CroALa, 2024-04-28+02:00. Nodus 15539 in collectione croala.
Functio nominatur: /node/croala/15539.
IDYLLIUM II. FACTA BARBARORUM IN PALESTINAM INCURSIONE, CONQUERITUR PASTOR BETHLAEUS ALEXIS. Hostis adest: patriis extremum in collibus herbas Carpite oves, tenero dum canent mollia rore Gramina, et egelidis zephyrus strepit aliger auris. Ite citae: Daphnis vos en agit. O bone Daphni Pasce pecus, rabidosque agros quum torridus aestu Sol findet, saturum vitrei duc fontis ad undas, Lucus ubi, et placidi Jordanis frigida ripa. Ipse heic bethlaea moerens sub rupe jacebo; Rupe sub hac nostro juvet indulgere dolori. Nil nostri misereris? Alexis te tuus orat, Ipse tua sub rupe dolens Bethlaeus Alexis; Cui saepe hirsutos longe a praesepibus ursos, Et duros ovibus voluisti avertere morbos, Te vocat auxilio o divum puer, o hominum rex. Nam quid jam misero restat? Furit impius hostis, Arma fremunt gentes vicinis undique regnis; Hinc Arabes, hinc en rapidis Memphitica pubes Fertur equis. Nos jam fuimus: pastoribus arva Orbantur, stabula alta ruunt. Quod gens tua tantum Flagitium admisit? Diversas quaerere terras Cogor, et exilio sanctos mutare recessus Aeger, inops. Vos o fontes, vos o juga celsa Thaboris, ah superum quondam lustrata choreis, Grata deo sedes; solymae vos pulcra valete Pascuaqua irriguique amnes sylvaeque lacusque. Tuque vale tu dia specus, tu conscia partus Virginei, dilecta vale domus. Ergo ego numquam Te visam? Numquam cunas, atque annua sancti Natalis jam sacra colam? Quis limina sparget Pallenti viola et ferrugineo hyacintho Mollia odoratis miscens vaccinia calthis? Sertum quis puero nectet? Vel carmina dicens Placabit pecori numen, pecorisque magistris? Phylli, rosas jam mitte; argutam pulcher avenam Frange manu o Coridon: fuerunt haec otia nobis; Pars Arabum montes, pharias pars ibimus oras. Ibimus heu! puer alme, neque echo garrula posthac, Non platani, aut resonae referent tua nomina valles. Nemo tui jam cultor erit, tibi munera suplex Nemo feret; densis heic crescet sentibus horrens Carduus, aut tygris catulos heic aspera ponet. Rupes o! felix rupes Bethlaea, tepentes Has lacrymas, hos et gemitus extrema doloris Signa mei cape, quaeque tuis nunc oscula saxis Infigo. Mihi nulla gregis cura: ite capellae, Ite agni; pecus omne licet sit praeda luporum; Barbarus haec sata culta habeat, manuumque laborem, Nil moror: at sanctae rupis stet gloria semper, Semper honos stabuli. Rapiat ferus omnia praedo, Heic ego felicem possim traducere vitam; Hoc precor, hoc unum puer o concede precanti. Quid loquor ah demens? Alias captivus in oras Abripiar: linquenda domus, qua vagiit Infans Dius, et agresti cubuit male fultus arista. Huc mea spes recidit? Precibus nec flecteris ullis Alme puer: tibi vota quidem, tibi munera suplex Saepe tuli, puro colui te pectore semper. Heic mihi vicino crescunt canentia in horto Lilia, sunt casiae, sunt auricomi narcissi, Et lauri et myrti, quas, quum caper improbus ore Jam laesurus erat, poenas mihi sanguine solvit. Haec servo tibi dona, hinc serta halantia nectam; Tu tantum ne sperne preces: hoc vivere in antro Da, precor; aut obstant si votis aspera fata, Heic saltem liceat letho finire dolorem. Ipse quidem moriar laetus, defessaque claudam Lumina, ubi primum vitales aetheris auras Tu puer hausisti casta demissus ab alvo. Jamque necem cupio: extincti miserebitur hostis, Et tumulo nostrae caussam necis addet. Alexis Heic recubat pastor, qui letho amittere vitam Maluit, hoc absens quam longum vivere ab antro.