CroALa & LatTy: nodus

Nodus 672066 in documento rastic-dz-c.xml

ELEGIA II. AD CLARISSIMOS VIROS MICHAELEM DE SORGO ET MATTHAEUM DE GEORGIIS DIUTIUS PEREGRINANTES O si vel vobis mage pectora fida fuissent, Vel minus Italiae littora pulcra forent! Non desiderio mentem perfixus acerbo Nunc ego dimidia parte carens animae Errarem vitrei tacitas ad Arionis undas, Non consolandis fletibus ora rigans! Heu! quoties viridi consisto in margine ripae, Vel cita me prono flumine cymba vehit, Et nemus adspicio notum, notasque cupressus Sorgoidae, atque tuos inde, Georgy, lares,desit Sollicitos tristis nequeo compescere questus, Inque sinum lacrymae, fluminis instar, eunt. O nemus! o nemori Dî qui Divaeque praeestis! Non ego divitias numina vestra rogem, Nympharumve choros duxisse, aut orgia Bacchi, Arcana aut summi condidicisse Jovis: Sed geminos mihi, praeclarum par, reddite Amicos, Reddite nostrae animas candidulas animae. Haec ubi secreta Divos sum mente precatus, Nil mihi propterea est laetius, aut melius; Nam tota pariter divellimur Amphitrite, Ceu miseris surda, aut Numina nulla forent. Quid faciam? placeatne aegro solatia luctu Quaerere amicorum dulcibus alloquiis? Jam juvat et Breni laetos invisere colles: Hos Cyane, pulcra hos incolit Euryope. Ipsa suo pariterque meo jam victa dolore, Et vestrae pars non ultima amicitiae Addit se Pholoe, comitem: Cyane, Euryopeque

 Cyane: Theresía Basilia Gotia.

Euryope: Maria Gotia Georgia.

Pholoe: Maria Zamania Restia Poetae Uxor arcta familiaritate his conjuncta.

