CroALa & LatTy: nodus

Nodus 1900321 in documento zamagna-b-epist.xml

AD BERNARDUM BL. F. CABOGAM PATR. RHAC. Sic salvi tibi sint nati, sic optima conjux, Doctaque suaviloque vigeat facundia linguae, Dic age, qua laevi seu vi, seu numinis ira, Fiat de nobis, Bernarde, ut quod prius unum In votis fuerat, paulo post nec placeat, nec Sit carum? Noti quondam ignotique putabant Urbis amatorem te scilicet, atque videbant Sera vix aestate Umblam contendere, quo te Deliciisque, locoque inamaena haud villa vocabat. Spernabas Zephiros, fontes et Arionis; urbem Servabas: contra nunc te divellier ista Haud pateris de sede, olim qua Cadmus in anguem Mutatus fertur, traxisse volumina caudae Squamigerae. Quid quod cupiebas pectore toto Et scenam, et mimos, et nomen inane theatri, Impatiensque morae, seu te revocaret amica Nostrum utriusque (ambos nos certe digna tenere, Quippe bona, et culta, atque affabilis, unaque demum est Quacum dulce queas vel longum degere tempus;) Seu curae traherent aliae, tu rebus omissis Omnibus ad ludos currebas, quos bene sanus Vix amet extrema spectare a plebe popellus. En venit optato referens cum foenore navis Aera tibi, scitare aliquid; post aptius, inquis, Tempus erit, nocturna vocant nunc gaudia. Quod si Sollicitus ferat ipse cliens munuscula; tantum et Ut paullum maneas, supplex roget? Haud movet hilum; Sed fugis elusum postico, et deseris udum A lacrymis ac forte tibi mala multa precantem, Bistrio ubi insonuit, crepuere et pulpita plausu. Fervet scena, redi: cur stas, cur rure moraris Affixus, furiasque aquilonum spernis, et imbres Depulso autumno brumali a frigore? Dic si Indoleat morbo conjux, si tussis anhela Corripiat gnatorum aliquem, tibi scilicet ipsi Si gravius quid contigerit, quanam arte mederi Posse tibi atque illis speras? Haec omnia quondam Si bene te novi, metuebas. Quonam abiit mens Prima igitur, quonam tuus ille domesticus ardor? Vertit vis animum nova, in horas quae valeat nos Mutare: haec autem, quaenam sit, non ego prudens Nosse reor; sed te certe mutavit, et illud Eripuit studium vetus, atque insevit in imos Rursum aliud sensus. Cave, ne siet istud habendi Dirus amor; cave, ne transversum a limite recti, Quae nunc exagitat passim juvenesque, senesque Desertaque virtute, et honoris laude relicta, Raptet avaritiae rabies mala bellua, quaeque Multas in facies se vertit, cordaque fallit, Turpis avaritia est: nil sit cim sordibus, isto Nil tibi cum monstro. Cabogas oderat olim Haec pestis, longe et fugiebat: namque benigni Omnibus, et largi fuerant, non commoda, non rem, Non ipsam timidi pro caris fundere amicis Pro dulci et patria vitam, subrepere tentet Ne tibi, subvereor, tacito pede; cur ita? Quod te Esse tui absimilem jam miror. Dolia multa, Ut fama est, tibi plena mero laetissima spumant, Horrea et aggestis opibus rumpuntur: an haud sat Quidquid habes, velles tibi plura? Atqui ante solebas Dicere: si tellus tantum mihi praebeat, annum Quantum sufficiat durare, ego dives abunde, Et potior Craeso vivam et praedivite Crasso: Larga dedit, quod cuique satis foret. Eja iter ist hinc Arripe, teque refer tandem contentus in urbem. Non possum, clamas; suave est nova semina campis Tradere; cultus ager domini pinguescit ocello: Suave etiam colle in viridi, quas severis ipse, Maturis oleas baccis spectare gravatas, Exprimere et succum modo factis arte trapetis, Quem peregrinus emat multo post institor aere. Id sine te fiet perbelle, nec tibi credo Hanc dulcem tam curam, ubi jam spoliata racemis Vitis eget; campique horrent; metuis sed avarus Ne male surripiat partem tibi villicus, ut mi Accidere, et pigro, et fugienti taedia quaeque Assolet, idcirco vigilas, arcesque rapinas Centum oculos pandens veluti Junonius Argus. Nec tamen efficies multum. Manus improba furis, Ventus ubi extinguet nocturna ad praela lucernam, Aut alio amotum cura improvisa vocabit, Eripiet, teneris quod stillet caulibus, et quod Divendat: quam dextra rapax sit rustica, norunt Et talpae, queis dura oculos natura negavit. Parva cibum formica trahit, quum sole perustas Area conglomerat fruges; vespaeque malignae Undique concurrunt, madefacta ubi dolia musto. Ipsi etiam agricolae furentur, ut omnia, olivi Partem aliquam; tantum ne sit tabescere curis Perpetuis, quae mi stimulis praecordia figant; Contra ac te video sentire, et credere pridem. Non te, quo praesente viget, quo absente labascit Indiga consilii patriae movet urbis imago? Bella nec ipsa movent, trepidoque Europa tumultu Acta diu caedes inter, miserandaque damna; Nec jam victrici Gallorum mole refracta Claustra cient Rheni, Germaniaque omnis in ignes Subsidens dextra, laevaque objecta furori Martis inextincto? Frustra Claerfectius acer, Et senior Vurmserus ad omnes vertitur astus: Fertur agris effusa cohors, nec tela, nec ullos Permetuit casus fortunae; praecipitans ceu Montibus ex altis torrens ubi fertur in arva Agmine collecto undarum, perque aspera, perque Plana soli evulsos immenso gurgite pontes, Atque ipsas raptis cum sylvis erruit urbes. Haec melius quanto est audire, et quaerere, tantae Ecquis eris finis jam tandem cladis, et unde Auxilium stupefacta malis jam pectora poscant, Si reges socia arma negant, et foedera rumpunt? Di meliora? Oleae praeportans nuncia ramum, Illa queis hominum, caeli ridentis alumna, Pax iterum, pax alma adsit, quam nubila supra Pendentem incertis suspectant lumine pennis Suppliciter cupidae gentes, revocataque sacras Relligio stabili conjungat foedere mentes, Atque suos iterum mage florens visat honores. Quidquid erit, certe melius versabere in urbe, Quam repetit frater tuus ipse, atque increpat Austros Adriacis longum regnantes fluctibus. Ille Oscula et amplexus tibi portat, carus et ipsi Scilicet es, dulces quam nati, et candida conjux. Quare age jam propera, neu sit tibi turpe, caveto, Si quis fors illum reducem conspexerit ante, Audieris quam tu narrantem plurima coram. Si metuis lites, et murmura rauca clientum, Pone metus: avidis frigent subsellia muta Consulibus, longum et cessabit opella forensis. Quae tenuit te rure diu, nunc detinet illos Causa eadem: virtus post nummos omnibus aeque Jam placet, officioque micans praeponitur aurum. De me nil habeo, quod scribam. Donec in altos Repere erat colles, canibusque sagacibus omnes Perlustrare coturnicum latebras, bene vixi Contentus praeda magnum fallente laborem. Splendida nunc agitat bilis, nunc taedia torquent Contractum bruma, male et aegrotare timentem, Fors et erit levius te, dulcis amice, recepto.