CroALa & LatTy: nodus

Nodus 1892554 in documento severitan-ip-feretr.xml

Magistri Ioannis Policarpi Seueritani Sibenicensis Dalmate predicatorii ad illustrem principem Guidobaldum Ruerium Castriduranti comitem, illustrissimi et inuictissimi militie ducis Vrbini Francisci Marie filius, Feretreidos Liber Secundus. Plaudite Thespiades, celebrem uiuacis oliue Inuocat Ferte ramum, noster curae quibus est honor olim Heroum uatumque pius, uos pace serena Aspirate mihi, diuina poemata uati Nunc date, nunc quibus hic meritos nunc prolis honores Numine Pierio referam, quo candida uirtus Attenuat scriptum. Quam fuerit puero ducis ex hoc sanguine craeto, Vos precor et Musae uobiscum, namque ego solus, Credite, deficio et mediis uox faucibus hesit Vsque huc subticui, in cunis ne paruulus algens Vagiret ueluti prius, et quia dulcia dantis Oscula iam suxit genetricis hic ubera, clare Secum, pauca loquar, puerilibus edita uerbis Vos quoque conueniam, Musae, mea pectora semper Hortatur Musas ut faueant principi. Pectora laurigero redolentia quippe liquore Laudibus hunc celebrate piis, fontesque replete Cantibus Aoniis, regem ueneramini et olim Venturum Italiae populis, plaudente senatu Poetae uaticinium pro puerulo principe. Romano, uiduae hic reparabit moenia Romae Sacra diu, rerum dominos placabit, et ipsae Ducite iam choreas Parnasia per iuga uobis Personat aurata cythara Phoebus, puer atque Terrarum dominus, non fleuerit, atque ego secum Etherei super astra poli audiar ipsae canendo, Vos scitis, quod iam multo sudore parata Virtus spreta iacet, cunctisque repellitur oris Ratio quare poeta cupit ut principi Muse faueant. Nil ualet, heu, dura superrarier ardua montis Saxa, et supremum crudo sudore cacumen Proh dolor, heu pietas, proh tristia fata deorum Vatibus omne bonum promittitis atque quietem Veram, sed quid ego dicam, clamoribus implens Ethera, Tartaries summens et pocula rippis Spernuntur docti, dites monstrantur ubique Quanto quisque datur melior, tam peior habetur Quique datur peior, melior datur ipse nocenti Poetae sententia. Pulpita continue qui implent clamoribus istis Vestibus est honor, excellens est gloria nummi, Precipites fiant, qui nunc contendere cliuum Aonium cupiunt, nullo solamine grati Quoniam indocti spernunt doctos. Per nemora errant hii semper requiemque petentes Carmine ad astra duces cupiunt extollere et altis Equant sideribus delusi carmine pulchro, Antra petunt, damnant postremo tempora lauro Immo nec minimum quis uatibus obtulit assem Lurida sit uestis uobis, extollite Olympo Heroas uestros, ferro belloque potentes, Poetarum miseria. Sit mihi pulchra Venus, sint nati, nulla Mineruae Gaudia sint nobis, Iuno sed clara Tonantis Et soror et coniunx faueat, quia sepe solebunt Indoctorum dulcis uoluptas. Atria pontificum et regum perpulchra uideri, Diuitiarum laus. Vera loquor uates uobis, qui ponere ad astra Tecta uirum cupitis, mortalibus apta feretris Diuicias fatui spernunt, et panis egentes Male spernuntur opes. Vndique mendicant spreti, strata aurea luctu Mirantur, fului orbati custodibus auri, Quare querite delitias animi impia et antra Spernite Parnasi lauros, nil panis egenti, Credite, nil prodest, pauper fuit ipsus Homerus. Irrisio poetarum et doctorum hominum. Mendicant uates, mendicat tristis ubique. Pauper erat Maro, ueh. Gelidis datur ipse Thomitis Maro. Naso tuus pauper, superas euectus ad auras Ouidius. Carminibus mulcere suos qui sepe solebat Reges atque duces, sceleris damnatus ab ipsis Occidit et nitidis se tandem condidit astris. Ouidii mors. Quid dedit olim, dic mihi, docta Verona Catullo, Catullus Quidue suo tribuit Tybullo Roma superba, Tybullus. Tristis Aquinas lassabat sua brachia planctu Iuuenalis. Pauperie pressus, latis Meuania campis Nil prodest uati proprio, quondam tibi coce Domicianus erat Cesar, deceptor amicus, Marcialis. Et Plauto humebant oculi lachrimis sibi namque Plautus. Noxia tunc uirtus uitam panemque parabat Mola per assiduas noctes et pectora lassans Lux erat, heu clamans, uirtus ubi, laurea uirtus, Omnes poetae pauperes. Serta tibi prosunt, quare contendite uates, Spernere Castalios fontes, et amena uireta Parnasi montis, quia dypsis illa uirescunt, Postremo referam, quod nunc pro carmine uobis Mecenates non sunt, non datur amplius ille Augustus Cesar, qui clara poemata sanxit, Laus olim Augusti et Mecenatis. Dixit uera quidem, quamuis sint ore prophano A felicone uiro uerba impia uatibus aucta Poete dolor propter conuicia quae mali bonis inferunt. Iam pridem memini superans ego munera uestra, Purpureos penetrare lares, regumque ducumque Atria quum magno curarum fluctuat estu Mens mea, sepe fui blandus pro laudibus istis, Carminis auspicio exclamans succurrite uati, Viuere namque decet, delusus deinde recessi Qua de re exurio miser horum interque clyentes Atque etiam uilles offas micasque cadentes E mensa exciperem, ut faciunt pleno ore catelli