, Et Pholoe, egregia pectora juncta fide! Qualia non hucusque hominum saecla ulla tulere, Qualia nec deinceps postera saecla ferent. Tres tantum caelo Charites numerantur in alto; Tres Charites tellus jactat et ista suas, Euryopen, Pholoen, Cyanen, queis ipse perenni Foedere sincerae jungor amicitiae; Queis sine nil mihi jucundum, nil et mihi dulce, Queis sine vix nobis vita ferenda foret. Namque haud immerito pariter consuevimus omnes Omnia nostri illis credere sensa animi, Heu! quidnam humanis male tam voluisse mereri De rebus Superos impulit, anxiferis Ut mage miscerent mortalia pectora curis, Cum spes mulcendi est major oborta mali! Namque ubi moerentes sum coram affatus amicas, Inque vicem ipsarum percitus alloquio, Ut desiderio perii, luctuque! Habet in se Communis quiddam tristius usque dolor. Nam meus ut triplici est repetitus imagine moeror, Asperiore ictus vulnere procubui; Ut prorsus penito cum solus corde dolebam, Non miserabilius me doluisse putem. Et tamen hic longis aliquem me ponere curis Speravi affatu, colloquioque modum. Frustra heu! speravi. Sed cur ego congero plura Ut miseri pandam cordis amaritiem? Collectus longo sensim post tempore moeror Imis erupit denique visceribus, Intimaque exarsit subter praecordia febris, Infando quae me straverat exitio *) Aeger Amicorum absentia Poeta Brenum ad luctum leniendum patierat, lectissimo illustrium feminarum convictu usurus. Sed contra evenit, nam ibi cum in amicissimas incidisset horum ipsorum, quorum gratia ille tam acerbe dolebat, aucto potius luctu, ex longo animi moerore in morbum Breni incidit, ibique periculose aegrotavit. *). 60 Et jam primaevo demessus flore juventae Mergebar Stygiis ante diem tenebris, Ni meus, ac vester pereuntem me Hygia solers, Hygia Poeonii grande magisterii Nomen, sollicite manibus fovisset amicis, Funeris et certum praepedisset iter. Hygia me vere vobis servavit, Amici, Non exoratae surripuitque neci. Ille etiam reduces me vos aliquando videre, Ille hos posse dedit scribere versiculos. Atque o! si quiddam nobis sperare liceret! Carmina nimirum haec vivere posse diu, Si mihi fas istud de me confidere, certe Aeternis vivas, Hygia, carminibus. Cernitis ut paene occubui crudelibus umbris Candida constantis victima amicitiae? Ergo quid a caris vos tamdiu abesse propinquis Cogit, et antiqua distinet a patria? An vos desidibus vitam traducere scenis, Atque hominum fictis illacrymare malis Arbitrer? Heu quisquam fletu male pravus abuti Tam poterit, vera ut durus ad exitia Effusas ficto lacrymas concedat Oresti, Aut personatae condoleat Meropi? Seu lubet ingenuas igitur trivisse per artes Otia, lustrantes quidquid in Ausonia Usquam est ad normam sculptum, pictumque Pelasgum, Seu vitam, et mores dispicitis hominum, Sive etiam illecebris, somnoque, epulisque beatos Nec bona vos hominum, nec tetigere mala; Denique quidquid id est pulcrumve, bonumve, quod estis Amplexi vestris tantopere ex animis, Quod mihi vos rapuit, sociumque a corpore corpus Infando avulsit jam prope dissidio, Quidquid id est, inquam, vos quaeso mittite, vestram Oro perque fidem, perque et amicitiam; Quodque magis sacrum est mortalibus inter amicos, Per quae fecistis vulnera uterque, precor. Vita voluptati non est servire, nec inter Quaesitas hilare est vivere delicias: Nec vita est choreis, nec tam jucunda theatris, Vivitur unanimi quam bene amicitia. Ni vos Alcinoumque, procosque putatis Ulissei Vixisse ingenuo suavius Actorida. Anne quod Italicis procul e regionibus, usque Interclusa, mari dissidet Hadriaco, Artibus ignavi quodque haud bene flexilis otî est. Antiqua iccirco displicet Illyria? Extulit Illyricis at vero in gentibus ipso Liberum ab exortu dia Ragusa caput. Haec genuit vos; haec eduxit patria tales; Haec eadem vobis posse placere dedit. Unde ergo ignotae haec telluris tanta cupido? Quodve potest patrio carius esse solum? Quo dulci Genitrix longaeva exspectat amore, Et revocat moestis Sorgoidem lacrymis, Anxia quoque manus inter suspiria tendit Optimus, et vita frater amabilior. Quoque ambos sociae jucunda ad munia vitae Invitat blando flebilis obsequio Omnis Amicorum longo grex cognitus usu, Fidus et alternis tam bene in officiis; Ragniadae genimi, quorum sapientia saeclum Romano eversum fulminat eloquio, Lucejusque, gravis species rediviva Catonis, Publica privatis commoda qui antetulit Semper, et ille minor clara de stirpe Georgi, Ille tuae, Sorgo, duxque comesque viae. Et dubitatis adhuc alacri transmittere pontum Abiete, amicorum protinus et ruere Talium in amplexus, inque oscula? Proh! potuit vos Tam caris quidquam vellere pignoribus? Sed quinam hic subitus nostras allabitur aures; Crebrescitque magis atque magis fremitus? Nescio quid laeti mens augurat. Eja! Georgy, Tempore post longo denique visus ades? Salve animi, salve pars o carissima nostri, Per pelagi salve multa pericla redux! Jam datur alternis haerere amplexibus, atque Usque diem optato ducere colloquio Quam mihi nunc pulcre est, te, udlcis Amice, recepto! Quidve usquam nobis laetius esse potest? His ego deliciis, atque hac dulcedine sensim Jam nunc illius temporis admoneor, quo tu sollicitis evictus denique votis, Reddite Sorgoides, excipiere mihi: Tunc ego dilecti dum pendeo nexus Amici Collo, eheu quantis disoluar lacrymis! Non his jam, quales Elegeia flebilis imo Nunc misere lacrymas exciit ex animo, Sed quibus impatiens freni jucunda voluptas Intima signavit gaudia lacrymulis Hunc mutata diem nobis, Fortuna, videre Da precor, et vitam protinus eripito.