CroALa & LatTy: nodus

Nodus 1754948 in documento zamagna-b-echo.xml

AD RAYMUNDUM CUNICHIUM Suum olim Magistrum BERNARDUS ZAMAGNA. ELEGIA. Qui cuncta ingenio Naturae arcana sagaci Scrutari, et doctis prodere carminibus Primores egit vatum, praestantia coetus Palladii et coetus lumina Apollinei; Idem, quando imos summis adjungere gaudet, Urereque admotis cuncta solet foculis, Idem laudis amor meme, Raymunde, coëgit, Errantem in Pindi vertice laurigero, Venari, captamque istuc tibi mittere nostram, Quamquam erat agrestis, quamquam erat horridula, Nescio quam solis latitantem in rupibus Echo. Quamquam erat: haud etenim jam reor horridulam, Esse nec agrestem nimium. quippe ipse lepore Quo potui, quem mi Phoebus habere dedit, Omni illam cultu ornavi: ceu sedula mater, Cui matura viro jam sedet unigena Nata domi, quacumque potest juvat arte, venusta Ut magis et cupidis grata sit illa procis: Jamque hoc jamque illo contextam flore corollam Ipsa suo secum multa movens animo Crinibus aureolis nunc addit, nunc, eadem se Culpat, et in propria dote nitere sinit. Huic nihil, aut paullum cessit mea cura; peperci Ulli nec studio, quo magis atque magis Per te illa in lucem prodire venustula quiret, Et procul Eoos et petere Hesperios, Saevaque mordacis convicia spernere vulgi Felix, judicio satque probata tuo; Auspice quo nostrae primum crevere Camoenae, Ac sibi fors aliquod promeruere decus. Nam neque me laurus, nec Pieria Hippocrene, Non Musae, ac soboles Gorgonos ales equus Aut quidquam juvere, juvare aut denique possent, Ni mihi tute fores duxque comesque viae Aonas in montes. tua per vestigia durum Conabar tremulis vincere iter pedibus Paullatim adrepens ad Hyanteum Parnassum, Antraque Nympharum garrula carminibus. О antra! о Helicon! o flumina sancta! quis inter Musarum sistat me cupidum thyasos? Lauro quis frontem cingat Parnasside? vos о Hunc per ego, Musae, deprecor, hunc comitem, Qui lateri adsistitit, quo non mihi carior alter, Quo nusquam vobis alter amabilior, Accipite ingressum me vestrae in limina sedis, Et mihi Castalia cingite fronde comas. Nec tamen ipse ausim deposcere praemia, quae jam Iris, et algentis visa sub axe poli Vati Aurora suo Carolus Nocetius S. J. vulgavit duo preclara poëmata alterum de Iride , alterum de Aurora Boreali, retulit; vel qui dabit illi Antonius Ambrosius S. J. habet in manibus poëma perquam elegans de cultu citrorum. Calliope, Hesperidum qui nemora et syluas Felices citro sylvas nemora aurea cantat Arni dilectus Najasin ac Tiberis: Josephus Mazzolarius S. J. propediem editurus est in lucem poëma sane luculentum de vi electrica. Non itidem quae digna manent te dona, Lucreti Cui furor, et dulces Virgilii veneres, Et bona, quae magnis dat sparsim rara poëtis Phoebus, cuncta uni sunt data; uti doceas Fulguraque excitosque ignes strepitumque ictusque. Et si quae prodit mira alia atque alia Nomen ab electro clarum quae machina duxit. Te septemgemino vertice Roma probat, Ac veterem eloquii sibi fors promittit honorem. Qualem olim Augusto sceptra tenente habuit. Salvete o vates vatum decus! о mihi mollem Reddite vos Phoebum, vos facite Aonides Me quoque respiciant vestigia nota sequentem Illius, qui meme institit in nemora Ducere florentis Pindi. atqui fausta dedere Signa deae: primus jam labor haud cecidit Irritus. en nostris plaudit conatibus Echo Educta e latebris lumen in Aonium. Ah quid agis? plausus non hic mihi debitus; ista Non mihi, verum illi laus tribuenda viro, Cujus ego auspiciis quidquid nunc carmine possum, Vel potui, posthac vel potero, tribuam. Omnia enim, Raymunde, tua; a te cuncta profecta, Ad te unum pariter cuncta opus ut redeant. Si qua mihi hinc veniet, non est mea; gloria tota Illa tua est, illam si veniet referam. Qualis qui rarae per curva foramina terrae Perque sinus caecos humor ab Oceano Insinuat sese, paullatim et factus aquae fons Muscoso rupis prosilit e silice, Atque aliis per iter lymphis augetur, et amnis Magnus alie magno flumine Naïadas; Multas ille licet per gentes, multa per arva Actus multiplici errore viae properet; Rursus ad Oceanum declivi gurgite fertur Et magno acceptas foenore reddit aquas. Tu modo ne spernas. utinam natura dedisset Mi vires; tardus non ego te sequerer Avia lustrantem Pindi juga; nec tibi certe Dedecori haec umquam nostra Thalia foret: Parva sed ingenti patris se conderet umbra; Parva sub ingenti, non tamen illa minus Et culta et florens; quamvis tu carmina condis, Concita queis iterum saxa coire queant Thebarum in muros, stupefactaque flumina cursum Sistere, et auritis frondibus annuere Per Rhodopen sylvae reptantes, per gelidum Hemum, Leniri ac virides Eumenidum colubrae. Testes Parrhasiae nutantes vertice lauri. Dum Latia cantas Arcas in Arcadia. Cur tamen (heu raptum Musis decus!) haec premis atra Sic male nocte? nigris cur regis in latebris Abdita, nec luci donas? sperabat Homerus, Dum comes it magno Virgilio Elysias Per valles, Latia per te procedere palla Junctum Anchisiadi Dardanio Aeacidem Visurum, et Laërtiaden. tibi serta parabant Pulchraque Briseis, fidaque Penelope; Spectabatque alto gaudens te Pallas Olympo, Ac Thetis in flavum Tibrin agebat equos: At nunc moerentesque dolent, frustrataque per te Vota timent, Latiumque utraque diva fugit. Dii meliora! abiit nondum spes; quin mage crescit. En exoratus jam mihi Pegasidum Munera, jam Charitum spondes, queis tuta sit Echo, Vivere et innumeras possit Olympiadas. Gaude Echo, o Siculi lusus gaudete роëtae, Palladia et Graji carmina Battiadae: Ingens partus honor vobis, multa addita formae Gratia; jam nusquam est, si quod erat, vitium. Gaudia cur differs, pater optime? prodeat Echo; Prodeat at Musis facto beata tuis.