Francisco Furiae dominaeque malorum Abscessere acies et victrix India Romam Induit. Aurorae lacrymae lateque patentes Decrevere lacus, par cunctis dextera regnis Dum regna imbueret venerandae aspergine lymphae. Attamen, o superi, dum vix credenda volutat, Dum caelum exuviis, non uno munere gentes, Prodigiis lassat naturam, cladibus Orcum, Obrutus impositi cecidit sub pondere mundi, Et iam semianimum duraque in caute iacentem Urget caeca lues, ridetque impune superbus Peonias vires vanumque Machaona languor. Hoc viso ingemuit subito spectabilis ales Pennata de gente deum, cui credita cura, Quem Loioleae tangit custodia prolis, Dumque illam geminos dispergere gestit in axes, Ut lucem cum sole vehant, sibi cernit in uno Momentum tam grande rapi: tum Sinnica virtus Addit sese animo, cuius solertia, cuius Debebat Latio candor servire Tonanti. Ergo inconcusso pensantem fata lacerto Naturae regem superis mirantibus urget Quo potuit gemitu. Saberi tunc funus, Olympus Si ferret lacrymas, lacrymas meruisset Olympi. »Si mihi commissae«, dixit, »primordia gentis Xaverio caruisse queant, nec staret in uno Crescentis pars magna domus, te flectere possent Mundi vota, pater, cui tanto in funere rapta Quanta salus, spes quanta perit! Quae gesta, quot olim Heroas populis miranda exempla daturos Exemplum tam grande daret! Vastata potenti Clade superstitio Saberique repulsa lacerto Nunc Diti queritur, nunc fletu Tartara terret, Nunc Acherontea sua vulnera cernit in umda. Arctantur superi spoliis, iam servit Iapon Malanaresque pii, iam lato flumine Ganges Franciscum oceano gaudet narrare parenti. Auroram nobis orbemque subegit Eoum Per denas, veluti saecli compendia, messes. Nunc in conspectu posito sua brachia Sinae Protendunt properantque gradus propiusque videntur Admovisse suos Francisci ad basia montes. Spem tantam rapies? Poteritque admittere caelum, Quod Phlegeton laudare potest? Nunc ipse verendo Affusus solio, mecum quicumque diei Vel frontem vel torga vident, tibi mundus uterque Supplicat et Loiola petit cum supplice mundo. Franciscum superesse velis.« Tunc maximus orbis Ista refert genitor: »Nimium mea sidera gestit Visere Xaverius, superos nimis ardet, et illi Si donare negem, permittam fata negando. Nec mihi cura minor meritos augere sodales Loiolae magni: haec nostro stetit alite semper Ut genio suffulta domus, raptoque gementem Francisco mundum non unus fulciet heres. Iam propera, Ricci, Seresque et Sinica regna Consiliis moderare tuis, properabis et hosti Correcture pias fauces, Aquaviva, nec olim Alterutro, Barzee, minor, quin plurimus heros Horum in conspectu poterit non perdere nomen. At Loiolidum patet hinc et pondus et ingens Auspicium, quorum prima incrementa movere Nec raptus, Francisce, potes. Tamen ipse relictis Non deerit terris, qui, dum mortalia curat, Id poterit, quod posse volet, cui posse licebit Quidquid velle licet, cui optima velle necesse est.« Dixerat: extemplo sedit fatum. Illicet omnis Unanimi circum plausu totisque canentum Ordinibus retulit, Genitor quae sanxerat, ether. Interea, quidquid fuerat mortale, relinquit Franciscus iam semideus: dedit inclita pennas Virtus, ut terram merito indignatus inanem Exiliat superos tandem se maior in orbes.