Magna poetarum calamitas. Edibus in mediis uatum est dolor, hei mihi, quare Credite, credite, Pierides, ego uera fatebor Maior amor numi est nunc, quam uirtutis ubique, Poetae pulchra sententia contra auaros. Carmina nulla placent, non sunt nunc tempora prisca, Non sunt Romani proceres, quorum omine uel nil Imperium fuerat, nisi sola poemata uatum Scipiades fertur statuam imposuisse sepulchro Quippe suo uatis Rhodii qua uiuere posset Ditauit Caesar uates, ditabat et ille Maecenas, fautor miserum Flaccum atque Maronem Fouerat, unde sibi decus, is dux omne parauit Maecenas, Mecenas, uos memorate, poete, hoc Nomen ad astra ducis, cuius tegat ossa Minerua Cum casia, et cineres sibi uiuant omne per euum, Principes ut fiant immortales debent fauere uirtuti. Carmine uiuebant clari uates prius, at nunc Ingenio Musae, mihi credite, gratia nulla est, Quare opplere licet lachrimis multisque querellis Aonios colles, tanto magis, heu, quia nulla Viua meos unquam est uirtus miserata labores, Est peius quod nunc miseros, nunc impia corda Dilaniant uates tedio uirtutis amice, Prius poete praemiabantur, nunc non. Castalides mea cura quidem nam sola maligno Heu delatorii, hoc animosa superbia surgit Heu, heu, cuius quum poterit uirtute uideri Haud bonus, haud doctus spernendo sidera tangit Improba lingua bonos famae exitialis amore Alterius dono aut odio corruptus, et inde Assumunt fatui famam per fasque nefasque O mundi impietas sceleratis dulce uenenum Carpere famam hominum, quae nunc sine crimine possunt Expleri illicitum est homini fraterna necare Quam sit impium carpere aliorum famam. Viscera delator, tibi dum uis laude superba Querere pre insanos uite presentis honores An nescis quod nolunt haec te sancta Tonantis Iussa dei facere, ut ueterum de more parentum Deus non uult quod mali noceant bonis. Insanus fias, namque est deiecta polorum Vertice et a summo olim dira superbia crede Displicet hoc uitium superis atque omnibus his qui Quare superbi non placent deo. Nolunt pestifero comitari turbine ad umbras Tartareas, uel uanos ambitione parari Fastus calle sibi illicito, uel pegmata celsa Que pena est malorum quando nocent bonis. Constitui in laudem hec hominum, mala praemia sunt hec, Hoc fit ab illis qui nunquam parere Tonantis Preceptis uoluere piis, quos nulla remordet Cura uel hoc uitium, sceleris iactantia tanti Te ipsum excrutias et tu tua pectora rodis Prosperitate gemens fratris teque acriter angens Ira tibi causa est, qua exoptas crimina nosce, Falsa tui socii, quibus huic maledicere possis Corde uel ore tuo uindictam queris et optas Scandala quod ueniant, quae sunt odiosa Tonanti Summo, detractor comitis, mihi crede, susurro Haec scio cur fiunt, quia dexteritate malorum Torpens appetis illicita et tibi praua retentas, Praua per assiduos mores, et crimina laudans Proditor ipse tui, uatum bonitatis et expers Mores malorum hominum. Qui fugiunt male sana uirum consortia semper Fedam qui ingluuiem uentris nouere nec unquam Assiduis curis studiorum dicere fas sit Non hii luxuriam cupiunt, non carmina amorum Nec uates soluunt per turpia uerba pudorem Nam decet esse pios, casios decet, atque poetas Spernere quae exoptat semper uesana libido, Mores optimi poetae. Hi sed quando datur, quod scribant turpia uerba Quare poete scribunt quandoque turpia. Hoc fit, quod caute carpunt mala tempora uite, Ergo inuerte tuam trutinam miserabilis auceps Virtutis dum fuluo te nimis implicat auro Ambitione fera uitae male sana libido Finis malorum. Quod nisi tu facies, fies decliuis ad ipsos Manes praecipiti tendens in Tartara cursu, Nescio si uagor incassum, dixi hec tibi namque Pierides uoluere mee quod talia dicam, Pierides mea corda quidem, mea summa uoluptas, Quas ego tollere ad astra uolo, nunc teque relicto Conueniam puero faueant per Nestoris annos, Ite cite, caste, et meritos date semper honores Huic puero, ne uera loquatur bardulus atrox Verbula, que audistis, nunc, nunc ex ordine longo Soluite nunc tristes furue caliginis umbras, Mentibus efatuis ostendite quod pia uirtus Tollit ad astra uiros permittens culmen et altum Celorum dat, quodque hec inclyta premia diuum Non sunt, o mea cura dee, o mea magna uoluptas, Finis bonorum. Absint pro puero diuturna silentia uobis, Ite cite ad superos et dicite clara Tonanti Verba, quod et uenit nunc nunc crinitus Apollo Vrbinum perfusurus pia membra puelli Rore sacro, in quo sint sibi fata per hemina mentis Progressus Musarum ad Iouem, ut descendat perfundere puerum principem rore sacro. Virtutisque pie, qua uos puer inclytus ornet Ipseque dignetur nostros celebrare penates Cantando interea defessus, labra liquore Ipse ego perfundam Aonio, uos ipse manebo Nec tangam cythare crepitantis pollice cordas, Vos nisi cum uates uenientes ordine pulchro Viderit atque ducis coronantes aurea tecta Aduentu superum, subitoque talibus ausis Discedunt uatemque suum tacite inde relinquunt. Finis