CroALa, 2024-04-28+02:00. Nodus 280844 in collectione croala.
Functio nominatur: /node/croala/280844.
7. Ecce, immaturo nunc uulnere mortis acerbae, Par quasi funereum, laesus uterque sumus. Nec moerore pari consors iactura leuatur, Sed grauat alternus mutua damna dolor. Acceduntque meis aliena incommoda, si quid Plus sese ulterius nostra ruina capit. Intacta nam tu uiduatus uirgine, cuius Funereus taedas praeuenit ecce thorus, Ast ego defuncta crudelis coniuge uiuo, Debueram pariter qua moriente mori. Nec tua plaga minor, sanguis nanque ille fatiscit Qui sponsalitio foedere iunctus erat. Extinctae superest mihi plurima matris imago; Pignore tu nullo tristia damna leuas. Est iactura tamen leuior tua: nupta marito, Et mater natis occidit illa suis. Tu noua nascentis deploras semina flammae Ante maritales consenuisse faces; Nos desiderium tam longi flemus amoris, Irritant luctus pignora parua meos, Imbellis quorum miseranda infantia iustam Maternae poscit sedulitatis opem. Lac et opem paruisque implorat debita natis Brachia, complexus, oscula nota petunt, Incassumque iterant et nomen inane requirunt, Heu matrem, uberibus cuius alenda fuit! Ergo recrudescit mihi matris imagine uulnus Et soboles curas duplicat orba meas. Fertur abortiuo nec tam praestasse Lyaeo Iuppiter extinctae fulmine matris opus, Quam studio cogor matrem indulgere paterno Incumbitque humeris sarcina bina meis. Et licet hoc grauibus nondum disuadear annis, Non temere huic alter substituetur amor: Nam neque sacrilegae soboles credenda nouercae, Nec sinit uxoris mutua parque fides. Ast tibi coniugii retinacula nulla supersunt, Nec delibati pignus amoris obest, Altera quin possit uinclo meliore iugari, Quae tibi desponsas possit obire uices. Damna resarciri possunt tua, foenore multo Excidit inducta coniuge sponsa prior. Nam licet huic tenera prudentia uirgine maior, Pectora uel sexu nobiliora suo, Forma uerecundi facibus geminata pudoris, Nec nisi uirgineo sanctus in ore color, Nec genitor cum matre ulli uirtute secundi, Clara nec antiqua stirpe pudenda domus, Est tamen ingenuis diues Rhacusa puellis, Quas genere et forma contigit esse pares. Vt uiolae aequales cognataque lilia surgunt Consortesque una conditione rosae, Sic, congermanis tot dotibus, optio par est Nec magis ambiguos Castoras esse putes, Nec mage lac lacti simile est quam forma puellis Concolor et uariis quamlibet aequa bonis. Parcius ergo tui funus deflebis amoris, Nulla nec illius damna dolenda putes. Feelix illa quidem, quae nunc caelestia carpit Connubia, Elisii nupta superba Iouis. Forsan et illius – si diis quoque talia cordi – Auspicibus superis pronuba Paulla mea est. Hinc bene consultum est illi, per funus acerbum Quae modo lugubri munere facta dea est Et pro te summum gaudet pepigisse Tonantem, Dotale et quicquid regia cęlsa tenet. Qui nisi riualis caelestibus esse laboras Et tibi dos sponsae est inuidiosa tuae, Non illi inuideas caelum, aut caelestibus illam, Parce immortales sollicitare toros. Quam tibi deposcis, digna est Ioue, Iuppiter illa: Mortalis thalamos, Drage, require pares. Nubilis et nostra est non una locabilis urbe, Et desiderium copia lene facit; Quo mage iacturam facile est reparare priorem Et pensaturas damna referre uices. Haec aut nulla tuos hylarabunt pocula luctus, Quod noua tristitiae est nupta futura tuae. Parce, precor, lachrymare: tuum reparabile damnum est, Inuidiam iustis parce mouere deis; Me natosque meos, quorum immedicabile uulnus, Hae lachrymae, quae te dedecuere, decent.