CroALa & LatTy: nodus

Nodus 224109 in documento vicic-k-jess.xml

14. Hoc miscere suos solitum cum flumine luctus Repperit errantem Michaël; sed luce coruscum Aligerum procul intuitus, secura timentis More animae quam culpa gravat, petit ima propinquae Antra specus, latebra lucis solante pudorem. Attamen aethereus princeps hunc Ales in ipsis Quaesitum latebris, sed nil minus inde timentem Interpellat amans, aeternae foedera pacis Insinuat iustaeque Dei mala deprimit irae: “Vidit Adame tui poenam Deus optimus”, inquit, “Flagitii, nec posse tuas extergere labes Tot fusas oculis lacrymas, sed semper in omne Aeterni spatium tua tendere damna doloris; Quam statuit miseratus opem tibi detego, felix Adame.” Hic oculos frontemque extollere primum Ausus et interno cohibens data frena pavori Respirat, metuens tamen: expertusque dolosi Aspidis infernas, timuit ludibria, technas. Sed tamen hunc flamen caeleste frequentibus urget Vocibus ad fidei robus: “Ne reris Adame Me Styge damnatis unum e mendacibus esse Aligeris: non poma tibi suadebo, negatae Delicias plantae. Potius suadebo dolorem Numinis offensi, quo solo assurgere possis Ad veniam; quem non posset suadere rebellis Angelus et quae sunt olim ventura docebo. Tollendo cum lapsa tuo natura sit impar Supplicio, statuit Numen dimittere caelo Unigenam, Verbum, Sobolem: licet illa Parenti Par Deus, humani premet immortale sereni Corporis induviis. Poenas pro labe daturus Ille tua est, vetiti ne te petat ultio pomi. Hinc mansura tuae post debita funera noxae, Hospes ad aethereos poteris felicior hortos, Sidera Divino redituro ad celsa Giganti Ire comes: sint ista tuae solacia poenae. Et tua posteritas veniet non impare fato Angelicae grandem numerum impletura ruinae. Desertas caeli, meriti modo gratia veram Exornet divina fidem, post funera sedes Accipiet, postquam Victor caelestis ovanti Poenali Empyreos pandat prior arbore postes. Interea tu plange scelus fusoque cruore Numinis in culpae pretium te crede beandum. Hoc tua progenies discet tuque ipse futuros Strenuus hoc terrae doceas arcana colonos. Divinae iam vero, Adam, non segnis odora Prodigium flammae, fulmen vertentis in imbres Innocuos, dantis placidos pro sulphure rores, Teque tuosque isto cumulantis amore nepotes. Sed maiore animi quo spe post multa salutis Saecula venturae possis Adame foveri, Nomen adorandum pandam tibi, quale Redemptor Axe feret, Princeps pacis dicetur IESUS. At Genetrix electa, tuae permagnus, Adame, Posteritatis Amor, spes et tutela, MARIA est. Cum tua tu post fata istam cognoveris orbi Illuxisse facem, Iessei stemmatis almam Progeniem (sterilisque uterum sacraverit Annae), Expecta solem; roseo fulgore micantem Phosphoron ut sequitur Phoebus, sic vera serenae Aurorae soboles, Mariae succedet IESUS.” His respirantem Michaël affatus Adamum Composuit plenumque spei fideique reliquit. Hunc pater elatis pennis per inane volantem Adamus vultu sequitur, demissus eunti Intima compressis referens solacia palmis. Et subito ut quivit postquam compluribus auctus Fecundus Genitor natis, insignia binis Marmoris excissis expressit nomina pilis; Quarum unâ vultu solis radiisque micante Effigie, venturum orbi signabat IESUM. Ast alia stellam, surgens quo pingitur ore Phosphorus, excidit MARIAM referente columna. Victuros Genitor quondam doctura nepotes Ista secuturae posuit monimenta salutis.