CroALa & LatTy: nodus

Nodus 1475489 in documento paskalic-l-c.xml

AD GEORGIUM / BIZANTIUM, / ASCRIVIUM. Haec tibi Dalmaticas inter Bizantice sylvas Propter aquas, mediae canimus sub tempore brumae. Tu mihi, Cecropii seu sacra inventa Solonis Mente agitas, seu nubiferae tibi cognita Cyrrhae Aonidum comitante choro per templa vagaris, Seu quodcunque moves, meritis en accipe pridem Carmina vota tuis, nec te has invisere sylvas Poeniteat si quando tuam maioribus actis Lenia defessam demittis ad ocia mentem. Te Lauri virides, Myrtique, humilesque Myricae, Te Satyri Dryadesque canent, quin omnia tollent Haec nemora, haec arbusta tuas ad sydera laudes. Interea iuvet haec, media quae noctis in umbra, Dum venti, fluctusque silent, volucresque ferasque Somnus habet, vitreae Bithynnius arbiter undae Muscosa sub rupe sedens sine teste canebat Ipse sibi, quum vicina sub sepe laterent Naiades, plenosque nova dulcedine cantus Exciperent tacitae, viridesque ediscere colles Et nemora, et volucres, nec non iterare docerent. Ille canebat, uti vasto circumdata ponto Arbitrio sit terra Dei, cui desuper aether Imminet; et variis coelum spectabile signis Assidua tantam foveat vertigine molem; Utque per immensae vacuos telluris hiatus Infundat se se maris impetus, et cava subter Antra; vagus quum se tumidos attolit in aestus Oceanus, non multimodae sic sydere lunae Non alio cogente Deo, sed quod mare vastum Internus vigor, ut reliquum genus omne animantum, Intus alat, seque immensos infundat in artus; Et certis spaciis aestu respiret anhelo, Alternetque vices, et nunc se fluctibus arctet, Nunc tumeat, lateque patentes obruat agros; Utque hinc ima cavae se se per viscera terrae Insinuans gustus paulatim linquat amaros, Et nova per varias emittat flumina partes. Tum canit, ut Siculis senior Polyphoemus in oris Regnarit quondam, ternaque ut prole parentem Vix tandem Galataea suo dignata cubili Fecerit, utque novas sedes, nova quaerere regna Impulerint Lycii consulta oracula Phoebi Trinacrios iuvenes, patriasque relinquere terras. Quorum de numero, cultu, et pietate priorem Illirium longe auspiciis melioribus usum His demum venisse locis, belloque subactas Dixisse Illyricas proprio de nomine gentes, Et nostras rexisse diu foeliciter oras: Vtque sit in multas primi post funera Regis Divisum Imperium fraterno foedere, partes, Atque haec ut gelido loca subdita cuncta Leonti, Illyrii soboles primo Vermanus in aevo Rexerit, insignis iaculis venator, et arcu; Vtque suo nostros dici cognomine montes Iusserit, et leges dederit, ritusque novarit. Pone refert, ut Pierides in vallibus Ascrae Pascentem niveas puerum videre capellas Propter aquas, mollique oppressum lumina somno; Et super Aonios raptum per inania montes Gorgoneis lavere vadis; ut tempora lauro Cinctus, et argutas pertentans pollice chordas Dixerit haec illi divino carmine Phoebus. Fortunate puer, prima en munuscula Musae Hos tibi, non ulli quos attrivere priores Dant calamos, his tu calamis impone labellum; Inde refer, quo conveniat sub sydere terram Vertere, quid laetas faciat succrescere aristas; His tibi et Ascriviae gentis dicatur origo, Venturique tua clari de stirpe nepotes; Fortunate puer, latis pecus errat in arvis: Tu fontes inter sacros, et frigida Tempe Carpis adhuc placido somnum suadente susurro. His adiungit uti iam somno excussus ab alto Ascraeus puer insolitum sub pectore numen Senserit, et patriam sic solverit ora per urbem, Cura Deum Cives, alias dant numina sedes, atque alio vos fata vocant, monet autor Apollo Linquere Rus miserum patriae, terrasque remotas Illyriae penetrare iubet, ubi surgit in auras Vermanus pater, et glaciali fronte Leontes. Hic locus urbis erit, hic vestro e sanguine creti Cernentur meritis conscendere ad astra nepotes. Nec tacuit mox, ut patriis abscesserit oris A magnis sic iussa Deis Ascrea iuventus, Vtque peragratis variis regionibus orbis Venerit his tandem multo post tempore terris, Et laeto auspicio parvam fundaverit urbem, Ascriviumque suae de nomine dixerit Ascrae. Quam patrum immemores (mediis quae cincta scatebris Fluminibusque foret) Catharon dixere minores. Seque suumque genus recolens Bitinnius addit, Vt iam Bebriciis fuerit Regnator in oris, Et pulsus patrio post multa pericula regno Orbe pererrato nostris consederit arvis: Vtque hic magnorum fuerit pietate Deorum Versus in aeternas post ultima funera lymphas, Quae mea perpetuo resonant per rura susurro. Haec et plura suo residens Bithynnius antro, Rettulit, immemores quae non tenuere puellae, Et iam purpureo perfundens lumine coelum Prodierat canis rorans Aurora pruinis, Cum Deus, albenti praecinctus harundine crines, Conticuit, statimque suo se condidit alveo.