CroALa & LatTy: nodus

Nodus 255672 in documento vicic-k-jess.xml

41. Quartus erat mundi hanc lucem qui viderat annus, Astra quaterque suo duodena repleverat igne Delius, aeternum postquam splendescere lumen Aspexit summisque rotis pharetrata premebat Aemonii iam terga senis, cum Virginis infans Figere divinis poterat vestigia plantis. Visque inerat maior quam annis membrisque pusillae Par foret aetati: profugae qui dulce parentis Portabatur onus, rediens hoc pondere matrem Solverat et refugas pedibus versabat arenas. Iam poterat parvus terram calcare viator Materna ducente manu, quo saepe relicto Auxilio propriis firmus quoque viribus ibat. Saepe pater materque sinu componere lassum Expetiit; sed saepe puer matrisque patrisque Non admisit opem, facili, si quando gravabat Semita, contentus dextra; quorum ille coruscus Et medius geminis communis amoribus ignis, Pulvere quot gressus fixit, tot misit utrique In pectus radios et amantum spicula, flammas. Per medium veluti decurrens Phoebus Olympum Aequus utrique polo est, quoniam fulcitur utroque; Sideribus reliquis crebro Phaëtontia lampas Opposita tellure latet; pro cardine nulla Invidia est, cui sol numquam sua lumina celat. Sic Mariam et Iosippum inter dum pergit amoris Flammeus hic Titan, reliquis sua lumina stellis, Saepius abscondit (qui iugiter arserit igne Numinis aethereo, non est, velut ista calebat Coniuga virginitas). Phoebum qui sustinet axis Quique polus medium librat, Titanide numquam Desertum se luce dolet: numquam occidit istud Invisumque latet sponsis librantibus astrum.