CroALa & LatTy: nodus

Nodus 1000412 in documento djurdjev-i-poe.xml

CLI. PARAPHRASIS V. EXTEMPORANEA IN HORATII ODEM: »IMPIOS PARRAE ETC.« Quisquis inexhaustis pollutus pectora culpis Impiat ore diem, raucae praesagia parrae Horrescat plenasque canes, hunc actus ab alto Lanuvio per prata lupus foecundaque vulpes Terreat, huic viridi serpens transversus in agro Rumpat iter, Geticae properet de more sagittae Atque citatorum cursus perrumpat equorum. Nil est, quod timeam de te, Galatea, pudoris Egregium specimen, cui multo numine pectus Surgit et ingenui ludunt per corda calores. Aurorae e thalamis et primi a lumine solis Felix auspicium votis precibusque ciebo, Ne mala te cornix, pluviae praesaga futurae, Per tacitas limoque graves transvecta paludes Detineat cogatque tuos abrumpere cursus. Felix semper agas quocumque in littore mundi Et nostri, Galatea, memor, nec sidere ab ullo Decedat tanto noster de pectore vultus. Sic te crudeles monitus volucrisque feraeque Et canis et pici praesagia laeva relinquent. Attamen Ismaria Boreas metuendus ab Arcto Propendet, saevamque manum protendit Orion Pronus in Oceanum, velox urgere carinas Totaque commissis disrumpere marmora ventis. Novi ego, quid possit violentus Atabulus et quid Non penna meliore Notus, quid et Adria peccet Dives ab exitio populorum et puppibus haustis Aurea cum toto retinens commercia mundo. Turbatum furiis pelagus ripasque frementes Haedorumque ortus et sidera turbida nimbo Nigraque sustineant vertentibus aequora Cauris Arsacidium pueri notique per arma Britanni Sauromatumque nurus Romani et nominis hostes, Non animus pectusque probum. Sic et Agenoreos linquens Europa penates Credidit infido corpus iuvenile iuvenco, Quaeque audax fuerat durum modo stringere cornu Atque coronata tauri cervice sedebat, Extimuit nigris sulcatum piscibus aequor Fluctusque instabiles et mille pericula ponti. Eheu, quam felix quondam! dum septa procaci Agmine Sidonidum gemmantia lilia carpit Et digito properante rosas: en perdita Nymphe Noctem intempestam tenebrisque obducta profanis Aequora et horrisono late spumantia fluctu Conspexit lacrymans similique in imagine sortem Agnovit miseranda suam. Tandem omine laevo Obtinuit magno quondam vagita Tonanti Littora et effusam centena per oppida Creten. »Heu, pater, ex tantis opibus mihi linquitur«, inquit, »Nil nisi solus amor, nomen quoque triste parentis. En modo per Tyrias virgo nitidissima gentes Et centum quaesita procis felixque deorum Progenies fueram, peregrina en sede relinquor Et iubeor surdos lacrymis et supplice voto Nequidquam pulsare deos. Quid iam mihi prosunt Thura, quid infido quondam data victima caelo? Nunc nudo orbe queror, neque cernunt numina luctus, Et nunc sola meis ululatibus insonat Echo. Non fugi patriam, fallaxque per alta iuvencus Sustulit invitam, sed nunc, quocumque diei Lampas adest, Phoebique regit gravis orbita cursum, Ipsa nocens dicar. Laesae pro crimine famae Ingens supplicium, profugis quoque poena puellis Iure potest non una dari, mors una dolenti Sat foret, at laeso non est satis una pudori. Forsitan et nostros illudit eburnea sensus Atque oculos species, Stygiis quae prodita portis Pallida per tacitam dispergit somnia noctem. Sed tamen et tango fluctus et littora cerno: Certa fides nostro est certique in crimine vultus. Cur littus tetigi infelix, cur fluctibus istos Commisi gressus, tauri cur colla vel armos Virginea tetigisse manu, cur linquere flores, Cur volui charas fato suadente sorores? O mihi si tristem dedat fortuna iuvencum, Illius in fatis nostrum satiare dolorem Et lenire probrum, meritas et sumere poenas Aggrediar: saevo cervicem scindere ferro Candoremque cutis nigro conspergere tabo, Frangere tum cornu vacuoque hoc littore vellem Saevitiae dare vela meae. Sed turbida, sed quid Vota alacri rapienda Noto, quid conor inanes Luctus et longis irae dare verba querelis? Opprobrio infelix regalia tecta reliqui Et claram fulgore Tyron succoque nitenti Muricis Eoi Sidonaque navibus aptam. Cur ergo ulterius frustror Cocytia regna Atque moror Stygias anima saturare paludes? O si quae nostrum circumvolat umbra dolorem, O si quis superum nostris, rogo, providus adsit Criminibus, velit ipse feras huc ducere tigres Et rictu spumante leas, namque ora ferarum Implere exopto, dum sum speciosa, meique Corporis haud mollis defluxit in aera succus, Dum verna est facies, dum pallor ab ore recedit Et macies tremebunda genis. Quid vilis et excors, Quid cessas, Europa, mori, quid digna moraris Fata, quid Elisio vitam committere nautae? Non cernis patris gladios mortemque iubentes De Tyria regione minas? Non solvere vitam, Non potes horrendum vicina ex arbore pondus Esse? Secuta tuos haec tristis fascia casus Virgineum poterit nodo perrumpere collum. Nonne supercilium rupis disruptaque cernis Saxa? Potes rigidi per dura, per invia montis Delabi in fluctus probrumque immergere ponto. Eia age, pone metus saltumque ingressa virilem In caput urge viam: te Nereus udaque coniux Expectatque suis amplexibus Amphitrite, Ni divum soboles, ni regum sanguis heriles Forte velis tractare colos dominaeque superbae Carpere sollicitum rigido sub verbere pensum.« Dum sic solatur hictus, dum talia ventis Declamat virgo madidoque in margine luget, Pone adstans lacrymas miserasque impune querelas Ridebat formosa Venus, positaque Cupido Crudelis pharetra laxoque inamabilis arcu Mox ait: »O nostro numquam linquenda favori, Macte animis, Europa decens, nec territa mites Incuses superos et pulcrum, virgo, Tonantem. Sat furiis iraeque datum. Iovis uxor et almae Iam pellex Iunonis eris: te sidera et orbis Suspicient semperque colent, non tempora questus Haec sunt. Singultus ultro et suspiria mitte Fortunamque feras et tantae praemia sortis Accipias modice, nec per tua corda superbus Pervolitet, pia virgo, tumor: tua nomina mundus Induet, et sectae terna in divortia terrae Europae magno cupient cognomine dici. Nunc frangenda petas invisi colla iuvenci, Si potes, et grandem laceres furibunda maritum.«