CroALa & LatTy: nodus

Nodus 252982 in documento vicic-k-jess.xml

12. Iamque propinquabant saxis, ubi nulla patebat Dura ad incessi superanda obstacula montis Semita, proiecto ut poterant advertere vultu; Cum velut ex antri cuiusdam limine ternos Aspiciunt prodire viros, qui recta tenentes Iudaeae ad profugos vestigia, poscere visi Hos, veluti certam sabulosa per invia metam. Accedunt propius; peregrino in Numine blandos Defigunt primum vultus oculosque coruscant In puerum et motâ, ignotum quae, dicere linguâ Verba videbantur. Mariam dein voce salutant Atque virum, metamque viae sermone requirunt. Iosippus contra “Pharus est, quo tendimus” inquit. “Quare agite, ô iuvenes, siquidem vos inde profectos Non dubito, monstrate viam, quae recta Canopum Respicit adversasque istas quo tramite rupes Vincere, quove modo saxa haec superanda, docete.” Horum unus subito: “Bone vir, cerne, iste petrarum Porrigitur qui longe ordo, penetrabilis uno Est solum angusto, quantum suffecerit isti Iumento, calle (ostendit praesentis aselli Servitium) peregrina queat quam prodere nulli Occultam fortuna viam. Quae semita nobis Tota patet, siquidem summi Nilumque regentis Induperatoris famuli sumus. Ecce, viator, Aspice; spectasti qua nos prodire, fidelis Illuc perge, hospes: reliquis sublimior ille Bisgeminus, qui se caelo componit acuta Fronte silex, sero ille suâ te protegat umbrâ. Ulterius nec perge hospes, sed crastina primos Cum radios Aurora dabit, securus in imos Cum puero et genetrice pater te mitte recessus, Angustae, ut dixi, montis sub rupibus ipsis Initium visure viae, cui nullus eunti Obvius occurret, qui te pecudemque moretur. Ut noscas quam longa via est; petet illa laborem Unius solis, clarus sed vesper apertam Planitiem dabit, unde alius fortasse dierum Quinque resumendus pulvis, vada donec avorum Isacidum memoranda fugâ, spumantis Erythrae Attigeris montesque inter liquidumque profundum (Si tamen occiduum fueris Tithana sequutus) Invenies medium quod ducat ad oppida litus. Phoebopolis primos Nilo dabit addita muros.”